Οι φωτογραφίες ανήκουν στο Δημήτρη Δημόπουλο.
Αναμφίβολα, περάσαμε ένα από τα πιο συναρπαστικά συναυλιακά καλοκαίρια των τελευταίων ετών. Ο Ιούνιος και ο Ιούλιος ήταν κάτι παραπάνω από θερμοί σε αυτό το κομμάτι και "ευτυχώς" ο Αύγουστος ήταν αρκετά πιο χαλαρός ώστε να κάνουμε και διακοπές. Και τώρα που επιστρέψαμε τι; Έτσι θα αφήσουμε το καλοκαίρι; Σαφώς και το κλείσιμό του θα έπρεπε να είναι αντάξιό του υπολοίπου καλοκαιριού. Και γι' αυτό κλήθηκαν να φροντίσουν οι Clutch, οι οποίοι επέστεψαν στον τόπο του εγκλήματος μετά από δυο χρόνια. Ας τα πάρουμε με τη σειρά όμως!
Η ατμόσφαιρα μύριζε μπαρούτι ήδη πρίν μπεις στην Ιερά Οδό, με τον κόσμο να περιμένει να μπει μέσα στον χώρο του live. Ένας χώρος που άλλαξε την τελευταία στιγμή και ήταν στα όρια του sold out.
Στις 21:00 ακριβώς, εγγλέζοι στο ραντεβού τους, μιας και έτσι είχε προγραμματιστεί, οι Σερραίοι Tuber, ως κουαρτέτο πια, ανέβηκαν στη σκηνή! Νομίζω ότι ήταν απόλυτα δικαιολογημένη αλλά κυρίως επιτυχημένη η επιλογή τους ως opening act για τους Clutch. Με άλλον αέρα μετά την ευρωπαϊκή τους περιοδεία που τελείωσε εμφατικά με την εμφανισή τους στο Exit Festival στη Σερβία ανέλαβαν να μας ανοίξουν την όρεξη για το κυρίως πιάτο που θα ακολουθούσε.
Φυσικά δεν έμειναν στο ρόλο που τους είχε ανατεθεί αλλά πήγαν ένα βήμα παρακάτω. Με το post/desert rock τους πήραν τον κόσμο μαζί τους. Τα κεφάλια άρχισαν πολύ γρήγορα να κουνιούνται στους ρυθμούς τους, η έκπληξη ήταν εμφανής στους ανυποψίαστους, οι γνώστες χαμογελούσαν με ικανοποίηση και το χειροκρότημα ήταν κάτι παραπάνω από θερμό! Οι ίδιοι άρτιοι τεχνικά και με ιδιαίτερη όρεξη ήταν απολαυστικοί. Ο ήχος ήταν όπως τους άρμοζε, καθαρός και δυνατός ενώ το μόνο αρνητικό της εμφάνισής τους ήταν ότι έπαιξαν ένα κομμάτι λιγότερο λόγω μάλλον κάποιου τεχνικού προβλήματος (το σετ τους κράτησε περίπου 45 λεπτά).
Μετά από περίπου 45 λεπτά διαλείμματος, στις 22:30 ανέβηκαν εν μέσω επευφημιών στη σκηνή οι Clutch. Ήταν σχεδόν αναμενόμενο ότι το βάρος του σετ τους θα έπεφτε στο αρκετά καλό, περσινό Psychic Warfare στο οποίο και αφιέρωσαν σχεδόν το μισό σετ (8 κομμάτια) ενώ το συμπλήρωσαν με ένα best of της ως τώρα πορείας τους.
Μπήκαν δυνατά με το X-Ray Visions και το Firebirds! από το Psychic Warfare και με ένα διάλειμμα για το Burning Beard από το Robot Hive/Exodus συνέχισαν με τα Decapitation Blues, Son of Virginia και Noble Savage από το τελευταίο τους πόνημα. Το κοινό ήταν αρκετά ενθουσιώδες, κάτι στο οποίο συνέβαλε η εκρηκτική παρουσία επί σκηνής του Neil Fallon. Οι υπόλοιποι τρεις Clutch ήταν σχεδόν μαρμαρωμένοι αφήνοντας τη σκηνή στον χαρισματικό Fallon που έκανε τα πάντα! Χοροπηδούσε, χτυπιόταν, έκανε headbanging, έπαιζε με το κοινό, αλώνιζε κάθε γωνιά της μικρής, όπως αποδείχθηκε, σκηνής της Ιεράς Οδού και φυσικά σχεδόν "έφτυνε" κάθε στίχο (όταν φυσικά το απαιτούσε το κομμάτι).
Συνέχεια με Escape From the Prison Planet και το spacey Spacegrass. Φυσαρμόνικα και κουδούνα από τον Fallon για το D.C. Sound Attack! με το κοινό να επιδίδεται για πρώτη φορά σε crowdsurfing στο Sucker for the Witch! Με το σετ να έχει μονίμως ανοδική πορεία, οδηγούμαστε στον χαμό του A Quick Death in Texas και έπειτα στα Behold the Colossus και Cypress Grove. Κάπου εκεί έφτασε και η στιγμή που πολύς κόσμος περίμενε! Regulator και πανζουρλισμός από κάτω! Πριν το τελευταίο κομμάτι του κυρίως σετ τους που ήταν το Gravel Road ο Neil απευθύνθηκε για πρώτη φορά στο κοινό - ως τότε αρκούνταν συχνά πυκνά να μας ευχαριστεί στα ελληνικά - λέγοντας πως είναι το καλύτερο show της ως τώρα περιοδείας τους (οκ, μπορεί να το λέει κάθε βραδιά αυτό αλλά μπορεί να είχε και δίκιο). Μετά από ένα ολιγόλεπτο διάλειμμα επέστρεψαν για encore με τα The Mob Goes Wild και Electric Worry / One Eye Dollar, το οποίο έκλεισε πανηγυρικά και το live!
Ο ήχος σε όλη τη διάρκεια του σετ ήταν άψογος. Οι Clutch έπαιξαν επαγγελματικά (όχι με την άσχημη έννοια), τα φώτα συνέβαλαν στην ατμόσφαιρα (στα συν το γεγονός ότι πολλές στιγμές η αίθουσα φωτιζόταν περισσότερο από όσο έχουμε συνηθίσει στα live με αποτέλεσμα να δίνεται άλλη αίσθηση στον κόσμο) και η διοργάνωση εξελίχθηκε χωρίς προβλήματα παρά το σχεδόν sold out.
Κλείνοντας, κρίνοντας από τον ιδρώτα που κουβαλόύσε καθένας πάνω του δε νομίζω να βρέθηκε κανείς που να μην ευχαριστήθηκε και να μην πέρασε καλά κάτι που ούτως ή άλλως είναι στο mood της μουσικής των Clutch!
Αναμφίβολα, περάσαμε ένα από τα πιο συναρπαστικά συναυλιακά καλοκαίρια των τελευταίων ετών. Ο Ιούνιος και ο Ιούλιος ήταν κάτι παραπάνω από θερμοί σε αυτό το κομμάτι και "ευτυχώς" ο Αύγουστος ήταν αρκετά πιο χαλαρός ώστε να κάνουμε και διακοπές. Και τώρα που επιστρέψαμε τι; Έτσι θα αφήσουμε το καλοκαίρι; Σαφώς και το κλείσιμό του θα έπρεπε να είναι αντάξιό του υπολοίπου καλοκαιριού. Και γι' αυτό κλήθηκαν να φροντίσουν οι Clutch, οι οποίοι επέστεψαν στον τόπο του εγκλήματος μετά από δυο χρόνια. Ας τα πάρουμε με τη σειρά όμως!
Η ατμόσφαιρα μύριζε μπαρούτι ήδη πρίν μπεις στην Ιερά Οδό, με τον κόσμο να περιμένει να μπει μέσα στον χώρο του live. Ένας χώρος που άλλαξε την τελευταία στιγμή και ήταν στα όρια του sold out.
Στις 21:00 ακριβώς, εγγλέζοι στο ραντεβού τους, μιας και έτσι είχε προγραμματιστεί, οι Σερραίοι Tuber, ως κουαρτέτο πια, ανέβηκαν στη σκηνή! Νομίζω ότι ήταν απόλυτα δικαιολογημένη αλλά κυρίως επιτυχημένη η επιλογή τους ως opening act για τους Clutch. Με άλλον αέρα μετά την ευρωπαϊκή τους περιοδεία που τελείωσε εμφατικά με την εμφανισή τους στο Exit Festival στη Σερβία ανέλαβαν να μας ανοίξουν την όρεξη για το κυρίως πιάτο που θα ακολουθούσε.
Φυσικά δεν έμειναν στο ρόλο που τους είχε ανατεθεί αλλά πήγαν ένα βήμα παρακάτω. Με το post/desert rock τους πήραν τον κόσμο μαζί τους. Τα κεφάλια άρχισαν πολύ γρήγορα να κουνιούνται στους ρυθμούς τους, η έκπληξη ήταν εμφανής στους ανυποψίαστους, οι γνώστες χαμογελούσαν με ικανοποίηση και το χειροκρότημα ήταν κάτι παραπάνω από θερμό! Οι ίδιοι άρτιοι τεχνικά και με ιδιαίτερη όρεξη ήταν απολαυστικοί. Ο ήχος ήταν όπως τους άρμοζε, καθαρός και δυνατός ενώ το μόνο αρνητικό της εμφάνισής τους ήταν ότι έπαιξαν ένα κομμάτι λιγότερο λόγω μάλλον κάποιου τεχνικού προβλήματος (το σετ τους κράτησε περίπου 45 λεπτά).
Μετά από περίπου 45 λεπτά διαλείμματος, στις 22:30 ανέβηκαν εν μέσω επευφημιών στη σκηνή οι Clutch. Ήταν σχεδόν αναμενόμενο ότι το βάρος του σετ τους θα έπεφτε στο αρκετά καλό, περσινό Psychic Warfare στο οποίο και αφιέρωσαν σχεδόν το μισό σετ (8 κομμάτια) ενώ το συμπλήρωσαν με ένα best of της ως τώρα πορείας τους.
Μπήκαν δυνατά με το X-Ray Visions και το Firebirds! από το Psychic Warfare και με ένα διάλειμμα για το Burning Beard από το Robot Hive/Exodus συνέχισαν με τα Decapitation Blues, Son of Virginia και Noble Savage από το τελευταίο τους πόνημα. Το κοινό ήταν αρκετά ενθουσιώδες, κάτι στο οποίο συνέβαλε η εκρηκτική παρουσία επί σκηνής του Neil Fallon. Οι υπόλοιποι τρεις Clutch ήταν σχεδόν μαρμαρωμένοι αφήνοντας τη σκηνή στον χαρισματικό Fallon που έκανε τα πάντα! Χοροπηδούσε, χτυπιόταν, έκανε headbanging, έπαιζε με το κοινό, αλώνιζε κάθε γωνιά της μικρής, όπως αποδείχθηκε, σκηνής της Ιεράς Οδού και φυσικά σχεδόν "έφτυνε" κάθε στίχο (όταν φυσικά το απαιτούσε το κομμάτι).
Συνέχεια με Escape From the Prison Planet και το spacey Spacegrass. Φυσαρμόνικα και κουδούνα από τον Fallon για το D.C. Sound Attack! με το κοινό να επιδίδεται για πρώτη φορά σε crowdsurfing στο Sucker for the Witch! Με το σετ να έχει μονίμως ανοδική πορεία, οδηγούμαστε στον χαμό του A Quick Death in Texas και έπειτα στα Behold the Colossus και Cypress Grove. Κάπου εκεί έφτασε και η στιγμή που πολύς κόσμος περίμενε! Regulator και πανζουρλισμός από κάτω! Πριν το τελευταίο κομμάτι του κυρίως σετ τους που ήταν το Gravel Road ο Neil απευθύνθηκε για πρώτη φορά στο κοινό - ως τότε αρκούνταν συχνά πυκνά να μας ευχαριστεί στα ελληνικά - λέγοντας πως είναι το καλύτερο show της ως τώρα περιοδείας τους (οκ, μπορεί να το λέει κάθε βραδιά αυτό αλλά μπορεί να είχε και δίκιο). Μετά από ένα ολιγόλεπτο διάλειμμα επέστρεψαν για encore με τα The Mob Goes Wild και Electric Worry / One Eye Dollar, το οποίο έκλεισε πανηγυρικά και το live!
Ο ήχος σε όλη τη διάρκεια του σετ ήταν άψογος. Οι Clutch έπαιξαν επαγγελματικά (όχι με την άσχημη έννοια), τα φώτα συνέβαλαν στην ατμόσφαιρα (στα συν το γεγονός ότι πολλές στιγμές η αίθουσα φωτιζόταν περισσότερο από όσο έχουμε συνηθίσει στα live με αποτέλεσμα να δίνεται άλλη αίσθηση στον κόσμο) και η διοργάνωση εξελίχθηκε χωρίς προβλήματα παρά το σχεδόν sold out.
Κλείνοντας, κρίνοντας από τον ιδρώτα που κουβαλόύσε καθένας πάνω του δε νομίζω να βρέθηκε κανείς που να μην ευχαριστήθηκε και να μην πέρασε καλά κάτι που ούτως ή άλλως είναι στο mood της μουσικής των Clutch!