Οι Νύχτες Πρεμιέρας για τα 25 χρόνια δημιουργίας τους έφεραν στα αθηναϊκά σινεμά πρωτοεμφανιζόμενες ταινίες αλλά και ντοκιμαντέρ που εξιστορούν τον ανθρώπινο πόνο και την σύνδεσή του με την τέχνη.
Η Γαλλίδα καλλιτέχνης Prune Nourry δημιουργεί ένα βαθιά αυτοβιογραφικό ντοκιμαντέρ που εξιστορεί την πορεία της ως καλλιτέχνη, την μάχη της με τον καρκίνο του μαστού και την μοιραία σύνδεση των δύο αυτών ταξιδιών. Το πρώτο ταξίδι αφορά την καλλιτεχνική της πορεία, εξυμνώντας την γυναίκα αλλά και θίγοντας θέματα όπως η βιοηθική, η θρησκεία, η γονιμότητα και το ανθρώπινο σώμα. Το δεύτερο ταξίδι είναι το προσωπικό της βίωμα στην αντιμετώπιση του καρκίνου του μαστού και η δική της οπτική μέσα από θέματα που κάποτε αντιμετώπιζε ως θεατής για τις καλλιτεχνικές της δημιουργίες. Η καλλιτέχνης με ειδίκευση στην γλυπτική, έχοντας εξερευνήσει σε βάθος χρόνου την ανατομία και το γυναικείο σώμα μέσα από τα καινοτόμα γλυπτά της, έρχεται αντιμέτωπη με την εικόνα του δικού της σώματος μετά από την μονή μαστεκτομή που υπέστη. Μια αληθινή αμαζόνα, συγκινεί μέσα από τις στιγμές της ανθρώπινης θνητότητας που βιώνει και αναδεικνύει με τον πιο αληθινό τρόπο την τέχνη μέσα από τον άνθρωπο.
Την σκηνοθεσία αναλαμβάνει η ίδια η Prune Nourry και αποτελεί το κινηματογραφικό της ντεμπούτο. Λήψεις γεμάτες απλότητα, καθηλωτικές σιωπές κουβαλούν μέσα τους τον συναισθηματικό της πόνο, την ένταση και την ανάδυση της από τις πιο σκοτεινές προσωπικές της στιγμές. Εξαιρετική δουλειά ως καλλιτέχνης τόσο στο κομμάτι της γλυπτικής όσο και της σκηνοθεσίας.
Την αμερικάνικη παραγωγή του 2019 αναλαμβάνουν η Angelina Jolie και ο Daren Aronofsky, ενώ η Agnes Varda εμφανίζεται σε ένα τρυφερό cameo.
Την ταινία προλόγισε η Δρ. Ιστορίας της Τέχνης και Μουσειολόγος Κατερίνα Κοσκινά, προσθέτοντας ότι η ακριβής μετάφραση της ταινίας θα ήταν «Ευτυχής Συγκυρία», όπως ακριβώς περιγράφει και την εμπειρία της η Prune Nourry, μια ευτυχή συγκυρία μεταξύ τέχνης και ζωής.
Δείτε το trailer της ταινίας:
Mother/Μητέρα
Η Pomm εργάζεται σε ένα κέντρο φροντίδας ηλικιωμένων με Αλτσχάιμερ στην Ταϊλάνδη, αποκλειστικά για ευκατάστατους Ευρωπαίους, παρέχοντάς τους ολοήμερη φροντίδα. Κάνει δύο δουλειές και ζει μακριά από τα τρία της παιδιά, ώστε να μπορεί να τα συντηρεί. Βιώνει την μοναξιά, την απώλεια των παιδιών της και αφοσιώνεται με ζήλο στις γυναίκες που φροντίζει, με μια μητρική αγάπη. Μια ταινία για το Αλτσχάιμερ, την μητρότητα και τις κοινωνικές ανισότητες. Η Pomm, μια αληθινή ηρωίδα, συγκινεί με την καλοσύνη και τον προσωπικό της αγώνα, μέσα σε έναν κόσμο γεμάτο αδικία.
Ο Kristof Bilsen χειρίστηκε αρκετά άχαρα την σκηνοθεσία, με πλάνα στα οποία πολλές φορές απουσίαζαν οι απαραίτητες σιωπές. Μέσα σε ένα σκηνικό αντιθέσεων, θα μπορούσε να είχε δώσει μεγαλύτερη έμφαση στην αλλαγή τοπίων και ανθρώπων. Κάποιες βραδινές λήψεις φαίνεται να έχουν γυριστεί με διαφορετικό τρόπο, όμως όπως ο ίδιος διευκρίνισε πρόκειται για την ίδια κάμερα, την οποία σε κάποιες σκηνές χειρίζονταν η ίδια η Pomm. Το αποτέλεσμα αυτής της απόπειρας ήταν το λιγότερο ασαφές και δημιουργούσε σύγχυση στην ροή της ταινίας. Συνολικά, στην σκηνοθεσία έλειπε η φυσικότητα και πολλές φορές καταλαβαίναμε ότι ο σκηνοθέτης δεν ήταν αόρατος, κάτι το οποίο δεν φάνηκε να αλλάζει στην πορεία της ταινίας, αλλά ούτε και να χρησιμοποιείται υπέρ της με κάποιον τρόπο.
Ο σκηνοθέτης Kristof Bilsen ήταν παρών στην προβολή και στο τέλος συζήτησε με το κοινό. Η ταινία/ντοκιμαντέρ είναι αφιερωμένη στην μητέρα του, η οποία πέθανε αμέσως μετά την ολοκλήρωση της ταινίας ενώ έπασχε από άνοια. Ο ίδιος περιγράφει ότι ξεκινώντας να φτιάξει μια ταινία για το Αλτσχάιμερ, κατέληξε σε μια ταινία για την μητρότητα.
Δείτε το trailer της ταινίας:
Δύο ντοκιμαντέρ εξιστορούν τον πόνο αλλά και τη δύναμη που κρύβει μέσα του ο άνθρωπος. Μέσα από τις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής, αντιμέτωποι με τους φόβους και τις αδυναμίες μας, στεκόμαστε μπροστά στην θνητότητά μας και ανακαλύπτουμε με ειλικρίνεια τον εαυτό μας.