Τί θα ακούσεις:
hard rock
Τραγούδια που αξίζει να ακούσεις:
"Paranormal", "Fireball", "Paranoiac Personality"
Βαθμολογία;
6,5/10
Έξι χρόνια μετά την κυκλοφορία του ικανοποιητικότατου "Welcome 2 My Nightmare" ο Mr. Nice Guy Alice Cooper, επανέρχεται στα δισκογραφικά δρώμενα με το "Paranormal". Πρόκειται για το 27ο studio album του Αμερικανού σταρ της hard-rock psycho-rock, νούμερο αν μη τί άλλο εντυπωσιακό.
Μετά από μια καριέρα που πλέον υπερβαίνει τα πενήντα χρόνια, το ζητούμενο είναι το κατά πόσο μια νέα κυκλοφορία προσθέτει κάτι στο status του καλλιτέχνη ή απλά ανακυκλώνει τις ιδέες του παρελθόντος. Θα έλεγα ότι το "Paranormal" διαπνέεται από έναν αέρα ζωντάνιας και φρεσκάδας και παράλληλα ανανεώνει το ενδιαφέρον του κοινού για τον δημιουργό του.
Δίχως να ταράσει τα γνώριμα μουσικά ύδατα στα οποία πλέει ο Alice Cooper ήδη από τη δεκαετία των eighties με δίσκους όπως το "Raise Your Fist And Yell" (1987), το "Trash" (1989) και το λίγο μεταγενέστερο "Hey Stupid" (1991), το νέο άλμπουμ του Alice ακούγεται τουλάχιστον ευχάριστα και παράλληλα περιέχει κάποια κομμάτια που στέκονται άνετα δίπλα στις μεγάλες επιτυχίες του παρελθόντος. Αναφέρομαι στα "Paranormal", "Fireball" και "Paranoiac Personality". Ιδιαίτερα το πρώτο, στο οποίο συμμετέχει και ο σπουδαίος Roger Glover, μπορεί κάλλιστα να θεωρηθεί ένα από τα καλύτερα hard-rock κομμάτια των τελευταίων ετών.
Στην υλοποίηση του δίσκου εκτός από τον Glover, έχουν συνεισφέρει αρκετοί ακόμα εκλεκτοί προσκεκλημένοι, όπως οι Larry Mullen Jr, Billy Gibbons αλλά και ο top-session κιθαρίστας Tommy Denander στον οποίο οφείλεται σε μεγάλο βαθμό η κιθαριστική «αύρα» του "Paranormal". Παραγωγός είναι ο «πολύς» Bob Ezrin, με συμπαραγωγούς τους Denander και τον επί χρόνια συνεργάτη του Alice, Tommy Henriksen, με τον οποίο είχε συνεργαστεί και στο project των Hollywood Vampires.
Αυτό που λίγο ξενίζει είναι η παρουσία κάποιων μέτριων κομματιών σε ένα δίσκο ούτως ή άλλως σχετικά μικρής διάρκειας, όπως π.χ. το ολίγον τί «κολεγιακό» "Private Public Breakdown" αλλά και το αδιάφορο "Rats". Από την άλλη υπάρχουν μεσαίου level και δυναμικής άσματα όπως τα "The Sound A", "Holy Water" και "Genuine American Girl" που σε ωθούν να αξιολογήσεις το "Paranormal" τουλάχιστον θετικά.
Δεν είναι το άλμπουμ που θα το έχεις στο repeat αλλά τουλάχιστον είναι ένας δίσκος που δεν θα σε κάνει να αναρωτηθείς γιατί κυκλοφόρησε. Και εμένα προσωπικά αυτό μου αρκεί.
hard rock
Τραγούδια που αξίζει να ακούσεις:
"Paranormal", "Fireball", "Paranoiac Personality"
Βαθμολογία;
6,5/10
Έξι χρόνια μετά την κυκλοφορία του ικανοποιητικότατου "Welcome 2 My Nightmare" ο Mr. Nice Guy Alice Cooper, επανέρχεται στα δισκογραφικά δρώμενα με το "Paranormal". Πρόκειται για το 27ο studio album του Αμερικανού σταρ της hard-rock psycho-rock, νούμερο αν μη τί άλλο εντυπωσιακό.
Μετά από μια καριέρα που πλέον υπερβαίνει τα πενήντα χρόνια, το ζητούμενο είναι το κατά πόσο μια νέα κυκλοφορία προσθέτει κάτι στο status του καλλιτέχνη ή απλά ανακυκλώνει τις ιδέες του παρελθόντος. Θα έλεγα ότι το "Paranormal" διαπνέεται από έναν αέρα ζωντάνιας και φρεσκάδας και παράλληλα ανανεώνει το ενδιαφέρον του κοινού για τον δημιουργό του.
Δίχως να ταράσει τα γνώριμα μουσικά ύδατα στα οποία πλέει ο Alice Cooper ήδη από τη δεκαετία των eighties με δίσκους όπως το "Raise Your Fist And Yell" (1987), το "Trash" (1989) και το λίγο μεταγενέστερο "Hey Stupid" (1991), το νέο άλμπουμ του Alice ακούγεται τουλάχιστον ευχάριστα και παράλληλα περιέχει κάποια κομμάτια που στέκονται άνετα δίπλα στις μεγάλες επιτυχίες του παρελθόντος. Αναφέρομαι στα "Paranormal", "Fireball" και "Paranoiac Personality". Ιδιαίτερα το πρώτο, στο οποίο συμμετέχει και ο σπουδαίος Roger Glover, μπορεί κάλλιστα να θεωρηθεί ένα από τα καλύτερα hard-rock κομμάτια των τελευταίων ετών.
Στην υλοποίηση του δίσκου εκτός από τον Glover, έχουν συνεισφέρει αρκετοί ακόμα εκλεκτοί προσκεκλημένοι, όπως οι Larry Mullen Jr, Billy Gibbons αλλά και ο top-session κιθαρίστας Tommy Denander στον οποίο οφείλεται σε μεγάλο βαθμό η κιθαριστική «αύρα» του "Paranormal". Παραγωγός είναι ο «πολύς» Bob Ezrin, με συμπαραγωγούς τους Denander και τον επί χρόνια συνεργάτη του Alice, Tommy Henriksen, με τον οποίο είχε συνεργαστεί και στο project των Hollywood Vampires.
Αυτό που λίγο ξενίζει είναι η παρουσία κάποιων μέτριων κομματιών σε ένα δίσκο ούτως ή άλλως σχετικά μικρής διάρκειας, όπως π.χ. το ολίγον τί «κολεγιακό» "Private Public Breakdown" αλλά και το αδιάφορο "Rats". Από την άλλη υπάρχουν μεσαίου level και δυναμικής άσματα όπως τα "The Sound A", "Holy Water" και "Genuine American Girl" που σε ωθούν να αξιολογήσεις το "Paranormal" τουλάχιστον θετικά.
Δεν είναι το άλμπουμ που θα το έχεις στο repeat αλλά τουλάχιστον είναι ένας δίσκος που δεν θα σε κάνει να αναρωτηθείς γιατί κυκλοφόρησε. Και εμένα προσωπικά αυτό μου αρκεί.