Κάθε φορά που ανακοινώνονται οι συναυλίες του Γιάννη Χαρούλη, πλήθος κόσμου σπεύδει να τον παρακολουθήσει, κατακλύζοντας κάθε χώρο στον οποίο εμφανίζεται. Είναι το μουσικό φαινόμενο της εποχής, που πολλοί προσπάθησαν να εξηγήσουν τα τελευταία χρόνια: ο «βοσκός με το λαούτο» που κάνει όλες τις συναυλίες του sold out.
Έτσι συνέβη και την Τετάρτη στο Θέατρο Βράχων, όπου με ένα «τρία στα τρία» εξάντλησε τα εισιτήρια και για τις τρεις βραδιές (12, 13 και 14 Ιουνίου).
Αναμενόμενο για τον ίδιο; Ακατόρθωτο για άλλους καλλιτέχνες; Πάντως όχι τυχαίο, αφού κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια πια.
Τι είδαμε λοιπόν;
Περίπου στις 21:30, λίγο πριν ξεκινήσει η συναυλία και κάτω από την σκιά των βράχων, το κοινό του βρισκόταν και πάλι εκεί, γεμίζοντας το χώρο απ' άκρη σ' άκρη σα σε μια μεγάλη αγκαλιά. Στην εμφάνιση του Χαρούλη δε, ξέσπασε σύσσωμο σε ιαχές και χειροκροτήματα, κάνοντας το θέατρο να πάλλεται από την πρώτη στιγμή. «Καλώς εσμίξαμε», «κοπέλια», «σας ευχαριστώ πολύ» τους ανταπέδωσε εκείνος.
Κι έπειτα το πρόγραμμα ξεκίνησε και το θέατρο πλημμύρισε μελωδίες. Τραγουδώντας για «Άγρια πουλιά» και παίζοντας λαούτο μας ξεσήκωσε όλους. Στη συνέχεια παλιά του κομμάτια συναντήθηκαν με νέα, από τον Δωδεκάλογο του γύφτου, τον ολοκαίνουριο δίσκο του, σε στίχους Κωστή Παλαμά και μουσική Λουκά Θάνου. Μερικά από τα τραγούδια που ακούσαμε ήταν: «Ανεμόσκαλα», «Της λήθης το πηγάδι», «Τι λάθος κάνω», «Ακροβάτης», «Χειμωνανθός», «Αγάπη»,«Δόξα στις πατρίδες», «Τρελός» (αφιερωμένο στη φίλη του τη Δανάη). Ακόμη, τίμησε παλιότερους ερμηνευτές, όπως τον Άσιμο ("Venceremos") και τον Θανάση Παπακωνσταντίνου (του αφιέρωσε τον «Σιμούν» του, λέγοντας πως είναι και όλα ωραία του Θανάση!).
Το δυνατό σημείο όμως του Χαρούλη στις συναυλίες του, θεωρώ πως είναι η παραδοσιακή μουσική. Εκεί πραγματικά αισθάνεσαι τη χημεία που έχει με τον κόσμο του και τον σέβεσαι ακόμη περισσότερο τόσο ως καλλιτέχνη, όσο και ως άνθρωπο. Θυμάμαι τα λόγια του Γιώργου Ανδρέου (συνθέτη) πριν τρία χρόνια για το Γιάννη Χαρούλη πως με τα τραγούδια που επιλέγει να τραγουδήσει αλλά και την όλη στάση του, δίνει στην πραγματικότητα ψήφο στην ελληνική γλώσσα και ό,τι αυτή κουβαλά ως φορέας ενός απίστευτου πλούτου και πολιτισμού, με τα οποία και θα συμφωνήσω απόλυτα. Δε θα ξεχάσω από εκείνη τη βραδιά σίγουρα τα: «Του θάνατου παράγγειλα», «Τι μαντινάδα να σου πω», «Απάνω στην τριανταφυλλιά», «Συ με 'μαθες πως αγαπούν», «Για σένα», «Για πες μας Χάρε και Ζαλίζομαι» (στο τραγούδι και την καταπληκτική εισαγωγή στο κλαρίνο ο Κωσταντής Πιστιόλης).
Η ακουστική στο χώρο ήταν αρκετά καλή, όχι πολύ δυνατή ώστε μπορούσες να ακούσεις καθαρά όλα τα όργανα. Λύρα, πνευστά, λαούτο, ηλεκτρική κιθάρα, γκάιντα, συνεργάστηκαν και ενώθηκαν με ωραίο τρόπο. Ήταν πραγματικά μια ωραία συναυλία και είναι λογικό. Ο Χαρούλης τους χειμώνες εμφανίζεται σπάνια, ειδικά φέτος που ετοίμαζε το νέο του δίσκο, οπότε είναι φυσικό και το αισθητικό αποτέλεσμα να είναι καλύτερο και το κοινό του να το ζει πιο έντονα.
Τέλος, μιας και συνήθως εγείρεται το θέμα σύγκρισης του Χαρούλη με τον Νίκο Ξυλούρη θα ήθελα να σημειώσω ότι πιστεύω πως αυτό είναι λάθος. Η παρόμοια χροιά τους οφείλεται περισσότερο στην κοινή παράδοση και γλώσσα παρά σε οποιαδήποτε προσπάθεια μίμησης. Ο Ξυλούρης ήταν αδιαμφισβήτητα ένας μοναδικός μουσικός και τραγουδιστής της κρητικής μουσικής. Από την άλλη ο Χαρούλης είναι ένας πολύ καλός έντεχνος τραγουδιστής της γενιάς του, που σέβεται την κρητική μουσική χωρίς να την καταχράται. Το εάν θα μπορέσει να διατηρήσει και τα επόμενα χρόνια αυτή την επιτυχία ή θα ξεφουσκώσει με τη σειρά του, δεν το γνωρίζουμε. Μόνο ο χρόνος και οι καλές επιλογές θα το δείξουν.
* Οι φωτογραφίες ανήκουν στη Δήμητρα Κανάκη, την οποία και ευχαριστώ ιδιαίτερα!
Εδώ μπορείτε να παρακολουθήσετε ολόκληρη τη συναυλία του Γιάννη Χαρούλη από το Θέατρο Βράχων:
Έτσι συνέβη και την Τετάρτη στο Θέατρο Βράχων, όπου με ένα «τρία στα τρία» εξάντλησε τα εισιτήρια και για τις τρεις βραδιές (12, 13 και 14 Ιουνίου).
Αναμενόμενο για τον ίδιο; Ακατόρθωτο για άλλους καλλιτέχνες; Πάντως όχι τυχαίο, αφού κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια πια.
Τι είδαμε λοιπόν;
Περίπου στις 21:30, λίγο πριν ξεκινήσει η συναυλία και κάτω από την σκιά των βράχων, το κοινό του βρισκόταν και πάλι εκεί, γεμίζοντας το χώρο απ' άκρη σ' άκρη σα σε μια μεγάλη αγκαλιά. Στην εμφάνιση του Χαρούλη δε, ξέσπασε σύσσωμο σε ιαχές και χειροκροτήματα, κάνοντας το θέατρο να πάλλεται από την πρώτη στιγμή. «Καλώς εσμίξαμε», «κοπέλια», «σας ευχαριστώ πολύ» τους ανταπέδωσε εκείνος.
Κι έπειτα το πρόγραμμα ξεκίνησε και το θέατρο πλημμύρισε μελωδίες. Τραγουδώντας για «Άγρια πουλιά» και παίζοντας λαούτο μας ξεσήκωσε όλους. Στη συνέχεια παλιά του κομμάτια συναντήθηκαν με νέα, από τον Δωδεκάλογο του γύφτου, τον ολοκαίνουριο δίσκο του, σε στίχους Κωστή Παλαμά και μουσική Λουκά Θάνου. Μερικά από τα τραγούδια που ακούσαμε ήταν: «Ανεμόσκαλα», «Της λήθης το πηγάδι», «Τι λάθος κάνω», «Ακροβάτης», «Χειμωνανθός», «Αγάπη»,«Δόξα στις πατρίδες», «Τρελός» (αφιερωμένο στη φίλη του τη Δανάη). Ακόμη, τίμησε παλιότερους ερμηνευτές, όπως τον Άσιμο ("Venceremos") και τον Θανάση Παπακωνσταντίνου (του αφιέρωσε τον «Σιμούν» του, λέγοντας πως είναι και όλα ωραία του Θανάση!).
Το δυνατό σημείο όμως του Χαρούλη στις συναυλίες του, θεωρώ πως είναι η παραδοσιακή μουσική. Εκεί πραγματικά αισθάνεσαι τη χημεία που έχει με τον κόσμο του και τον σέβεσαι ακόμη περισσότερο τόσο ως καλλιτέχνη, όσο και ως άνθρωπο. Θυμάμαι τα λόγια του Γιώργου Ανδρέου (συνθέτη) πριν τρία χρόνια για το Γιάννη Χαρούλη πως με τα τραγούδια που επιλέγει να τραγουδήσει αλλά και την όλη στάση του, δίνει στην πραγματικότητα ψήφο στην ελληνική γλώσσα και ό,τι αυτή κουβαλά ως φορέας ενός απίστευτου πλούτου και πολιτισμού, με τα οποία και θα συμφωνήσω απόλυτα. Δε θα ξεχάσω από εκείνη τη βραδιά σίγουρα τα: «Του θάνατου παράγγειλα», «Τι μαντινάδα να σου πω», «Απάνω στην τριανταφυλλιά», «Συ με 'μαθες πως αγαπούν», «Για σένα», «Για πες μας Χάρε και Ζαλίζομαι» (στο τραγούδι και την καταπληκτική εισαγωγή στο κλαρίνο ο Κωσταντής Πιστιόλης).
Η ακουστική στο χώρο ήταν αρκετά καλή, όχι πολύ δυνατή ώστε μπορούσες να ακούσεις καθαρά όλα τα όργανα. Λύρα, πνευστά, λαούτο, ηλεκτρική κιθάρα, γκάιντα, συνεργάστηκαν και ενώθηκαν με ωραίο τρόπο. Ήταν πραγματικά μια ωραία συναυλία και είναι λογικό. Ο Χαρούλης τους χειμώνες εμφανίζεται σπάνια, ειδικά φέτος που ετοίμαζε το νέο του δίσκο, οπότε είναι φυσικό και το αισθητικό αποτέλεσμα να είναι καλύτερο και το κοινό του να το ζει πιο έντονα.
Τέλος, μιας και συνήθως εγείρεται το θέμα σύγκρισης του Χαρούλη με τον Νίκο Ξυλούρη θα ήθελα να σημειώσω ότι πιστεύω πως αυτό είναι λάθος. Η παρόμοια χροιά τους οφείλεται περισσότερο στην κοινή παράδοση και γλώσσα παρά σε οποιαδήποτε προσπάθεια μίμησης. Ο Ξυλούρης ήταν αδιαμφισβήτητα ένας μοναδικός μουσικός και τραγουδιστής της κρητικής μουσικής. Από την άλλη ο Χαρούλης είναι ένας πολύ καλός έντεχνος τραγουδιστής της γενιάς του, που σέβεται την κρητική μουσική χωρίς να την καταχράται. Το εάν θα μπορέσει να διατηρήσει και τα επόμενα χρόνια αυτή την επιτυχία ή θα ξεφουσκώσει με τη σειρά του, δεν το γνωρίζουμε. Μόνο ο χρόνος και οι καλές επιλογές θα το δείξουν.
* Οι φωτογραφίες ανήκουν στη Δήμητρα Κανάκη, την οποία και ευχαριστώ ιδιαίτερα!
Εδώ μπορείτε να παρακολουθήσετε ολόκληρη τη συναυλία του Γιάννη Χαρούλη από το Θέατρο Βράχων: