Τι θα ακούσεις:
arena rock, pop-rock, hard rock, πες bon-jovi rock
Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις:
"This house is not for sale", "Knockout", "Rollercoaster", "We don’t run"
Βαθμολογία: 6,5/10
Όσοι εξ ημών, έχουν μεγαλώσει με τους Bon Jovi των '80s και ιδίως με τα albums τους 'Slippery When Wet' (1986)και 'New Jersey' (1988), τους έχουμε κάποια αδυναμία. Βλέπετε, ήταν η εφηβεία μας τότε και το συγκρότημα του Jon φρόντισε να τη χαρακτηρίσει κατά τρόπο όμορφο, αγνό και αθώο. Έκτοτε οι δεκαετίες έχουν περάσει: ο έτερος στυλοβάτης της μπάντας Richie Sambora έχει αποχωρήσει εδώ και 3 χρόνια, αφήνοντας ένα τεράστιο και δυσαναπλήρωτο κενό, παρά την ομολογουμένως καλή μουσική παιδεία του αντικαταστάτη του Phil X, ενώ συνθετικά πλέον οι Bon Jovi δεν φτάνουν τα επίπεδα του παρελθόντος. Προσωπικά θεωρώ ότι το 'Have a nice day' (2005), ήταν η τελευταία αξιόλογη δουλειά της μπάντας από το New Jersey.
Επιστροφή επομένως στη δισκογραφία, μετά το προ τριετίας, μέτριο κατά γενική ομολογία, 'Because we can' και αφού μεσολάβησε πέρυσι, το ανεπίσημο 'Burning Bridges'. Χωρίς Richie Sambora (δυστυχώς) στις κιθάρες και, επομένως χωρίς talk box και με John Shanks στην παραγωγή (ευτυχώς), με τον οποίο είχαν συνεργαστεί και στο 'Have a nice day' (2005).
Το εναρκτήριο, και πρώτο επίσημο single, "This house is not for sale", είναι αρκούντως ικανοποιητικό, κλασσικό Bon Jovi anthem, από το 2000 και μετά. Ωραία μελωδία, πιασάρικο ρεφρέν και συμπαθητική κιθάρα. Τα "Living in the Ghost" και "Knockout" που ακολουθούν, είναι καλά κομμάτια και δικαιολογούν τη θέση τους στο δίσκο. Δεν θα έλεγα το ίδιο, όμως, για το μπαλαντοειδές "Labor of Love", που επί της ουσίας σε αφήνει αδιάφορο. Άνευρο κομμάτι, που ευτυχώς ακολουθείται από το "Born Αgain Τomorrow", με την εισαγωγική κιθάρα να θυμίζει αρκετά U2 και εν προκειμένου τον ένα και μοναδικό The Edge. Το "Rollercoaster", συγκαταλέγεται στις καλύτερες στιγμές του δίσκου και είναι από τα κομμάτια που αρμόζουν στη συνολικότερη ιστορία των Bon Jovi. To "New Years Day", είναι μέτριο, απλά μια γλυκανάλατη μελωδία. Αντιθέτως το "Devils in the Temple", παρουσιάζει κάτι το διαφορετικό, κυρίως λόγω της κιθάρας του κομματιού, που αναλαμβάνει από την αρχή να καθοδηγήσει τον ακροατή, δίνοντας το σωστό rhythm tempo. Επιστροφή στις μπαλάντες με το "Scars on the Guitar", που συγκαταλέγεται στις πλέον αδιάφορες της ιστορίας των Bon Jovi. "God Bless This Mess" για τη συνέχεια, κομμάτι που ακούγεται σαν out-take του "This House is not for Sale". Tο "Reunion" θα μπορούσε να έχει γραφτεί είτε από τους όψιμους U2 είτε τους Coldplay, ενώ το "Come on up to our House" από τους U2 σε συνεργασία με τον Richie Sambora! Τώρα για το αν πρέπει να υπάρχουν σε δίσκο των Bon Jovi, κρίνετέ το εσείς.
Η deluxe έκδοση του δίσκου, περιλαμβάνει πέντε επιπλέον κομμάτια: το low-tempo "Real Love", που χωρίς να είναι κάτι το ιδιαίτερο είναι σίγουρα καλύτερο από το "Scars on the guitar", τo "All hail the king", που δεν προσφέρει κάτι παραπάνω εκτός από το solo της κιθάρας στα μισά του τραγουδιού και το "We Don’t Run", που περιλαμβανόταν στο 'Burning Bridges' και είναι αυτό που ξεχωρίζει παραπέμποντας στις ωραίες μέρες του 'Have a nice day'. O επίλογος γράφεται με τα άνευρα, άνοστα και αδιάφορα "I will drive you home" και "Goodnight New York".
Σύνοψη: αν σου αρέσουν ούτως ή άλλως οι Bon Jovi, το αγοράζεις. Αν θέλεις να πείσεις κάποιον ότι οι Bon Jovi αξίζουν, πρότεινέ του έναν άλλο δίσκο.
arena rock, pop-rock, hard rock, πες bon-jovi rock
Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις:
"This house is not for sale", "Knockout", "Rollercoaster", "We don’t run"
Βαθμολογία: 6,5/10
Όσοι εξ ημών, έχουν μεγαλώσει με τους Bon Jovi των '80s και ιδίως με τα albums τους 'Slippery When Wet' (1986)και 'New Jersey' (1988), τους έχουμε κάποια αδυναμία. Βλέπετε, ήταν η εφηβεία μας τότε και το συγκρότημα του Jon φρόντισε να τη χαρακτηρίσει κατά τρόπο όμορφο, αγνό και αθώο. Έκτοτε οι δεκαετίες έχουν περάσει: ο έτερος στυλοβάτης της μπάντας Richie Sambora έχει αποχωρήσει εδώ και 3 χρόνια, αφήνοντας ένα τεράστιο και δυσαναπλήρωτο κενό, παρά την ομολογουμένως καλή μουσική παιδεία του αντικαταστάτη του Phil X, ενώ συνθετικά πλέον οι Bon Jovi δεν φτάνουν τα επίπεδα του παρελθόντος. Προσωπικά θεωρώ ότι το 'Have a nice day' (2005), ήταν η τελευταία αξιόλογη δουλειά της μπάντας από το New Jersey.
Επιστροφή επομένως στη δισκογραφία, μετά το προ τριετίας, μέτριο κατά γενική ομολογία, 'Because we can' και αφού μεσολάβησε πέρυσι, το ανεπίσημο 'Burning Bridges'. Χωρίς Richie Sambora (δυστυχώς) στις κιθάρες και, επομένως χωρίς talk box και με John Shanks στην παραγωγή (ευτυχώς), με τον οποίο είχαν συνεργαστεί και στο 'Have a nice day' (2005).
Το εναρκτήριο, και πρώτο επίσημο single, "This house is not for sale", είναι αρκούντως ικανοποιητικό, κλασσικό Bon Jovi anthem, από το 2000 και μετά. Ωραία μελωδία, πιασάρικο ρεφρέν και συμπαθητική κιθάρα. Τα "Living in the Ghost" και "Knockout" που ακολουθούν, είναι καλά κομμάτια και δικαιολογούν τη θέση τους στο δίσκο. Δεν θα έλεγα το ίδιο, όμως, για το μπαλαντοειδές "Labor of Love", που επί της ουσίας σε αφήνει αδιάφορο. Άνευρο κομμάτι, που ευτυχώς ακολουθείται από το "Born Αgain Τomorrow", με την εισαγωγική κιθάρα να θυμίζει αρκετά U2 και εν προκειμένου τον ένα και μοναδικό The Edge. Το "Rollercoaster", συγκαταλέγεται στις καλύτερες στιγμές του δίσκου και είναι από τα κομμάτια που αρμόζουν στη συνολικότερη ιστορία των Bon Jovi. To "New Years Day", είναι μέτριο, απλά μια γλυκανάλατη μελωδία. Αντιθέτως το "Devils in the Temple", παρουσιάζει κάτι το διαφορετικό, κυρίως λόγω της κιθάρας του κομματιού, που αναλαμβάνει από την αρχή να καθοδηγήσει τον ακροατή, δίνοντας το σωστό rhythm tempo. Επιστροφή στις μπαλάντες με το "Scars on the Guitar", που συγκαταλέγεται στις πλέον αδιάφορες της ιστορίας των Bon Jovi. "God Bless This Mess" για τη συνέχεια, κομμάτι που ακούγεται σαν out-take του "This House is not for Sale". Tο "Reunion" θα μπορούσε να έχει γραφτεί είτε από τους όψιμους U2 είτε τους Coldplay, ενώ το "Come on up to our House" από τους U2 σε συνεργασία με τον Richie Sambora! Τώρα για το αν πρέπει να υπάρχουν σε δίσκο των Bon Jovi, κρίνετέ το εσείς.
Η deluxe έκδοση του δίσκου, περιλαμβάνει πέντε επιπλέον κομμάτια: το low-tempo "Real Love", που χωρίς να είναι κάτι το ιδιαίτερο είναι σίγουρα καλύτερο από το "Scars on the guitar", τo "All hail the king", που δεν προσφέρει κάτι παραπάνω εκτός από το solo της κιθάρας στα μισά του τραγουδιού και το "We Don’t Run", που περιλαμβανόταν στο 'Burning Bridges' και είναι αυτό που ξεχωρίζει παραπέμποντας στις ωραίες μέρες του 'Have a nice day'. O επίλογος γράφεται με τα άνευρα, άνοστα και αδιάφορα "I will drive you home" και "Goodnight New York".
Σύνοψη: αν σου αρέσουν ούτως ή άλλως οι Bon Jovi, το αγοράζεις. Αν θέλεις να πείσεις κάποιον ότι οι Bon Jovi αξίζουν, πρότεινέ του έναν άλλο δίσκο.
Σχετικό θέμα