Τι θα ακούσεις:
electronic-avant garde-pop
Τραγούδια που ξεχωρίζουν:
"Still Universe", "Fire", "The Moon", "Kira Kitana"
Βαθμολογία:
7/10
Η Σοφία Σαρρή, αν κι ουσιαστικά κυκλοφορεί το πρώτο της προσωπικό άλμπουμ, είναι «παλιά» στο χώρο και με συνεργασίες που μόνο να ζηλέψει κανείς πρέπει, όπως οι Night on Earth, Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Σανάδες, Φοίβος Δεληβοριάς κ.ά. Δεν είναι τυχαίες οι συνεργασίες αυτές, αφού το ταλέντο ξεχειλίζει κι οι φωνητικές δυνατότητες της είναι αξιοπρόσεχτες και ζηλευτές, πιθανότατα από τις δυνατότερες της γενιάς της.
Έχοντας ακούσει τα δύο πρώτα δείγματα αυτής της δουλειάς, "Kira Kitana" και το τρομερό "Still Universe", η προσμονή για το άλμπουμ ήταν τεράστια. Γιατί ενώ το ύφος αυτών των δειγμάτων έδειχνε το δρόμο, υπήρχε ο κίνδυνος να μην είναι αντιπροσωπευτικά του έργου.
Στο "Euphoria" λοιπόν αποτυπώνεται όλη αυτή η δυναμική με εξαιρετικούς συνοδοιπόρους που ολοκληρώνουν το μουσικό όραμα της καλλιτέχνιδας. Είναι τόσο προφανής η σκληρή δουλειά που έχει «πέσει» κι είναι τόσο καλοκεντημένο το υλικό, που προφανώς μιλάμε για μία δουλειά που ξεχωρίζει. Ένας ηλεκτρονικός καμβάς που χρωματίζεται ποικιλότροπα από διάφορα όργανα, κάποια από τα οποία ξεχωρίζουν -η χρήση της κρητικής λύρας είναι τόσο ξεχωριστή, όσο προβλέψιμη κι αν ήταν - μα πάνω από όλους κι όλα στέκεται η παρουσία της Σοφίας Σαρρή και οι ερμηνείες της.
Το "Euphoria" αποτελείται από εννέα τραγούδια, που συμπληρώνουν το ένα το άλλο, αλλά δεν είναι ισάξια. Μπορείς να βρεις σε αυτό μαγικές στιγμές, όπως το "Still Universe" ή το "Fire", πιθανότατα όμως να κουραστείς από τις περίεργες, μελωδικές γραμμές ή ακόμη και τις τέλειες, αλλά χωρίς μέτρο, σε σημεία, φωνητικές ακροβασίες.
Είναι ένα «δύσκολο» έργο, που σίγουρα χρειάζεται πολλές ακροάσεις, καθώς σε αυτό μαεστρικά ενώνονται διαφορετικοί κόσμοι, η Μεσόγειος με τη Σκανδιναβία, η δύση με την ανατολή. Είναι μια πρόταση που έχει πολλά να πει, αλλά ο τρόπος που τα λέει είναι δυσνόητος και πειραματικός. Μοιάζει με ένα έργο που περισσότερο το συζητάς και το αναλύεις, λιγότερο όμως το ακούς.
Κάποια ερωτήματα πλανώνται ακούγοντας αυτή την ιδιαίτερη δουλειά:
- Τελικά ένα τόσο ξεχωριστό έργο σε ποιους απευθύνεται; Στο κοινό, στους κριτικούς ή στους μουσικούς;
- Είναι ένα έργο που μας αφορά όλους, όπως ίσως θα έπρεπε ή περισσότερο απευθύνεται σε βιρτουόζους σολίστες ή ποιοτικούς μουσικογραφιάδες που εντυπωσιάζονται από τα δύσκολα, ευφορικά μονοπάτια που μας οδηγεί η Σοφία Σαρρή;
- Μπορεί το απλό κοινό να πει ότι τον κουράζει το "Euphoria" χωρίς να νοιώσει πως ρίχνει τα ποιοτικά του επίπεδα;
- Και τελικά πόση σημασία έχει ή θα πρέπει να έχει για τον ίδιο τον καλλιτέχνη;
Η καλλιτεχνική περσόνα της Σοφίας Σαρρή είναι εντυπωσιακή, είναι το τώρα, γεμάτο από χθες, αλλά σίγουρα μπορούμε να περιμένουμε πολλά και στο μέλλον. Η αίσθηση μου είναι ότι χρειάζεται να τιθασεύσει τις εντάσεις της, να στρογγυλέψει τις γωνίες, να μη φοβηθεί να πατήσει πιο δυνατά και σε πιο εύπεπτες/ποπ φόρμες και τότε σίγουρα θα μας προσφέρει το αριστούργημα που έχει μέσα της.
electronic-avant garde-pop
Τραγούδια που ξεχωρίζουν:
"Still Universe", "Fire", "The Moon", "Kira Kitana"
Βαθμολογία:
7/10
Η Σοφία Σαρρή, αν κι ουσιαστικά κυκλοφορεί το πρώτο της προσωπικό άλμπουμ, είναι «παλιά» στο χώρο και με συνεργασίες που μόνο να ζηλέψει κανείς πρέπει, όπως οι Night on Earth, Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Σανάδες, Φοίβος Δεληβοριάς κ.ά. Δεν είναι τυχαίες οι συνεργασίες αυτές, αφού το ταλέντο ξεχειλίζει κι οι φωνητικές δυνατότητες της είναι αξιοπρόσεχτες και ζηλευτές, πιθανότατα από τις δυνατότερες της γενιάς της.
Έχοντας ακούσει τα δύο πρώτα δείγματα αυτής της δουλειάς, "Kira Kitana" και το τρομερό "Still Universe", η προσμονή για το άλμπουμ ήταν τεράστια. Γιατί ενώ το ύφος αυτών των δειγμάτων έδειχνε το δρόμο, υπήρχε ο κίνδυνος να μην είναι αντιπροσωπευτικά του έργου.
Στο "Euphoria" λοιπόν αποτυπώνεται όλη αυτή η δυναμική με εξαιρετικούς συνοδοιπόρους που ολοκληρώνουν το μουσικό όραμα της καλλιτέχνιδας. Είναι τόσο προφανής η σκληρή δουλειά που έχει «πέσει» κι είναι τόσο καλοκεντημένο το υλικό, που προφανώς μιλάμε για μία δουλειά που ξεχωρίζει. Ένας ηλεκτρονικός καμβάς που χρωματίζεται ποικιλότροπα από διάφορα όργανα, κάποια από τα οποία ξεχωρίζουν -η χρήση της κρητικής λύρας είναι τόσο ξεχωριστή, όσο προβλέψιμη κι αν ήταν - μα πάνω από όλους κι όλα στέκεται η παρουσία της Σοφίας Σαρρή και οι ερμηνείες της.
Το "Euphoria" αποτελείται από εννέα τραγούδια, που συμπληρώνουν το ένα το άλλο, αλλά δεν είναι ισάξια. Μπορείς να βρεις σε αυτό μαγικές στιγμές, όπως το "Still Universe" ή το "Fire", πιθανότατα όμως να κουραστείς από τις περίεργες, μελωδικές γραμμές ή ακόμη και τις τέλειες, αλλά χωρίς μέτρο, σε σημεία, φωνητικές ακροβασίες.
Είναι ένα «δύσκολο» έργο, που σίγουρα χρειάζεται πολλές ακροάσεις, καθώς σε αυτό μαεστρικά ενώνονται διαφορετικοί κόσμοι, η Μεσόγειος με τη Σκανδιναβία, η δύση με την ανατολή. Είναι μια πρόταση που έχει πολλά να πει, αλλά ο τρόπος που τα λέει είναι δυσνόητος και πειραματικός. Μοιάζει με ένα έργο που περισσότερο το συζητάς και το αναλύεις, λιγότερο όμως το ακούς.
Κάποια ερωτήματα πλανώνται ακούγοντας αυτή την ιδιαίτερη δουλειά:
- Τελικά ένα τόσο ξεχωριστό έργο σε ποιους απευθύνεται; Στο κοινό, στους κριτικούς ή στους μουσικούς;
- Είναι ένα έργο που μας αφορά όλους, όπως ίσως θα έπρεπε ή περισσότερο απευθύνεται σε βιρτουόζους σολίστες ή ποιοτικούς μουσικογραφιάδες που εντυπωσιάζονται από τα δύσκολα, ευφορικά μονοπάτια που μας οδηγεί η Σοφία Σαρρή;
- Μπορεί το απλό κοινό να πει ότι τον κουράζει το "Euphoria" χωρίς να νοιώσει πως ρίχνει τα ποιοτικά του επίπεδα;
- Και τελικά πόση σημασία έχει ή θα πρέπει να έχει για τον ίδιο τον καλλιτέχνη;
Η καλλιτεχνική περσόνα της Σοφίας Σαρρή είναι εντυπωσιακή, είναι το τώρα, γεμάτο από χθες, αλλά σίγουρα μπορούμε να περιμένουμε πολλά και στο μέλλον. Η αίσθηση μου είναι ότι χρειάζεται να τιθασεύσει τις εντάσεις της, να στρογγυλέψει τις γωνίες, να μη φοβηθεί να πατήσει πιο δυνατά και σε πιο εύπεπτες/ποπ φόρμες και τότε σίγουρα θα μας προσφέρει το αριστούργημα που έχει μέσα της.
Σχετικό θέμα