Οι KENNY FREQ., ήτοι ο Ted Σουρβίνος (κιθάρα, φωνή) και ο Theodore Παπ (μπάσο, φωνή), δραστηριοποιούνται ως ντουέτο από το 2014, γράφοντας τραγούδια με ύφος alternative pop rock. Τους πλαισιώνουν ο Κωνσταντίνος Συνοδινός (πλήκτρα, ενορχηστρώσεις, φωνή) και ο Stef Kobi (τύμπανα).
Η μέχρι στιγμής δισκογραφία τους περιλαμβάνει το άλμπουμ 15-16: The Pleasure Garden, που κυκλοφόρησε το 2017, καθώς και το ολοκαίνουριο OST: 17-18 The Hall. Αυτό το τελευταίο τους πόνημα αποτελεί το soundtrack μιας φανταστικής ταινίας, της οποίας οι ήρωες ζουν σε έναν δικό τους χώρο συνάντησης, μια δική τους κοινωνία.
Με αφορμή την πρώτη ζωντανή παρουσίαση του νέου υλικού, την Κυριακή 1 Δεκεμβρίου, στο Bad Tooth (Κακουργιοδικείου 6, Αθήνα), σε μια συναυλία με ελεύθερη είσοδο, οι δύο συνεργάτες καταγράφουν και σχολιάζουν παρακάτω αγαπημένους καλλιτέχνες, βιβλία, ταινίες και δίσκους.
1. Roxy Music (Ted Σουρβίνος)
Γενικότερα σαν μουσική αισθητική και στις τρεις περιόδους τους. Σίγουρα η δεύτερη είναι η αγαπημένη μου. Δηλαδή μετά την αποχώρηση του Brian Eno μετά το δεύτερο άλμπουμ το 1973 και πριν ανακαλύψουν την πολύ στυλιζαρισμένη τελική τους φάση από το 1975. Αλλά δεν υπάρχει μέτρια εποχή και μέτρια Roxy Music δουλειά σε κάθε τομέα: μουσικά, συνθετικά, στιχουργικά και αισθητικά. Και πάντα μέσα στα πλαίσια του r'n'r, ανανεώνοντάς το και σηκώνοντας τον πύχη σε δυσθεώρητα ύψη, για όλους όσους ακολούθησαν. Σαφώς και το θέμα rock band δεν ήταν κάτι απλό και μονοδιάστατο μετά τους Roxy.
2. James Bradfield (Theo Παπ)
Ο τραγουδιστής/κιθαρίστας των Manics είναι μια προσωπική αδυναμία. Ίσως αδικημένος σε σχέση με πολλούς. Χαρακτηριστική φωνή και καλλιτέχνης με συνέπεια τα τελευταία 30 χρόνια. Δεν τον πιάνει το μάτι σου, όμως τα κάνει όλα και συμφέρει: γράφει, τραγουδάει, δίνει τα πάντα στη σκηνή και σαν κιθαρίστας συνδυάζει ρυθμικά/lead parts με άνεση. Έχει γράψει του ύμνους "Motorcycle Emptiness" και "A Design For Life"... Μπαίνει στο πάνθεον.
3. La Grande Bellezza - Paolo Sorrentino (Ted Σουρβίνος)
Σίγουρα η αγαπημένη μου ταινία αυτήν τη δεκαετία -και μπορώ να πω πως εδώ και 15 χρόνια βλέπω πολλές ταινίες. Μεγάλο ταξίδι και πιθανόν πολύ "αντρική" ταινία, μιας και το ταξίδι γίνεται στο κεφάλι και τη ζωή ενός αρκετά ηλικιωμένου άντρα, που ακόμα ψάχνει την ομορφιά. Η ταινία είναι με κάθε τρόπο απόλυτα όμορφη. Έκτοτε έγινα οπαδός του Sorrentino. Και δεν έχασα.
4. Blade Runner - Ridley Scott (Theo Παπ)
Το είχα δει το ’92 στον κινηματογράφο, στην Director’s Cut έκδοση. Εκείνο το βράδυ δεν έκλεισα μάτι καθώς ξανάπαιζα την ταινία στο μυαλό μου. Δεν θυμάμαι τι με είχε εντυπωσιάσει περισσότερο. Σήμερα βλέπω μια άρτια sci-fi noir ταινία με εικόνα και soundtrack που σε βυθίζουν σε ένα σκοτεινό και υγρό Los Angeles του 2019(!!!). Το κυνήγι των replicants έχει και ηθικό-φιλοσοφικές προεκτάσεις.
5. The Goldfinch - Donna Tartt (Ted Σουρβίνος)
Η Tartt είναι από τις πιο αγαπημένες μου συγγραφείς. Και δεν είναι κάποια που δεν έχει να δώσει ακόμα. Ίσως το The Secret History (το πρώτο της) είναι το πιο συζητημένο βιβλίο της. Αλλά το Goldfinch (η καρδερίνα) είναι το αγαπημένο μου. Πανέμορφη και τρομερά καλοδουλεμένη ιστορία ενηλικίωσης, καταχρήσεων, εγκλήματος κι εμπορίου έργων τέχνης και απόλυτα αληθινό ως προς τη βία, την ασχήμια και το εμφανές αδιέξοδο στον πυρήνα της ανθρώπινης ζωής. Με μόνη ελπίδα και διέξοδο την τέχνη. 700 φανταστικές σελίδες.
6. Ταξίδι Στην Άκρη Της Νύχτας - Σελίν (Theo Παπ)
Ο τίτλος δίνει το στίγμα για το περιεχόμενο. Ειλικρινές, σαρκαστικό, δηκτικό... Μια γενναία και κριτική ματιά στον δυτικό κόσμο στις αρχές του 20ού αιώνα αλλά και στην ανθρώπινη ύπαρξη. Υπέροχα σκοτεινό.
7. John Waters (Ted Σουρβίνος)
Αυτή η σκουπιδοαισθητική στο έργο του, έδωσε σε μεγάλο βαθμό τα φώτα στην αισθητική του punk, όπως το ξέρουμε. Trash art. Με όλο το νόημα του όρου. Γνήσιο ταλέντο. Γνήσια αρρώστια στο έργο του. Εγγυημένα διασκεδαστικό σινεμά, αληθινά underground και diy, που αν αφεθείς σ' αλλάζει και σ' εμπλουτίζει αισθητικά με τα πιο ακατάλληλα υλικά, που στα χέρια του Waters, γίνονται ποίηση. Θα 'θελα να πιστεύω πως το The Hall θα μπορούσε άνετα να είναι ένα μέρος που συχνάζει με τους φίλους του απ' τη Βαλτιμόρη.
8. Melody Nelson - Serge Gainsbourg (Theo Παπ)
Μια Lolita-redux ιστορία με αφηγητή τον «γερό σάτυρο» Serge με χαλί μια ροκ ορχήστρα... What could go wrong? Με το πρώτο άκουσμα συνειδητοποιεί κανείς την επιρροή που είχε στις μετέπειτα γενιές. Η γαλλική σκηνή στα καλύτερά της. Δυστυχώς άργησα να το ανακαλύψω.
9. Crooked Rain, Crooked Rain - Pavement (Ted Σουρβίνος)
Ίσως ο πιο πλήρης alternative rock δίσκος ever. Για την εποχή τους αυτό που έκαναν οι Pavement δεν υπήρχε. Δεν ήταν rock όπως το ξέραμε. Δεν κουβαλούσαν ούτε τους Velvets μ' εμφανή τρόπο όπως οι R.E.M. Δεν έπαιζαν με τα quiet/loud κόλπα των Pixies και ήταν πολύ περίεργοι, αντι-rock και "φλώροι" για να είναι grunge, το οποίο κορόιδευαν ανοιχτά. Κάτι σαν τους Wire και του Fall, χωρίς όμως ίχνος new wave βρετανικού στοιχείου. Ίσως δανείζονταν coolness από τους Devo. Αλλά το έφεραν στη γενιά των '90s όπως έπρεπε. Πολύ cool και αποστασιοποιημένοι για Άγγλοι, με τρόπο που μόνο ένας gen x αμερικάνος μπορούσε να είναι. Και σ' αυτό το άλμπουμ (το δεύτερό τους) ακούγονταν τέλειοι. Δεν το λες καταχρηστικά lo fi, σαν το πρώτο τους, αλλά ούτε και λίγο μανιερίστικο σαν τα μετά. Και σίγουρα μας διαμόρφωσε σαν μουσικούς και ακροατές όσους το αγκαλιάσαμε. Τίποτα δεν ήταν ξανά ίδιο μετά απ' αυτό. Προς το πολύ πολύ καλύτερο για όλους μας.
10. Deserter’s Songs - Mercury Rev (Theo Παπ)
Όταν αποφάσισαν να "σοβαρευτούν" μάς χάρισαν αυτό το διαμάντι. Άρτια παραγωγή, υπέροχες pop μελωδίες και ένα μεγάλο comeback από μια μπάντα που έχει μάθει πλέον να ξαναανακαλύπτει τον εαυτό της. Ένα άλμπουμ καθαρτικό για τους ίδιους, μια νότα αισιοδοξίας για εμάς τους απέξω.
Σχετικό θέμα