Ο Πρόδρομος Doe τραγουδάει και γράφει στίχους στο συγκρότημα Jane Doe, έχει εκδώσει μερικά βιβλία, σχεδιάζει επιτραπέζια παιχνίδια, παίζει μπάσκετ και διάφορα άλλα. Μια ακόμα ασχολία του είναι η παρουσίαση στο Mix Grill της στήλης «100 αγαπημένοι ελληνικοί στίχοι από το 2000 και μετά».
Συνήθεις Ύποπτοι - Γυναίκα
Είμαι Αυτό Που Κυνηγάω [2000]
Στιχουργός: Χρήστος Θηβαίος
Υπήρχε μια εποχή που ο Χρήστος Θηβαίος ήταν μέλος ενός συγκροτήματος που άκουγε στο όνομα Συνήθεις Ύποπτοι. Και μια εποχή που έγραφε πολύ ενδιαφέροντα στιχάκια και μουσικές.
Ωραία εποχή.
Μετά αποφάσισε να δηλώσει ερμηνευτής, να ακολουθήσει σόλο καριέρα και να βάλει ακόμα περισσότερο γρέζι στη φωνή του. Κι έγινε λίγο ακίνδυνος.
Οπότε, εγώ θα αφήσω το σήμερα και θα επιστρέψω στο μακρινό 2000, που
γινόντουσαν ακόμα πραγματάκια κι ο Θηβαίος ολοκλήρωσε ένας από τους συγκλονιστικότερους ύμνους στη γυναίκα.
Κάποιοι φιλήσανε τον Ιούδα εκεί στο μέτωπο
κι άλλοι ψαρέψανε ουρανό σε ένα πηγάδι
άλλοι κρεμάσαν σαν δικτάτορα ένα φυλαχτό
στις φυλακές πάντα ονειρεύονται το βράδυ
Κάναμε έκτρωση σε ό,τι αθώο μας απέμεινε
κι εσύ συνέλαβες μ' ένα άρωμα τυχαίο
μα τα τριαντάφυλλα που σου έστειλα λίγο έλειψε
χαράματα να σκοτωθούν σε ένα τροχαίο
Ο Θηβαίος δεν μιλάει για μία μάχη του αρσενικού με του θηλυκού. Έχει αποδεχθεί την ήττα. Ανήκε πάντα στο κατώτερο φύλο. Ένας αιμοδιψής τύραννος κατευθυνόμενος από τη μέσα του οργή, από αφέντες και δικτάτορες, πάντα πεινασμένος για αίμα, αδύναμος να καταλάβει την αξία της ζωής.
Κάποια πατρίδα τα χείλη μου τα φίλησε
φτηνά και με έσπρωξε γελώντας προς τη μάχη
κι όσοι της δώσαν το κορμί τους για παράσημο
αυτή έναν τάφο τους κάρφωσε στη ράχη
Όσα θηρία με ζυγώσανε τους έφτασε
να χορτάσουν μοναχά με τη στολή μου
μα οι άνθρωποι μ' άφησαν ήσυχο σαν έμαθαν
πως γυάλιζα ένα πολυβόλο στην αυλή μου
Περιχαρακωμένος, μόνος του μέχρι να τον απελευθερώσει η γυναίκα, επικίνδυνος πίσω από τα τείχη του. Σκλάβος μέχρι να έρθουν δύο χέρια να του λύσουν τα δεσμά.
θυμάμαι κάποτε στα μάτια σου κυνήγησα
τον εαυτό μου με ένα μαχαίρι της κουζίνας
μα μόνο η τρέλα, μόνο η τρέλα μου με ξέπλυνε
σαν καταρράκτης απ' το αμάρτημα της φτήνιας
Κι έτσι του κόσμου τα μπαλκόνια ερωτεύτηκα
αυτά που αγγίζουνε το βλέμμα με το στόμα
μα δεν ξεχνάω τα υπόγεια που κυλίστηκα
γι' αυτό η φτέρνα μου έχει δέσει με το χώμα
Η τρέλα σαν εσχατιά της ύπαρξης. Η τρέλα της εξιλέωσης. Τα μικρά και ταπεινά του να συμβιώνεις με κάποιον άλλον, τα μεγάλα και ανείπωτα του να υπάρχεις για κάποιον άλλον.
Απόψε πότισα τις ρίζες που ονειρεύτηκες
και τους καρπούς που εγκυμονούσε η τροχιά σου
κυρά, δε βρήκα μουσική που να σου άξιζε
πόνος στη γέννα προσκυνώ την αρχοντιά σου
Θα χαραμίσω τη ζωή μου περιμένοντας
να 'ναι πολύ αργά για να τη διορθώσω
και στα ρουθούνια του ουρανού θα μπω ουρλιάζοντας
τη μύτη του πριν ξεψυχήσω να ματώσω
Ο Θηβαίος διασχίζει τον κόσμο για να φθάσει μπροστά από τη γυναίκα και να της αποτίσει τις τιμές που δικαιούται για όσα υπέφερε από τον άντρα όλους αυτούς τους αιώνες. Ο στιχουργός ζητάει τη δική του συγνώμη.
Και όλα συνοψίζονται στο ρεφρέν που θα επαναλαμβάνει ξανά και ξανά μέχρι η κοσμική δικαιοσύνη να ανακατέψει τα κορμιά των ανθρώπων σε κάτι καινούργιο, κάτι που θα είναι περισσότερο από άντρας και γυναίκα.
Όσο αξίζει μια γρατζουνιά απ’ την ανάσα σου
δεν αξίζουν θεωρίες μιας ζωής
γυναίκα αν έχω κάνει λάθος συγχώρα με
γυναίκα αν είμαι σωστός μη μου το πεις