Ο Πρόδρομος Doe τραγουδάει και γράφει στίχους στο συγκρότημα Jane Doe, έχει εκδώσει μερικά βιβλία, σχεδιάζει επιτραπέζια παιχνίδια, παίζει μπάσκετ και διάφορα άλλα. Μια ακόμα ασχολία του είναι η παρουσίαση στο Mix Grill της στήλης «100 αγαπημένοι ελληνικοί στίχοι από το 2000 και μετά».
Βασίλης Παπακωνσταντίνου και Χάρις Αλεξίου - Οι Μέρες Που Δικάζουν
Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Φρέσκο Χιόνι [2004]
Στιχουργός: Οδυσσέας Ιωάννου
Ο Οδυσσέας Ιωάννου είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση στιχουργού. Πολυγραφότατος, πολυπράγμων, στενός συνεργάτης του Θάνου Μικρούτσικου και του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, καταφέρνει να βρίσκεται παντού και ταυτόχρονα να διατηρεί χαμηλό προφίλ και να είναι μετρημένος σε λόγια και σε πράξεις.
Θεωρώ πως η μεγαλύτερή του συνολική δουλειά είναι το «Η Θάλασσα Στη
Σκάλα», αλλά επίσης θεωρώ πως δεν μας έχει δώσει ακόμα τις καλύτερες δουλειές του.
Δουλεύει περισσότερο τις λέξεις και λιγότερο τη φόρμα, καταφέρνει όμως να είναι πρωτότυπος και πολλές φορές ρηξικέλευθος κι ας αδικείται συχνά από τις μουσικές που ντύνουν τους στίχους του καθώς, τις περισσότερες φορές, είναι το ακριβώς αντίθετο αυτών: συνηθισμένες και συντηρητικές.
Το «Οι Μέρες Που Δικάζουν» γράφτηκε το 2004. Προσέξτε την ημερομηνία. Κι ύστερα διαβάστε τους στίχους.
Έρχονται πια, οι μέρες που δικάζουν
Θα μετρηθούν τα ποσοστά μας
Και θα τα βρούμε όλα μπροστά μας
Δεν το φοβάμαι
Ούτε το θέλω
Μα δεν υπάρχουν λαγοί μες στο καπέλο
Τώρα θα δούμε τα λεφτά μας τι αγοράζουν
Ναι, θα μπορούσε να είναι ένα τραγούδι της κρίσης. Αλλά δεν είναι. Κι αυτός είναι ένας από τους λόγους που το καθιστούν τόσο πολύτιμο.
Γιατί ο καλλιτέχνης γίνεται προφήτης. Την ώρα που όλοι ευημερούσαν και δεν έβλεπαν τη χαράδρα στο βάθος, εκείνος είχε ήδη πέσει κι έψαχνε τον τρόπο να βγάλει φτερά και να προειδοποιήσει.
Κι αν όλα βγουν αληθινά
Δε θα χαρώ ούτε θα κλάψω
Και δε θα πω «στο είχα πει»
Δεν ξέρω πώς ούτε γιατί
Χωρίς μια λέξη το τσιγάρο σου θα ανάψω
Σαν άλλη Κασσάνδρα που κανείς δεν την πιστεύει, δεν θέλει να βγουν οι προφητείες του αληθινές. Κι αν ακόμα συμβεί, ξέρει πως δεν έχει κανένα νόημα να πει αυτό το καταραμένο «στα 'λεγα εγώ». Δεν θα υπάρχει καμία κρυφή χαρά σε μία τέτοια καταστροφή. Γιατί είναι καταστροφή για όλους.
Και τα παιδιά που χάσανε τη μπάλα
Που δεν τους βγαίνουν τα όνειρά τους
Βλέπουν να χάνεται η στεριά τους
Και δεν το θέλουν
Και φοβούνται
Πως όλα τώρα θα 'ναι λίγα και μικρά
Κι ούτε τα λάθη τους δε θα 'ναι πια μεγάλα
Αυτοί οι δύο τελευταίοι, συγκινητικοί στίχοι, αυτό το απαύγασμα των ημερών, το κλέψιμο των ονείρων και της ελπίδας. Εκείνο είναι που πόνεσε και πονάει πιο πολύ.
Κι ο αναθεματισμένος ο Ιωάννου το έγραψε την εποχή της μεγάλης ευτυχίας, των Ολυμπιακών Αγώνων, των αμέτρητων δανείων, την εποχή της ευμάρειας και της καλοζωίας.
Όχι γιατί είδε το μέλλον, αλλά γιατί ο ίδιος ήταν πάντα παρών χαρτογραφώντας τους ανθρώπους και την Ιστορία.
Κι από 'κει και πέρα δεν ήταν δύσκολο να δεις πού βγάζει ο δρόμος. Το δύσκολο είναι πάντα να είσαι ο ακίνητος παρατηρητής σε έναν κόσμο που χορεύει συνεχώς. Και να λες αλήθειες. Ω, αυτό είναι το πιο ζόρικο απ' όλα. Να λες αλήθειες όταν οι άλλοι δεν θέλουν να τις ακούσουν.