Οι φωτογραφίες ανήκουν στην Πηνελόπη Γερασίμου και τον Γιάννη Δρακουλίδη.
[Γράφει ο Δημήτρης Καμπούρης]
Η χθεσινή βραδιά ήταν μια εκδρομή στο χρόνο. Στο παρελθόν για τη μεγαλύτερη μερίδα του κοινού (που είχε έρθει και με τα παιδιά του πλέον), στο τώρα για όλους όσοι βρεθήκαμε στο ξέφωτο, στο μέλλον για τους Στέρεο Νόβα.
Το setlist, αποτελούμενο από μεγάλες επιτυχίες της δισκογραφίας τους (αν κι απουσίασε το Βιταμίνα Τεκ), με εκπλήξεις κι ελλείψεις (που πάντα θα υπάρχουν, εκτός αν παίξουν 3 ώρες), σε νέες εκτελέσεις, άλλες περισσότερο, κάποιες λιγότερο πειραγμένες, όλες πετυχημένες.
Δε θα σας κρύψω πως στις πρώτες νότες του «Νέα Ζωή 705», ανατρίχιασα και βούρκωσα. Όπως και στα περισσότερα τραγούδια από το παρελθόν. Το σημαντικότερο όμως κι αυτό που με ενθουσίασε περισσότερο από όλα χθες, είναι ότι για 1η φορά, κατάφερα να «συνδεθώ» και με τα νέα τραγούδια. Ενταγμένα σε αυτό το πλαίσιο, κόλλησαν με ότι γνωρίζαμε και πρόσθεσαν μια ελπιδοφόρα ανανέωση, έναν κάποιο φρέσκο αέρα.
Η φωτογραφία ανήκει στον Γιάννη Δρακουλίδη.
Οι δύο Στέρεο Νόβα, ο Μιχάλης κι ο Κωνσταντίνος, πίσω κυρίως από τις κονσόλες τους, ήταν μετρημένοι, σε λόγια και σε κινήσεις (μου έλειψε η κίνηση κι ο χορός του Κ.Β.), και μόνο προς το τέλος, κι ιδιαίτερα στο encore, με το εκπληκτικό, καινούριο «Μικρό Αγόρι», άρχισαν κάπως να «λύνονται».
Τα visuals που συνόδευσαν την εμφάνιση ήταν πολύ καλοφτιαγμένα, και θα πρέπει να δοθούν συγχαρητήρια στην ομάδα του Νίκου Πατρελάκη. Ο drummer Πέτρος Τσαμπαρλής στη μέση της σκηνής (για 1η φορά drummer σε live των Στέρεο Νόβα), φάνηκε εκείνος που το απολάμβανε περισσότερο από όλους (φαντάζομαι όλοι στη θέση του θα αισθανόμασταν κάπως έτσι, ακόμη κι αν κουβαλούσαμε τα νερά).
Με το τέλος της βραδιάς, βαθιά μέσα μου, ήθελα να έχω περισσότερες επαφές με το παρελθόν τους, να μην έχουν ανανεωθεί όλα τα παλιά τους τραγούδια τόσο. Όσο περνούσε η ώρα, όπως και σήμερα το πρωί, είχε ξεθυμάνει η νοσταλγία κι ένοιωσα πάλι εκείνη τη ζεστασιά και τη γλύκα που επιζητούσα.
Χάρηκα επίσης που είδα από κοντά πολλές γνωστές φάτσες, αλλά και που κατακλίστηκε το δίκτυο με αναφορές, σχόλια, εικόνες και βίντεο από τη βραδιά, το 99% με θετικά και γεμάτα αγάπη σχόλια.
Κι αυτό από μόνο του είναι καλό, ακόμη κι αν μοιάζει γραφικό, αλλά καλύτερα μια γραφική αγάπη, από οτιδήποτε άλλο.
*Δεν θα ήθελα να κρύψω την όποια μικρή ξενέρα, όταν στο άνοιγμα της βραδιάς, εμφανίστηκαν οι Αθερίδης/Κωνσταντάκη, να προαναγγείλουν το event, όπου κι αρχίσαμε να ανταλλάσσουμε ευχές για το νέο χρόνο και να περιμένουμε τον Καμίνη. Το ξέρω πως δεν είναι ευθύνη του συγκροτήματος, αλλά το αναφέρω σαν γεγονός
Η φωτογραφία ανήκει στον Γιάννη Δρακουλίδη.
[Γράφει ο Γιώργος Μπαλιώτης]
Χθες βράδυ το ξέφωτο στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σ. Νιάρχος ήταν γεμάτο κυρίως από παιδιά των 90s, από σαραντάρηδες που μεγάλωσαν με τον πρωτοποριακό ήχο του Κωνσταντίνου, του Μιχάλη και του Αντώνη, δηλαδή των Στέρεο Νόβα.
Σε 2 ώρες περίπου, οι δύο πλέον Στέρεο Νόβα έκαναν μια αναδρομή στις πιο σημαντικές στιγμές της δισκογραφίας τους κι όπως μου έλεγε σήμερα το πρωί ο καλός φίλος μου, Πάνος, επέλεξαν «διαμαντάκια» από κάθε δίσκο τους κι όχι αυτά που θα επέλεγε ο κόσμος, δηλαδή τα πιο γνωστά. Δείτε το setlist παρακάτω και θα καταλάβετε.
Πώς όμως ήταν η συναυλία τους;
Αν θα έπρεπε να απαντήσω με λίγες λέξεις, θα έλεγα ότι ήταν μια συναυλία αντάξια της ιστορίας τους. Είμαστε στο 2018 κι έχουν περάσει 26 χρόνια από το ομώνυμο ντεμπούτο album τους. Ο Κωνσταντίνος Β Και ο Μιχάλης Δ δεν έμειναν στο παρελθόν, αλλά μαζί με το νέο δίσκο τους προσπάθησαν να αγγίξουν το σήμερα και σε κάποιο βαθμό να «επανασυστηθούν» στο κοινό.
Επέλεξαν να κάνουν μια πολύ προσεγμένη συναυλία, με τα εξαιρετικά visuals του Νίκου Πατρελάκη και εκτελέσεις των τραγουδιών τους, οι οποίες προσπάθησαν να έχουν τη «φρεσκάδα» του σήμερα. Όπως έκαναν και στην δεκαετία του '90, «πείραξαν» όλα τα τραγούδια τους και σ' αυτή την περίπτωση το έκαναν σε τέτοιο βαθμό, ώστε να τα αναγνωρίζεις μόνο - περίπου - από τους στίχους τους. Μόνο το αγαπημένο μου «3000 μέρες» ήταν πιο κοντά στην αυθεντική εκτέλεση του, ενώ το «Μικρό αγόρι» και το «Πάζλ στον αέρα» που έκλεισαν τη συναυλία ήταν τόσο διαφορετικά, μα και τόσο όμορφα!
Έτσι, οι Στέρεο Νόβα έπαιξαν με βάση τα δικά τους «θέλω» και περισσότερο για αυτούς, παρά για εμάς. Αυτό είναι σίγουρα καλό για τα επόμενα βήματα τους, αν θέλουν να στοχεύσουν σε ένα καινούργιο κοινό. Κακά τα ψέματα, ο κόσμος που ήταν χθες βράδυ στο Νιάρχος είχε βιώματα από αυτούς και περίμενε μεν την διαφορετικότητα στις εκτελέσεις πολλών κομματιών τους, περίμενε να ακούσει κάποια τραγούδια από τον «Ουρανό», αλλά παράλληλα ήθελε να κάνει μια αναδρομή στο παρελθόν. Άλλωστε, πέρα από τους φανατικούς φίλους της Αθηναϊκής μπάντας, πόσο δεκτικοί είναι οι υπόλοιποι σαραντάρηδες στην διαφορετικότητα κι όχι στις αρχικές εκτελέσεις των τραγουδιών που αγάπησαν;
Πόσο πιθανό είναι να ξαναπάνε οι παραπάνω στην επόμενη συναυλία τους, που θέλω κι ελπίζω να γίνει τον ερχόμενο χειμώνα σε κλειστό συναυλίακό χώρο;
Η αίσθηση μου είναι ότι οι ΣΝ είναι σε καλό φεγγάρι και φαίνεται ότι θέλουν να προχωρήσουν την ιστορία της μπάντας τους. Δεν ξέρω που θα τους πάει αυτή η κίνηση τους, αλλά το σίγουρο είναι ότι όποιος δεν τολμάει, δεν καταφέρνει την υπέρβαση... Αυτήν θα ήθελα να βρουν ο Κωνσταντίνος Β και ο Μιχάλης Δ, αλλά κακά τα ψέματα, δεν είναι εύκολο.
Σε κάθε περίπτωση όμως, πέρα από την ιστορικότητα της επανένωσης των ΣΝ, δε νιώθω ότι θα την θυμάμαι αυτή την εμφάνιση τους για καιρό... Ίσως γιατί έχω τα δικά μου βιώματα στις συναυλίες τους στην δεκαετία του '90. Ίσως γιατί ήθελα να «κατέβουν» λίγο από τα «θέλω» τους και να παίξουν και για μένα. Ίσως γιατί δεν τους βοήθησε πολύ ο ήχος σε κάποια τραγούδια. Ίσως γιατί ήθελα να ακούσω έστω μια μικρή ιστορία τους, ύστερα από τόσα χρόνια αποχής...
Ίσως γιατί ο πήχης μου είναι ψηλά για αυτούς.
[Γράφει ο Δημήτρης Καμπούρης]
Η χθεσινή βραδιά ήταν μια εκδρομή στο χρόνο. Στο παρελθόν για τη μεγαλύτερη μερίδα του κοινού (που είχε έρθει και με τα παιδιά του πλέον), στο τώρα για όλους όσοι βρεθήκαμε στο ξέφωτο, στο μέλλον για τους Στέρεο Νόβα.
Το setlist, αποτελούμενο από μεγάλες επιτυχίες της δισκογραφίας τους (αν κι απουσίασε το Βιταμίνα Τεκ), με εκπλήξεις κι ελλείψεις (που πάντα θα υπάρχουν, εκτός αν παίξουν 3 ώρες), σε νέες εκτελέσεις, άλλες περισσότερο, κάποιες λιγότερο πειραγμένες, όλες πετυχημένες.
Δε θα σας κρύψω πως στις πρώτες νότες του «Νέα Ζωή 705», ανατρίχιασα και βούρκωσα. Όπως και στα περισσότερα τραγούδια από το παρελθόν. Το σημαντικότερο όμως κι αυτό που με ενθουσίασε περισσότερο από όλα χθες, είναι ότι για 1η φορά, κατάφερα να «συνδεθώ» και με τα νέα τραγούδια. Ενταγμένα σε αυτό το πλαίσιο, κόλλησαν με ότι γνωρίζαμε και πρόσθεσαν μια ελπιδοφόρα ανανέωση, έναν κάποιο φρέσκο αέρα.
Η φωτογραφία ανήκει στον Γιάννη Δρακουλίδη.
Οι δύο Στέρεο Νόβα, ο Μιχάλης κι ο Κωνσταντίνος, πίσω κυρίως από τις κονσόλες τους, ήταν μετρημένοι, σε λόγια και σε κινήσεις (μου έλειψε η κίνηση κι ο χορός του Κ.Β.), και μόνο προς το τέλος, κι ιδιαίτερα στο encore, με το εκπληκτικό, καινούριο «Μικρό Αγόρι», άρχισαν κάπως να «λύνονται».
Τα visuals που συνόδευσαν την εμφάνιση ήταν πολύ καλοφτιαγμένα, και θα πρέπει να δοθούν συγχαρητήρια στην ομάδα του Νίκου Πατρελάκη. Ο drummer Πέτρος Τσαμπαρλής στη μέση της σκηνής (για 1η φορά drummer σε live των Στέρεο Νόβα), φάνηκε εκείνος που το απολάμβανε περισσότερο από όλους (φαντάζομαι όλοι στη θέση του θα αισθανόμασταν κάπως έτσι, ακόμη κι αν κουβαλούσαμε τα νερά).
Με το τέλος της βραδιάς, βαθιά μέσα μου, ήθελα να έχω περισσότερες επαφές με το παρελθόν τους, να μην έχουν ανανεωθεί όλα τα παλιά τους τραγούδια τόσο. Όσο περνούσε η ώρα, όπως και σήμερα το πρωί, είχε ξεθυμάνει η νοσταλγία κι ένοιωσα πάλι εκείνη τη ζεστασιά και τη γλύκα που επιζητούσα.
Χάρηκα επίσης που είδα από κοντά πολλές γνωστές φάτσες, αλλά και που κατακλίστηκε το δίκτυο με αναφορές, σχόλια, εικόνες και βίντεο από τη βραδιά, το 99% με θετικά και γεμάτα αγάπη σχόλια.
Κι αυτό από μόνο του είναι καλό, ακόμη κι αν μοιάζει γραφικό, αλλά καλύτερα μια γραφική αγάπη, από οτιδήποτε άλλο.
*Δεν θα ήθελα να κρύψω την όποια μικρή ξενέρα, όταν στο άνοιγμα της βραδιάς, εμφανίστηκαν οι Αθερίδης/Κωνσταντάκη, να προαναγγείλουν το event, όπου κι αρχίσαμε να ανταλλάσσουμε ευχές για το νέο χρόνο και να περιμένουμε τον Καμίνη. Το ξέρω πως δεν είναι ευθύνη του συγκροτήματος, αλλά το αναφέρω σαν γεγονός
Η φωτογραφία ανήκει στον Γιάννη Δρακουλίδη.
[Γράφει ο Γιώργος Μπαλιώτης]
Χθες βράδυ το ξέφωτο στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σ. Νιάρχος ήταν γεμάτο κυρίως από παιδιά των 90s, από σαραντάρηδες που μεγάλωσαν με τον πρωτοποριακό ήχο του Κωνσταντίνου, του Μιχάλη και του Αντώνη, δηλαδή των Στέρεο Νόβα.
Σε 2 ώρες περίπου, οι δύο πλέον Στέρεο Νόβα έκαναν μια αναδρομή στις πιο σημαντικές στιγμές της δισκογραφίας τους κι όπως μου έλεγε σήμερα το πρωί ο καλός φίλος μου, Πάνος, επέλεξαν «διαμαντάκια» από κάθε δίσκο τους κι όχι αυτά που θα επέλεγε ο κόσμος, δηλαδή τα πιο γνωστά. Δείτε το setlist παρακάτω και θα καταλάβετε.
Πώς όμως ήταν η συναυλία τους;
Αν θα έπρεπε να απαντήσω με λίγες λέξεις, θα έλεγα ότι ήταν μια συναυλία αντάξια της ιστορίας τους. Είμαστε στο 2018 κι έχουν περάσει 26 χρόνια από το ομώνυμο ντεμπούτο album τους. Ο Κωνσταντίνος Β Και ο Μιχάλης Δ δεν έμειναν στο παρελθόν, αλλά μαζί με το νέο δίσκο τους προσπάθησαν να αγγίξουν το σήμερα και σε κάποιο βαθμό να «επανασυστηθούν» στο κοινό.
Επέλεξαν να κάνουν μια πολύ προσεγμένη συναυλία, με τα εξαιρετικά visuals του Νίκου Πατρελάκη και εκτελέσεις των τραγουδιών τους, οι οποίες προσπάθησαν να έχουν τη «φρεσκάδα» του σήμερα. Όπως έκαναν και στην δεκαετία του '90, «πείραξαν» όλα τα τραγούδια τους και σ' αυτή την περίπτωση το έκαναν σε τέτοιο βαθμό, ώστε να τα αναγνωρίζεις μόνο - περίπου - από τους στίχους τους. Μόνο το αγαπημένο μου «3000 μέρες» ήταν πιο κοντά στην αυθεντική εκτέλεση του, ενώ το «Μικρό αγόρι» και το «Πάζλ στον αέρα» που έκλεισαν τη συναυλία ήταν τόσο διαφορετικά, μα και τόσο όμορφα!
Έτσι, οι Στέρεο Νόβα έπαιξαν με βάση τα δικά τους «θέλω» και περισσότερο για αυτούς, παρά για εμάς. Αυτό είναι σίγουρα καλό για τα επόμενα βήματα τους, αν θέλουν να στοχεύσουν σε ένα καινούργιο κοινό. Κακά τα ψέματα, ο κόσμος που ήταν χθες βράδυ στο Νιάρχος είχε βιώματα από αυτούς και περίμενε μεν την διαφορετικότητα στις εκτελέσεις πολλών κομματιών τους, περίμενε να ακούσει κάποια τραγούδια από τον «Ουρανό», αλλά παράλληλα ήθελε να κάνει μια αναδρομή στο παρελθόν. Άλλωστε, πέρα από τους φανατικούς φίλους της Αθηναϊκής μπάντας, πόσο δεκτικοί είναι οι υπόλοιποι σαραντάρηδες στην διαφορετικότητα κι όχι στις αρχικές εκτελέσεις των τραγουδιών που αγάπησαν;
Πόσο πιθανό είναι να ξαναπάνε οι παραπάνω στην επόμενη συναυλία τους, που θέλω κι ελπίζω να γίνει τον ερχόμενο χειμώνα σε κλειστό συναυλίακό χώρο;
Η αίσθηση μου είναι ότι οι ΣΝ είναι σε καλό φεγγάρι και φαίνεται ότι θέλουν να προχωρήσουν την ιστορία της μπάντας τους. Δεν ξέρω που θα τους πάει αυτή η κίνηση τους, αλλά το σίγουρο είναι ότι όποιος δεν τολμάει, δεν καταφέρνει την υπέρβαση... Αυτήν θα ήθελα να βρουν ο Κωνσταντίνος Β και ο Μιχάλης Δ, αλλά κακά τα ψέματα, δεν είναι εύκολο.
Σε κάθε περίπτωση όμως, πέρα από την ιστορικότητα της επανένωσης των ΣΝ, δε νιώθω ότι θα την θυμάμαι αυτή την εμφάνιση τους για καιρό... Ίσως γιατί έχω τα δικά μου βιώματα στις συναυλίες τους στην δεκαετία του '90. Ίσως γιατί ήθελα να «κατέβουν» λίγο από τα «θέλω» τους και να παίξουν και για μένα. Ίσως γιατί δεν τους βοήθησε πολύ ο ήχος σε κάποια τραγούδια. Ίσως γιατί ήθελα να ακούσω έστω μια μικρή ιστορία τους, ύστερα από τόσα χρόνια αποχής...
Ίσως γιατί ο πήχης μου είναι ψηλά για αυτούς.