Τι θα ακούσεις:
blues, funk, latin
Τραγούδια που αξίζει να ακούσεις:
«Καϊρο», «Σχιζοφρένεια», «ΓαΜάης»
Βαθμολογία:
8,5/10
Η Μάρω Μαρκέλλου «μπήκε» στη ζωή μας το 2007, με σουρεάλ ή απλά βγαλμένα από την καθημερινότητα στιχάκια και αισθαντικές μελωδίες, ξυπνώντας την ενήλικη παιδικότητα και την ομορφιά του να μοιράζεσαι την κρέπα σου, του να θέλεις αδηφάγα να περνάς κόκκινα φανάρια γιατί σου έμοιασαν με φεγγάρι και να λες υπερβολές για κάποιον που ούτε καν ξέρεις. Σήμερα ως «Υποψήφια μάνα» επιστρέφει δισκογραφικά, μετά το «Κορίτσι για σπίτι», με την Feelgood Records, με έναν δίσκο-απόσταγμα της δεκαετίας που μας άφησε να την περιμένουμε.
Ο δίσκος περιλαμβάνει δεκατρία τραγούδια σε στίχους και μουσική της Μάρως Μαρκέλλου. Οι
ενορχηστρώσεις έγιναν από την ίδια με την σημαντική συμβολή των μουσικών με
τους οποίους συνεργάζεται.
Είχαμε πάρει μια μικρή γεύση και νωρίτερα, καθώς είχαν
κυκλοφορήσει πρώτα το απόλυτα χιουμοριστικό και γλυκά καυστικό «Δέκα
Υδραυλικοί» με τη συμμετοχή του Φοίβου
Δεληβοριά, της Μιρέλας Πάχου και του Πάνου Μουζουράκη και έπειτα το δεύτερο single «Καλοκαίρι»
που έχει την αίσθηση των πρώτων φθινοπωρινών ημερών, όπου νοσταλγούμε το
καλοκαιράκι που πέρασε.
Τα περισσότερα είναι up-tempo κομμάτια. Ακούγοντας τον δίσκο «τέντωναν» τα αυτιά μου πότε blues και πότε
ηπειρώτικα στοιχεία με μία πρέζα electro, λίγο swing και λίγο latin, αρκετά
ώστε να κουνηθεί ο γοφός. Συνολικά έχει μία funk προσέγγιση με τη Μάρω άλλοτε να
νοσταλγεί και άλλοτε να ξεσπάει με τον δικό της τρόπο. Το μόνο σίγουρο είναι
ότι o τρόπος
της ομορφαίνει την ρουτίνα και την κάνει να φαντάζει μαγική.
Πατάω λοιπόν το play και την ακούω να μου συστήνεται και να παραδέχεται πως δεν είναι καθόλου καλά. Το πρώτο κομμάτι του δίσκου ονομάζεται «Σχιζοφρένεια», απόλυτα ερωτικό με ροκ ενορχήστρωση να με βρίσκει ξεκάθαρα σύμφωνη με το ρεφραίν «θέλω να γίνω όλες οι γυναίκες που 'χεις γνωρίσει ή θα γνωρίσεις ποτέ». Με τη γέφυρα του κομματιού που τραγουδά «κάποιοι το λένε σχιζοφρένεια» να είναι ιδιαίτερα ταιριαστή ερμηνευτικά.
Έπειτα από το ερωτικό ξέσπασμα, συνεχίζει πιο ταξιδιάρικα με το «Κάϊρο», με τρομπέτα και τρομπόνι σε πρωταγωνιστικό ρόλο, ρυθμικά και χορευτικά. Ένα τραγούδι χίλιες εικόνες με μία ανάλαφρη αισθησιακή διάθεση.
Συνεχίζοντας μας βάζει το κοντραμπάσο στο επόμενο
τραγούδι που λέγεται «Τσιτσάνης», οι
ρυθμοί πέφτουν, το βιολί μας παρασύρει σε μια γλυκιά μελαγχολία. Έντονη η
εικόνα του στρωμένου τραπεζιού, της αναμονής του αγαπημένου προσώπου που
αργεί, με την χροιά της φωνής να μας
υποβάλλει και να μας θυμίζει κάτι αντίστοιχο, ενώ καταλήγει στη φράση «τα πόδια
κρατάνε γερά».
To «Σαμπρέλα και ζάντα» είναι το τέταρτο κομμάτι κάτι ανάμεσα
σε swing και χασάπικο, με στίχο παιχνιδιάρικο και με ερμηνεία που παίζει
με τις δυναμικές, με κάθε φράση να είναι μοναδική.
Τα «Μπουκάλια» ακολουθούν και εκπλήσσομαι ακούγοντας μια ιδέα ηπειρώτικου με electro στοιχεία και έντονες «μπασογραμμές». Ένα ιδιαίτερα ρυθμικό κομμάτι που προετοιμάζει το τοπίο
για το επόμενο τραγούδι που ερμηνεύει ο Μπάμπης Στόκας με τίτλο «Έμαθα». Αρκετά
δυναμικό τραγούδι, με το βιολί να δίνει την καθοριστική πινελιά στην ατμόσφαιρα
του κομματιού. Το επόμενο κομμάτι με
τίτλο «Ήθελα κάτι» είναι η μοναδική καθαρόαιμη μπαλάντα του δίσκου, πιο εσωτερική και
μελαγχολική.
Ακολουθεί ο «ΓαΜάης» , όπου κυριολεκτικά σ' ένα τραγούδι χώρεσε μια χρονιά ολόκληρη, με
ιδιαίτερη στιχουργική μαεστρία και θα μπορούσε να χαρακτηριστεί
τραγούδι-ημερολόγιο.
Έπειτα, το νοσταλγικό «Καλοκαίρι» που ήταν το δεύτερο single του
δίσκου και στη συνέχεια το πρώτο single «Δέκα Υδραυλικοί», που βρίσκεται
στην κατάλληλη θέση ώστε να ελαφρύνει το κλίμα και να το προετοιμάσει για το
latin «Με χώρισε μαμά», στο οποίο περιγράφει μια τυπική σκηνή χωρισμού με τον
πιο ανάλαφρο και χιουμοριστικό τρόπο, για να συνεχίσει με την ακόμα πιο
ρεαλιστική περιγραφή της ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης στο «Υποψήφια μάνα».
Ο δίσκος κλείνει με ένα blues-rock κομμάτι με τίτλο «Οι
κοπέλες», στο οποίο κάνει αναφορά στο «Mοναξιά μου όλα» με τον Μπάμπη Στόκα να λέει την αντίστοιχη φράση,
στον Φοίβο Δεληβοριά, ο οποίος τραγουδά
τη φράση «θέλω να σε ξεπεράσω» και στα Ξύλινα Σπαθιά στη γνωστή «Λόλα».
Ένας δίσκος που μοιάζει πολύ προσωπικός, με τη Μάρω Μαρκέλλου
να δείχνει πως έχει μια εμφανή διάθεση για πειραματισμό με διάφορα είδη μουσικής, γεγονός
που έχει ως αποτέλεσμα ένα ευχάριστο μουσικό κολάζ.