Τι θα ακούσεις:
Post-rock, experimental-rock
Τραγούδια που αξίζει να ακούσεις:
"The Optimist", "Springfield", "Close Your Eyes", "Wildfires", "Back To The Start"
Βαθμολογία:
7/10
Τρία χρόνια μετά την κυκλοφορία του εξαιρετικού "Distant Satellites", οι Anathema επανέρχονται στο προσκήνιο με το "The Optimist", που συνεχίζει τα πράγματα από εκεί που τα άφησε το προηγούμενο album τους. Το συγκρότημα φαίνεται ότι καταστάλαξε σε αυτό που μουσικά το εκφράζει περισσότερο, αλλά και σε αυτό που θέλει να μας παρουσιάσει. Πλέον η μπάντα από το Λίβερπουλ κινείται στο χώρο του post-rock φάσματος το οποίο ενίοτε συνδυάζει με αρκετά experimental - progressive rock στοιχεία.
Ναι μεν είναι καλό album το "The Optimist", υστερεί δε σαφώς έναντι του προκατόχου του. Ήδη με το εναρκτήριο "Leaving It Behind", καταλαβαίνεις που το πάνε για ακόμα μία φορά οι Anathema: electro - programming intro τύπου Radiohead του "Kid A", που σταδιακά πλαισιώνεται με κιθάρες που κλιμακωτά αυξάνουν την έντασή τους. Ό,τι δηλαδή εμφανιζόταν υπαινικτικά στο "Natural Disaster" (2003) και πλέον αποτελεί το σήμα κατατεθέν των Άγγλων.
Καθώς ο δίσκος χτίζεται brick by brick, νιώθεις ότι κάποια μουσικά μοτίβα τα έχεις ήδη ξανακούσει, όπως συμβαίνει με το "Endless Ways" ή το "Ghosts", ενώ κάποια άλλα σε παραπέμπουν ευθέως στο post rock των Sigur Ros ή των Lanterna. Αναφέρομαι στο ομότιτλο κομμάτι και στο "San Francisco", αντίστοιχα. Εκεί που δίνουν ρέστα, είναι με το "Springfield". Ίσως το καλύτερο κομμάτι που έχει γράψει το συγκρότημα μετά το "Closer" (και μαζί φυσικά με το "Ariel"). Στοιχεία πειραματισμού εντοπίζονται στο σκοτεινό "Close Your Eyes" με τη Lee Douglas να αναλαμβάνει τα φωνητικά και το πιάνο να συνοδεύεται από jazz-sax περάσματα. Αναμφίβολα από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου ή έστω από τα πιο πειραματικά. Εξαιρετικό και το "Wildfires", κομμάτι που παραπέμπει περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο στους Anathema του παρελθόντος. Και μιας και κάναμε λόγο για brick by brick χτίσιμο του δίσκου προηγουμένως, να αναφέρουμε ότι το "Back To The Start" με το οποίο γράφεται και ο επίλογος, είναι 100% Pink Floyd.
Και τώρα κάποια γενικότερα λόγια για τους Anathema, η μουσική πορεία των οποίων έχει προκαλέσει τόσες μα τόσες «διαμάχες» μεταξύ των οπαδών τους. Προσωπικά θεωρώ ότι ήταν, είναι και θα συνεχίσουν να είναι ένα σπουδαίο συγκρότημα. Δεν πρόκειται ποτέ να ξαναγυρίσουν στις ένδοξες -και πιο alternative-metal- εποχές του "Alternative 4" ή του "Judgement" και το γεγονός αυτό σίγουρα στεναχωρεί τους παλαιόθεν θαυμαστές τους. Όμως και παρά την εμφανή στροφή που έχουν πραγματοποιήσει στον ήχο τους, ό,τι κάνουν, το κάνουν πολύ καλά. Και εκεί πρέπει να εστιάσει κάποιος.
Η ποιότητα των αγαπημένων Liverpoolians είναι αδιαπραγμάτευτη! Έστω και αν κάποιες στιγμές νομίζεις ότι έχεις να κάνεις με την πιο progressive - heavy εκδοχή των Portishead.
Post-rock, experimental-rock
Τραγούδια που αξίζει να ακούσεις:
"The Optimist", "Springfield", "Close Your Eyes", "Wildfires", "Back To The Start"
Βαθμολογία:
7/10
Τρία χρόνια μετά την κυκλοφορία του εξαιρετικού "Distant Satellites", οι Anathema επανέρχονται στο προσκήνιο με το "The Optimist", που συνεχίζει τα πράγματα από εκεί που τα άφησε το προηγούμενο album τους. Το συγκρότημα φαίνεται ότι καταστάλαξε σε αυτό που μουσικά το εκφράζει περισσότερο, αλλά και σε αυτό που θέλει να μας παρουσιάσει. Πλέον η μπάντα από το Λίβερπουλ κινείται στο χώρο του post-rock φάσματος το οποίο ενίοτε συνδυάζει με αρκετά experimental - progressive rock στοιχεία.
Ναι μεν είναι καλό album το "The Optimist", υστερεί δε σαφώς έναντι του προκατόχου του. Ήδη με το εναρκτήριο "Leaving It Behind", καταλαβαίνεις που το πάνε για ακόμα μία φορά οι Anathema: electro - programming intro τύπου Radiohead του "Kid A", που σταδιακά πλαισιώνεται με κιθάρες που κλιμακωτά αυξάνουν την έντασή τους. Ό,τι δηλαδή εμφανιζόταν υπαινικτικά στο "Natural Disaster" (2003) και πλέον αποτελεί το σήμα κατατεθέν των Άγγλων.
Καθώς ο δίσκος χτίζεται brick by brick, νιώθεις ότι κάποια μουσικά μοτίβα τα έχεις ήδη ξανακούσει, όπως συμβαίνει με το "Endless Ways" ή το "Ghosts", ενώ κάποια άλλα σε παραπέμπουν ευθέως στο post rock των Sigur Ros ή των Lanterna. Αναφέρομαι στο ομότιτλο κομμάτι και στο "San Francisco", αντίστοιχα. Εκεί που δίνουν ρέστα, είναι με το "Springfield". Ίσως το καλύτερο κομμάτι που έχει γράψει το συγκρότημα μετά το "Closer" (και μαζί φυσικά με το "Ariel"). Στοιχεία πειραματισμού εντοπίζονται στο σκοτεινό "Close Your Eyes" με τη Lee Douglas να αναλαμβάνει τα φωνητικά και το πιάνο να συνοδεύεται από jazz-sax περάσματα. Αναμφίβολα από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου ή έστω από τα πιο πειραματικά. Εξαιρετικό και το "Wildfires", κομμάτι που παραπέμπει περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο στους Anathema του παρελθόντος. Και μιας και κάναμε λόγο για brick by brick χτίσιμο του δίσκου προηγουμένως, να αναφέρουμε ότι το "Back To The Start" με το οποίο γράφεται και ο επίλογος, είναι 100% Pink Floyd.
Και τώρα κάποια γενικότερα λόγια για τους Anathema, η μουσική πορεία των οποίων έχει προκαλέσει τόσες μα τόσες «διαμάχες» μεταξύ των οπαδών τους. Προσωπικά θεωρώ ότι ήταν, είναι και θα συνεχίσουν να είναι ένα σπουδαίο συγκρότημα. Δεν πρόκειται ποτέ να ξαναγυρίσουν στις ένδοξες -και πιο alternative-metal- εποχές του "Alternative 4" ή του "Judgement" και το γεγονός αυτό σίγουρα στεναχωρεί τους παλαιόθεν θαυμαστές τους. Όμως και παρά την εμφανή στροφή που έχουν πραγματοποιήσει στον ήχο τους, ό,τι κάνουν, το κάνουν πολύ καλά. Και εκεί πρέπει να εστιάσει κάποιος.
Η ποιότητα των αγαπημένων Liverpoolians είναι αδιαπραγμάτευτη! Έστω και αν κάποιες στιγμές νομίζεις ότι έχεις να κάνεις με την πιο progressive - heavy εκδοχή των Portishead.
Σχετικό θέμα