Τι θα ακούσετε:
τη Μελίνα Κανά σε τραγούδια που της πάνε, και που τα πάει
Βαθμολογία:
7
Ο φετινός δίσκος της Μελίνας Κανά έρχεται οχτώ ολόκληρα χρόνια μετά τον προηγούμενο. Για μια ερμηνεύτρια με τη δική της πορεία και αναγνώριση, το διάστημα φαντάζει ιδιαίτερα μεγάλο. Αν μάλιστα κανείς βάλει στην εξίσωση και το γεγονός ότι εκείνος ο δίσκος του 2014 («Μελίνα Κανά & Ο Γόης Του Θησείου») δεν άφησε κάποιο ιδιαίτερο αποτύπωμα, η απουσία της ερμηνεύτριας από «τα πράγματα» μοιάζει ακόμα μεγαλύτερη.
Η αλήθεια είναι, βέβαια, πως στο μεταξύ η Κανά έδινε το... «παρούσα» με κάποια σκόρπια τραγούδια, τα οποία μπορεί να μην μπορούσαν να έχουν το εκτόπισμα μιας ολοκληρωμένης δουλειάς μεν, την κρατούσαν στην επικαιρότητα δε. Ανάμεσα σε αυτά τα σινγκλ ήταν και το «Αγάπα Με Και Πούλα Με» του 2017, που έγραψαν για εκείνη ο Θέμης Καραμουρατίδης και η Λήδα Ρουμάνη. Συνθέτης και ερμηνεύτρια θέλησαν να εξερευνήσουν περαιτέρω τις δυνατότηες τις συνέργειάς τους, εξ ου και έχουμε πλέον στα χέρια μας – ή, καλύτερα, στις πλατφόρμες μας – τη «Σπίθα».
Εννέα τραγούδια περιλαμβάνονται στο άλμπουμ ετούτο, όλα σε μουσική του Καραμουρατίδη, και σε στίχους της Λιζέτας Καλημέρη, του Οδυσσέα Ιωάννου και της Μαρίας Τζωρτζάκη. Πρόκειται για μια συλλογή σφτιχτοδεμένη, σωστά ζυγισμένη, προφανέστατα φτιαγμένη ώστε να υπηρετήσει με αξιώσεις την ερμηνευτική περσόνα της Κανά, έτσι όπως τη γνωρίσαμε μέσα από μια σειρά επιτυχημένων άλμπουμ – με τον Σωκράτη Μάλαμα, τον Θανάση Παπακωνσταντίνου, τον Νίκο Μαμαγκάκη, και άλλους.
Όμως ο Καραμουρατίδης δεν αρκείται στο να γράψει κομμένα και ραμμένα τραγούδια για τη μούσα του, αλλά κρατάει και τη δική του θέση ακέραια μέσα στον δίσκο. Παίζει ένα παιχνίδι ισορροπιών, δηλαδή, κάνοντας σαφές ότι είναι και δική του, πολύ προσωπική υπόθεση η "Σπίθα". Γράφει, ας πούμε, ένα θανασικό νεοπαραδοσιακό όπως το «Τα Φώτα Της Γιορτής», ή ένα βαρύ σωκρατικό λαϊκό όπως το «Του Ονείρου Η Παραζάλη», όμως χώνει μέσα και ένα «Όταν Τελειώνει Άλλη Μια Μέρα», που θα μπορούσε να είναι outtake από κάποιον από τους δίσκους του με τη Νατάσσα Μποφίλιου. Αλλά και στις ενορχηστρώσεις, όσο κι αν παραμένει πιστός στα στάνταρ παραδοσιακά τερτίπια, δεν αμελεί να βάλει και κάποιες κρυφές πινελιές από τον πιο δικό του μουσικό κόσμο.
Το αποτέλεσμα όλων των παραπάνω θα μπορούσε να βγει και αχταρμάς, όμως εδώ επικράτησε το ευτυχές ενδεχόμενο, με προϊόν ένα όμορφο, ζεστό άλμπουμ. Ένα άλμπουμ αντάξιο της Μελίνας Κανά, που στα 56 της χρόνια παραμένει ακμαία και ορεξάτη, έτοιμη να ξαναβγεί στο προσκήνιο του ελληνικού τραγουδιού. Ταυτόχρονα, έχουμε εδώ μία από τις δύο-τρεις πιο συμπαγείς και καλοφτιαγμένες δουλειές του Θέμη Καραμουρατίδη· με μελωδίες γεμάτες, και σωστά ταιριασμένες με τους στίχους, που είναι συνολικά αξιόλογοι και σωστά μελετημένοι, σε τέτοιο σημείο που εύκολα περνιούνται και ως (αυτο)βιογραφήματα της ερμηνεύτριας.
Μπορεί η «Σπίθα» να μη μάς αποκαλύπτει αθέατες πλευρές της Μελίνας Κανά, μπορεί να μην την οραματίζεται ξανά από την αρχή ως μία μεγάλη κυρία του σύγχρονου τραγουδιού με ακτινοβολία πέραν του έντεχνου, όμως κατορθώνει μερικά μικρά θαύματα με κυριότερο το ότι την επαναφέρει στα αφτιά μας με τραγούδια ουσιαστικά και πηγαία.