Τι θ' ακούσεις:
electro, ambient, r'n'b, trip hop
Τραγούδια που πρέπει ν' ακούσεις:
Same Old Blues, Run Run Blood
Βαθμολογία:
6/10
Πέρασαν δύο χρόνια από τότε που είχαμε λιώσει το “Fall In Love” των Phantogram από το άλμπουμ 'Voices'. Οι Charlie Everywhere, a.k.a Phantogram, επέστρεψαν φέτος το φθινόπωρο με νέο LP άλμπουμ με τον τίτλο 'Three'. Κι αν περιμένετε ότι θα ακούσετε κομμάτια όμοια των “Mouthful Of Diamonds”, “When I'm Small” και γενικώς το γνώριμο ύφος της μπάντας τότε καλύτερα να μετατοπίσετε τον κέρσορα στo search και να ακούσετε κάτι διαφορετικό. Το δίδυμο από το Greenwich αυτήν τη φορά αποφασίζει να προσδώσει στο μουσικό σύνολο ένα πιο σκοτεινό ύφος το οποίο προέρχεται τόσο από την αυτοκτονία της αδερφής της Sarah Barthel όσο και από τον θάνατο του ειδώλων τους David Bowie και Prince τον ίδιο χρόνο.
Στο ντεμπούτο άλμπουμ τους ('Eyelid Movies') έκαναν λόγο για τη σύγκρουση μεταξύ λογικής και παραλόγου, υπογραμμίζοντας ότι το θυμικό -ενστικτώδες - υπερισχύει, στο δεύτερο ('Voices') η διαμάχη έλαβε πιο προσωπικό τόνο εισάγοντας σ' όλο αυτό το στοιχείο της φρενίτιδας και σήμερα στο 'Three' η διαμάχη έχει λήξει καθώς ολοφάνερα ο σκοτεινός κόσμος κέρδισε. Παρόλο που με μία ανάγνωση των παραπάνω θα μπορούσε, δικαίως, να υποθέσει κανείς ότι πρόκειται για ένα άλμπουμ πεσιμιστικό και ίσως να απέφευγε την ακρόασή του, έρχομαι να προσθέσω ότι οι Phantogram πνίγουν με δεξιοτεχνία τον πόνο τους και αρκούνται στο να τον αναδείξουν διακριτικά για όσους το επιθυμούν στο στιχουργικό κομμάτι (“I used to see beauty in people but now I see muscle and bones”) .
Το single που μας μύησε στο νέο κόσμο των Phantogram ήταν το “You Don´t Get Me High Anymore", ένα ψυχεδελικό pop - κατά κύριο λόγο - κομμάτι, με διττή σημασία του τίτλου αν και σύμφωνα με τους ίδιους επικεντρώνεται περισσότερο στην απόδοση της νοσταλγίας παρά του εθισμού στις ουσίες. Ακολούθησε το “Run Run Blood” με πιο trip hop και progressive στοιχεία (καθώς το προηγούμενο απογοήτευσε λίγο λόγω της pop- εμπορικής του ταυτότητας), στο οποίο σκοτεινό instrumental κομμάτι, σα να μπήκε μέσα τους το πνεύμα των Massive Attack και ειλικρινά δε θέλουμε να φύγει. Στο “You're Mine” εγκαταλείπουν για λίγο την electronica για να μας δώσουν ένα τραγούδι όπου ο Josh Carter σχεδόν ραπάρει σε ένα πιασάρικο κομμάτι με υπνωτιστικό ρεφρέν και ρυθμό λούπα κι όλα αυτά με διάρκεια μικρότερη των 3 λεπτών. Προσωπικά, ξεχωρίζω το κομμάτι “Same Old Blues” με τα δυνατά guitar riffs και τον κατά τ' άλλα R'n'B ήχο θεωρώντας ότι έχει κάτι να δείξει μέσα σ' ένα «πειραματικό» μουσικό σύνολο.
Το “burn it all” στυλ που θέλει να πλασάρει το δίδυμο αποκαλύπτεται σε κάθε πτυχή του άλμπουμ τόσο από το βίντεο κλίπ του “You Don't Get Me High Anymore” όπου η μπάντα σα να βρίσκεται από υπό την επήρεια ουσιών, ωρύεται, κλωτσάει και γκρεμίζει τοίχους, ενώ δεν αργεί και η στιγμή που ένας υδάτινος θάνατος θα ρθει για να καταστρέψει ολοσχερώς ό,τι απέμεινε (αν και θαρρώ ότι το κομμάτι σε καμία περίπτωση οπτικοακουστικά δεν έπεισε).
Επιλογικά, πρόκειται για ένα άλμπουμ που πραγματικά πειραματίζεται (όσο κλισέ κι αν ακούγεται ως χαρακτηρισμός) με hip hop, ambient και dub στοιχεία εμπλεκόμενα με τον electro ήχο - σήμα κατατεθέν της μπάντας, ελπίζοντας ότι το επόμενο θα έχει πιο γερά θεμέλια (κατόπιν τόσων δοκιμών στο συγκεκριμένο).
electro, ambient, r'n'b, trip hop
Τραγούδια που πρέπει ν' ακούσεις:
Same Old Blues, Run Run Blood
Βαθμολογία:
6/10
Πέρασαν δύο χρόνια από τότε που είχαμε λιώσει το “Fall In Love” των Phantogram από το άλμπουμ 'Voices'. Οι Charlie Everywhere, a.k.a Phantogram, επέστρεψαν φέτος το φθινόπωρο με νέο LP άλμπουμ με τον τίτλο 'Three'. Κι αν περιμένετε ότι θα ακούσετε κομμάτια όμοια των “Mouthful Of Diamonds”, “When I'm Small” και γενικώς το γνώριμο ύφος της μπάντας τότε καλύτερα να μετατοπίσετε τον κέρσορα στo search και να ακούσετε κάτι διαφορετικό. Το δίδυμο από το Greenwich αυτήν τη φορά αποφασίζει να προσδώσει στο μουσικό σύνολο ένα πιο σκοτεινό ύφος το οποίο προέρχεται τόσο από την αυτοκτονία της αδερφής της Sarah Barthel όσο και από τον θάνατο του ειδώλων τους David Bowie και Prince τον ίδιο χρόνο.
Στο ντεμπούτο άλμπουμ τους ('Eyelid Movies') έκαναν λόγο για τη σύγκρουση μεταξύ λογικής και παραλόγου, υπογραμμίζοντας ότι το θυμικό -ενστικτώδες - υπερισχύει, στο δεύτερο ('Voices') η διαμάχη έλαβε πιο προσωπικό τόνο εισάγοντας σ' όλο αυτό το στοιχείο της φρενίτιδας και σήμερα στο 'Three' η διαμάχη έχει λήξει καθώς ολοφάνερα ο σκοτεινός κόσμος κέρδισε. Παρόλο που με μία ανάγνωση των παραπάνω θα μπορούσε, δικαίως, να υποθέσει κανείς ότι πρόκειται για ένα άλμπουμ πεσιμιστικό και ίσως να απέφευγε την ακρόασή του, έρχομαι να προσθέσω ότι οι Phantogram πνίγουν με δεξιοτεχνία τον πόνο τους και αρκούνται στο να τον αναδείξουν διακριτικά για όσους το επιθυμούν στο στιχουργικό κομμάτι (“I used to see beauty in people but now I see muscle and bones”) .
Το single που μας μύησε στο νέο κόσμο των Phantogram ήταν το “You Don´t Get Me High Anymore", ένα ψυχεδελικό pop - κατά κύριο λόγο - κομμάτι, με διττή σημασία του τίτλου αν και σύμφωνα με τους ίδιους επικεντρώνεται περισσότερο στην απόδοση της νοσταλγίας παρά του εθισμού στις ουσίες. Ακολούθησε το “Run Run Blood” με πιο trip hop και progressive στοιχεία (καθώς το προηγούμενο απογοήτευσε λίγο λόγω της pop- εμπορικής του ταυτότητας), στο οποίο σκοτεινό instrumental κομμάτι, σα να μπήκε μέσα τους το πνεύμα των Massive Attack και ειλικρινά δε θέλουμε να φύγει. Στο “You're Mine” εγκαταλείπουν για λίγο την electronica για να μας δώσουν ένα τραγούδι όπου ο Josh Carter σχεδόν ραπάρει σε ένα πιασάρικο κομμάτι με υπνωτιστικό ρεφρέν και ρυθμό λούπα κι όλα αυτά με διάρκεια μικρότερη των 3 λεπτών. Προσωπικά, ξεχωρίζω το κομμάτι “Same Old Blues” με τα δυνατά guitar riffs και τον κατά τ' άλλα R'n'B ήχο θεωρώντας ότι έχει κάτι να δείξει μέσα σ' ένα «πειραματικό» μουσικό σύνολο.
Το “burn it all” στυλ που θέλει να πλασάρει το δίδυμο αποκαλύπτεται σε κάθε πτυχή του άλμπουμ τόσο από το βίντεο κλίπ του “You Don't Get Me High Anymore” όπου η μπάντα σα να βρίσκεται από υπό την επήρεια ουσιών, ωρύεται, κλωτσάει και γκρεμίζει τοίχους, ενώ δεν αργεί και η στιγμή που ένας υδάτινος θάνατος θα ρθει για να καταστρέψει ολοσχερώς ό,τι απέμεινε (αν και θαρρώ ότι το κομμάτι σε καμία περίπτωση οπτικοακουστικά δεν έπεισε).
Επιλογικά, πρόκειται για ένα άλμπουμ που πραγματικά πειραματίζεται (όσο κλισέ κι αν ακούγεται ως χαρακτηρισμός) με hip hop, ambient και dub στοιχεία εμπλεκόμενα με τον electro ήχο - σήμα κατατεθέν της μπάντας, ελπίζοντας ότι το επόμενο θα έχει πιο γερά θεμέλια (κατόπιν τόσων δοκιμών στο συγκεκριμένο).