Release Athens 2019: New Order, Johnny Marr, Morcheeba

Ο Johnny Marr ήταν σίγουρα η ευχάριστη έκπληξη στο προχθεσινό Release. Η εμφάνιση του ξεκίνησε με το The Tracers από το περσινό του album Call the Comet και στη συνέχεια μπήκε στα βαθιά με το Bigmouth Strikes Again και το κοινό να ανταποκρίνεται με ενθουσιασμό στο πιο γνωστό τραγούδι των πολυαγαπημένων μας Smiths. Οι μουσικοί που πλαισίωσαν το σχήμα του Johnny ήταν εξαιρετικοί και η φωνή του προσπαθούσε να αντικαταστήσει αυτή του μεγάλου Morrissey. 

Στη συνέχεια ακούσαμε το φετινό του single Armatopia, που για την ώρα δεν υπάρχει σε κάποιο album. Σύντομη επιστροφή στα 80’s με το Stop me if you think you’ve heard this one before κι ακολούθησαν τα περσινά δικά του New Dominions, Walk into the sea και Hi Hello που ήταν βέβαια συμπαθητικά, αλλά κακά τα ψέματα ο κόσμος ήταν εκεί για να ακούσει Smiths, άντε και Electronic. 

Ευτυχώς δεν μας άφησε ανικανοποίητους ο Johnny fucking Marr. Το Getting away with it των Electronic ακολούθησε, χωρίς όμως τον Bernard των New Order, έτερο ήμισυ του Marr στους Electronic, που ήταν κάπου πίσω στα παρασκήνια. Η πρώτη ανατριχίλα της βραδιάς ήρθε με το Last Night I Dreamt that Somebody Loved me, τραγούδι με το οποίο - για τους παλαιότερους - ο Morrissey είχε κλείσει την πρώτη του εμφάνιση στο θρυλικό Ρόδον το φθινόπωρο του 1999. Η συγκίνηση πολλαπλασιάζεται με το How Soon is Now?, τραγούδι στο οποίο τα κιθαριστικά riffs του Marr στοίχειωσαν όλη την βρετανική σκηνή από την κυκλοφορία του το 1984 και ύστερα, χωρίς καμία δόση υπερβολής! Στη συνέχεια ναι, είναι γεγονός, ο Johnny καλεί τον Bernard στη σκηνή και ο δεύτερος ερμηνεύει το Get The Message, single από το ντεμπούτο album των Electronic, πίσω στο 1991. Συνέχεια με το Easy Money, ένα από τα καλύτερα solo τραγούδια του, από το album του Playland και το 2014. Ακολούθησε η πολύ καλή του διασκευή στο I Fell You των Depeche Mode, κυκλοφορία για την Record Store Day το 2015, με τον Johnny απολαυστικό και στα φωνητικά, άξιος ανταγωνισμού με τον Dave Gahan! Είμαι υπερβολικός; Μπορεί ναι! Το απολαυστικό set έκλεισε ιδανικά με τον Johnny Marr να προλογίζει: Nobody fucking us και το σχήμα να παίζει το There is a light that never goes out και στις μπροστινές τουλάχιστον σειρές το πλήθος να τραγουδάει το ρεφρέν μαζί του!

Την σκυτάλη ως headliners του χθεσινού Release πήραν μετά τον Johnny Marr, οι συντοπίτες του από το Manchester, New Order. Αναπόφευκτα οι συγκρίσεις της χθεσινής εμφάνισής τους με αυτήν του 2006 στο τότε Ejekt θα ήταν πολλές για εμάς που ήμασταν εκεί και τότε. Ξεκίνημα με το Singularity από το album Music Complete του 2015 και στη συνέχεια ένα από τα καλύτερα τραγούδια των 90’s, το Regret. Το πρώτο στοίχημα της εμφάνισης των New Order μάλλον κερδήθηκε, αφού στο μπάσο και τουλάχιστον ηχητικά ο Tom Chapman κάλυπτε αντάξια το κενό του Peter Hook, που έχει αποχωρήσει από το συγκρότημα το 2007. 

Συνέχεια με το Restless και έπειτα ο Bernard Sumner, που φωνητικά δεν ήταν στην καλύτερη φόρμα, μας ρωτάει αν υπάρχουν fans των Joy Division στο κοινό. Μας χαρίζουν τρία απανωτά δώρα, She’s lost Control, Shadowplay και Transmission, με το πρώτο να ήταν προσωπικά για μένα κορυφαία στιγμή της εμφάνισής του χθες. Μάλιστα, το video wall προβάλλει φωτογραφίες κυρίως με το εξώφυλλο του Unknown Pleasures. Την προηγούμενη ημέρα το συγκεκριμένο πρώτο album των Joy Division συμπλήρωνε 40 χρόνια κυκλοφορίας! 

Είμαστε περίπου στη μέση του κανονικού set και έρχονται τα Your Silent Face από το Power, Corruption & Lies, δεύτερο album των New Order το 1983 και την θρυλική Factory και Bizarre Love Triangle, ο ορισμός του τέλειου electropop τραγουδιού. Δυστυχώς και με σιγουριά παραδεχόμαστε πλέον ότι ενώ η υπόλοιπη μπάντα στεκόταν πολύ καλά, ο Bernard φωνητικά ήταν μέτριος και πιθανόν σκηνικά τα λίγα περιττά κιλά δεν τον βοηθούσαν. Ακολούθησαν τα Subculture, Plastic και The perfect Kiss με το κοινό να απολαμβάνει τη συναυλία και να χορεύει ακατάπαυστα. Συνέχεια με το True Faith και λίγες εικόνες στο video από το αριστουργηματικό video clip του τραγουδιού. Έρχεται το Blue Monday, ένα από τα επιδραστικότερα τραγούδια της electropop και οι New Order κλείνουν το βασικό set με το Temptation. Μετά από λίγα λεπτά υποδεχόμαστε ξανά το συγκρότημα στη σκηνή για το encore και ο Bernard μας ενημερώνει ότι κερδίσαμε άλλο ένα τραγούδι χρονικά. Οι πρώτες νότες από το Atmosphere ακούγονται και στο video wall εικόνες με την μορφή του Ian Curtis περνούν, ανεβάζοντας τη συγκίνηση. Το κλείσιμο προβλέψιμο με το Love will Tear us Apart και τον Bernard προς το τέλος να μοιράζεται τα πλήκτρα με την Gillian Gilbert.

Σχετικό θέμα

Better Call Rampas

Better Call Rampas: Οι Ύποπτες Συναυλιακές Φήμες του 2024