Αναρωτιέμαι αν υπάρχει κι άλλος κατήφορος για την ελληνική τηλεόραση ή αν φέτος έπιασε επιτέλους πάτο. Σήμερα θα είμαι όσο ηθικολόγος και "ψευτοκουλτουριάρης" γίνεται! Δεν με νοιάζει πόσο "συντηρητικός" θα ακουστώ (άλλωστε, αν αυτά που βλέπω στο γυαλί αποτελούν πρόοδο, τότε εγώ δεν είμαι προοδευτικός...). Δεν με νοιάζει αν θα χαρακτηριστώ "δήθεν". Δεν με νοιάζει αν θα ξανακούσω αυτά τα... ατράνταχτα επιχειρήματα "αφού κι εσύ τα βλέπεις" ή "αφού αρέσουν στον κόσμο" ή ακόμη κι εκείνο το θαυμάσιο "αφού οι παίκτες πάνε από μόνοι τους εκεί, δεν τους αναγκάζει κανείς"... Το μόνο που με νοιάζει είναι να πω αυτό που λέει η λογική μου, πριν αφεθώ κι εγώ στο "δεν βαριέσαι" και στο "έλω μωρε τώρα".
Απλά ας θυμόμαστε ότι αύριο-μεθαύριο που θα βάλουν κάμερες και στο δικό μας χώρο εργασίας, θα έχουμε εκπαιδευτεί τόσο πολύ σε αυτό από την καλή μας την TV, που θα μας φανεί απολύτως φυσιολογικό. Ή αν έρθει κατα δω εκείνη η συσκευή που υπάρχει στις ΗΠΑ και μετράει του παλμούς και τις αντιδράσεις την ώρα της δουλιάς, ή και το πόσα κλικ κάνουμε στον υπολογιστή, για να τα βλέπει ο προϊστάμενός και να μας ελέγχει, ας θυμηθούμε εκείνο το τηλεπαιχνίδι που συνέδεε τους παίκτες με ανιχνευτή ψεύδους.
Όταν μας καλέσει δε ο διευθυντής να του "καρφώσουμε" τι λένε και τι κάνουν οι συνάδερφοί μας, πιθανότατα οι αντιστάσεις μας να μην είναι και τόσο μεγάλες, αφού στα ριάλιτι, με πρόσχημα τη μαγειρική ή το τραγούδι ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, οι πάνσοφοι κριτές τονίζουν αδιάκοπα στους άμοιρους παίκτες ότι πρέπει να είναι "ανταγωνιστικοί" για να επιβιώσουν στο παιχνίδι. Θα έχετε παρατηρήσει άλλωστε ότι όλες οι δοκιμασίες που τους βάζουν είναι αλληλοκαρφώματα, αλληλοεξουδετέρωση και κυρίως αυτοεξευτελισμός για τη μία και μοναδική "θέση στον ήλιο"... Η καλύτερη δυνατή εκπαίδευση για την αρένα της αγοράς εργασίας που μας ετοίμασαν, όπου τη θέση της λέξης δικαίωμα έχει πάρει η λέξη ευκαιρία...
Για να μην πω δηλαδή για τα νέα παιδιά που απορρίπτονται από τα διάφορα "X-Factor", διότι, αν και κατά τους κριτές έχουν σπουδαία φωνή, δεν έχουν το κατάλληλο "πακέτο" που θα τους κάνει star! Όπου πακέτο, η εξωτερική εμφάνιση! Έτσι λοιπόν, πρέπει να αντιλαμβανόμαστε όχι μόνο το τραγούδι σαν "προϊόν", αλλά και τον τραγουδιστή. Και κατ'επέκταση τον ίδιο μας τον εαυτό. Άσε που ακόμα και οι καλλιτέχνες οι οποίοι δεν πορεύονται με τέτοιες λογικές, πού θα βγουν να προωθήσουν τη δουλιά τους; Μα στα "μεσημεριανάδικα", που από μεταφορά της trash tv από τη μεταμεσονύχτια ζώνη παρακμιακών μικροκάναλων στο "σαλόνι" των μεγάλων καναλιών, έχουν μετατραπεί σε εκπομπές επί παντός επιστητού και δη πολιτιστικού!
Ντρέπομαι και μόνο που αυτή η συσκευή που έχω απέναντι απ'τον καναπέ μου έχει τέτοιο περιεχόμενο. Ό,τι και να λένε οι διάφοροι "ανοιχτόμυαλοι", για μένα το εμπόριο συναισθημάτων, πόνου, ανθρώπινης αδυναμίας και ελπίδας είναι πράξη χυδαία.
Απλά ας θυμόμαστε ότι αύριο-μεθαύριο που θα βάλουν κάμερες και στο δικό μας χώρο εργασίας, θα έχουμε εκπαιδευτεί τόσο πολύ σε αυτό από την καλή μας την TV, που θα μας φανεί απολύτως φυσιολογικό. Ή αν έρθει κατα δω εκείνη η συσκευή που υπάρχει στις ΗΠΑ και μετράει του παλμούς και τις αντιδράσεις την ώρα της δουλιάς, ή και το πόσα κλικ κάνουμε στον υπολογιστή, για να τα βλέπει ο προϊστάμενός και να μας ελέγχει, ας θυμηθούμε εκείνο το τηλεπαιχνίδι που συνέδεε τους παίκτες με ανιχνευτή ψεύδους.
Όταν μας καλέσει δε ο διευθυντής να του "καρφώσουμε" τι λένε και τι κάνουν οι συνάδερφοί μας, πιθανότατα οι αντιστάσεις μας να μην είναι και τόσο μεγάλες, αφού στα ριάλιτι, με πρόσχημα τη μαγειρική ή το τραγούδι ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, οι πάνσοφοι κριτές τονίζουν αδιάκοπα στους άμοιρους παίκτες ότι πρέπει να είναι "ανταγωνιστικοί" για να επιβιώσουν στο παιχνίδι. Θα έχετε παρατηρήσει άλλωστε ότι όλες οι δοκιμασίες που τους βάζουν είναι αλληλοκαρφώματα, αλληλοεξουδετέρωση και κυρίως αυτοεξευτελισμός για τη μία και μοναδική "θέση στον ήλιο"... Η καλύτερη δυνατή εκπαίδευση για την αρένα της αγοράς εργασίας που μας ετοίμασαν, όπου τη θέση της λέξης δικαίωμα έχει πάρει η λέξη ευκαιρία...
Για να μην πω δηλαδή για τα νέα παιδιά που απορρίπτονται από τα διάφορα "X-Factor", διότι, αν και κατά τους κριτές έχουν σπουδαία φωνή, δεν έχουν το κατάλληλο "πακέτο" που θα τους κάνει star! Όπου πακέτο, η εξωτερική εμφάνιση! Έτσι λοιπόν, πρέπει να αντιλαμβανόμαστε όχι μόνο το τραγούδι σαν "προϊόν", αλλά και τον τραγουδιστή. Και κατ'επέκταση τον ίδιο μας τον εαυτό. Άσε που ακόμα και οι καλλιτέχνες οι οποίοι δεν πορεύονται με τέτοιες λογικές, πού θα βγουν να προωθήσουν τη δουλιά τους; Μα στα "μεσημεριανάδικα", που από μεταφορά της trash tv από τη μεταμεσονύχτια ζώνη παρακμιακών μικροκάναλων στο "σαλόνι" των μεγάλων καναλιών, έχουν μετατραπεί σε εκπομπές επί παντός επιστητού και δη πολιτιστικού!
Ντρέπομαι και μόνο που αυτή η συσκευή που έχω απέναντι απ'τον καναπέ μου έχει τέτοιο περιεχόμενο. Ό,τι και να λένε οι διάφοροι "ανοιχτόμυαλοι", για μένα το εμπόριο συναισθημάτων, πόνου, ανθρώπινης αδυναμίας και ελπίδας είναι πράξη χυδαία.