Οι Amnesia Pills είναι μια αγγλόφωνη αθηναϊκή μπάντα, με ήχο που ορίζεται από τα alternative pop και indie σύνορα.
Έχουν ενεργό δράση αρκετών ετών πλέον, και οι δισκογραφικές κυκλοφορίες τους περιλαμβάνουν τα σινγκλ "Dance Me" (2016), "Don't Be Sad Today" (2017), "The Show" (2019), και "The Loner" (2020), ενώ φέτος ήρθε η στιγμή να μάς παρουσιάσουν και το πρώτο τους άλμπουμ: φέρει τον τίτλο "Ripples In A Linear World" και περιέχει 8 δικά τους τραγούδια, τα οποία αντανακλούν τις αντιφάσεις της ανθρώπινης φύσης.
Με αφορμή αυτή τη νέα κυκλοφορία, τα 5 μέλη του γκρουπ μοιράζονται μαζί μας κάποιες από τις μουσικές τους αναμνήσεις, γράφοντας για άλμπουμ που έχουν αγαπήσει.
Γιώργος Μπίλιος (φωνή)
1. Physical Graffiti - Led Zeppelin (1975)
Πρέπει να ήμουν 20-21 όταν άκουσα για πρώτη φορά το "Kashmir". Η έκπληξη ήταν το πρώτο συναίσθημα. Μετά ήρθε ο εθισμός. Αυτό το ριφ με την ανατολίτικη αναφορά ήταν για μένα η ανακάλυψη ενός άλλου κόσμου. Του κόσμου της μουσικής πρόσμιξης. Το "Kashmir" λοιπόν ήταν καθοριστικό υπό αυτή την έννοια. Γιατί με έκανε ανοιχτό στα μουσικά κράματα. Και του το χρωστάω. Επιπλέον, όταν το άκουσα live στο Wembley Arena με τους Μαροκινούς μουσικούς στα έγχορδα, απλά απογειώθηκε. Μόνο λοιπόν για το "Kashmir" το "Physical Graffiti" θα ήταν αριστούργημα. Όμως έχει κι άλλα να ανακαλύψεις. Το αυθεντικά ροκ "The Rover" και το σπαραχτικό "In My Time Of Dying", ας πούμε.
2. Blackstar - David Bowie (2016)
Η αγάπη μου για τον Bowie είναι τεράστια, οπότε όποιο άλμπουμ κι αν διάλεγα θα ήμουν more than ok (εκτός από αυτό με τους Tin Machine, βέβαια, που ήταν άθλιο). Αλλά το "Blackstar", εκτός του ότι έχει δύο συγκλονιστικά τραγούδια (το ομότιτλο και το "Lazarus"), ήταν και για μένα η αφορμή να τον ξαναγνωρίσω, ξαναγαπήσω, αποφασίσω να κάνω tribute band προς τιμήν του, αλλά και λυπηθώ υπέρμετρα με την απώλειά του. Πάνω που είχα χαρεί αγοράζοντας το βινύλιο στο Βερολίνο, να μαθαίνω για τον θάνατό του με την επιστροφή στην Ελλάδα. Είναι το αποχαιρετιστήριο δώρο του και το κρατώ καλά φυλαγμένο.
Στέφανος Ψαραδάκης (τύμπανα)
3. Kind Of Blue - Miles Davis (1959)
Για το σόλο του Coltrane στο "So What" που έρχεται από έναν άλλο κόσμο για να ομορφύνει τον δικό μας.
4. The Dark Side Of The Moon - Pink Floyd (1973)
Γιατί όποτε ακούω το "Time", ακόμη κι αν είμαι σε μπιτσόμπαρο στην Αντίπαρο με 100 βαριεστημένους χίπστερς να μοιρολογάνε πάνω από το κεφάλι μου, ο στίχος "…desperation is the English way…" θα με κοπανήσει σαν σφυρί, ενεργοποιώντας μια περιοχή του εγκεφάλου μου που την ονομάζω "what the f@ck!"
Σταύρος Πηλαδάκης (πλήκτρα/σύνθεση)
5. Seventeen Going Under - Sam Fender (2022)
21 Μαΐου 2023. Συναυλία Bruce Springsteen στη Ρώμη. Εισιτήρια αγορασμένα έναν χρόνο πριν. Καιρός βροχερός. Δύο εβδομάδες βρέχει ακατάπαυστα λένε οι ντόπιοι, αλλά εκείνη τη μέρα το κλίμα ήταν τροπικό, ήλιος καυτός το πρωί, να μην μπορείς να σταθείς, και μετά ξαφνική μπόρα που δεν έλεγε να κοπάσει. Ανησυχούσαμε, θα γίνει η συναυλία ή θα ακυρωθεί; Τον Sam Fender τον είχα ανακαλύψει τυχαία στο Spotify, αλμπουμάρα, ξεκινώντας από το ομότιτλο, "Seventeen Going Under", αλλά και τα "Get You Down", "Getting Started", "Wild Grey Ocean" κλπ. Ένας νεαρός τραγουδοποιός από κάποιο μέρος κοντά στο Newcastle, που τραγουδάει τα βιώματά του μαζί με τους φίλους του και ανοίγει τις συναυλίες του Bruce στην Ευρώπη. Δεν το λες και κακό. Φτάσαμε στο venue ακριβώς την ώρα που έβγαινε. Λάσπες και ήδη αρκετός κόσμος ο οποίος είχε καταφτάσει από νωρίς για να πιάσει θέση. Ενθουσιώδεις όλοι, γιατί η βροχή είχε επιτέλους σταματήσει, και ξεκινούσε το ταξίδι. Πολύ ωραίος. Του χρωστώ ότι ξεκίνησε όμορφα μια από τις ωραιότερες συναυλίες που έχω δει, αν και δεν ήταν ο βασικός πρωταγωνιστής.
6. High Violet - The National (2010)
Καλοκαίρι 2010. Αίγινα. Ξημερώματα. Ζέστη. Η μικρή μου κόρη, μόλις 10 μηνών, κοιμάται όπως και οι υπόλοιποι. Εμένα πάλι δεν μου κολλάει ύπνος. Βράζουν τα συναισθήματα. Παίρνω ακουστικά και ανεβαίνω στη βεράντα. Ένα μεγάλο φεγγάρι και από κάτω η θάλασσα. "Bloodbuzz Ohio". Αυτό το μαγνητικό ριφ στα τύμπανα. Ύμνος από το πρώτο δευτερόλεπτο. Άντε να κοιμηθείς μετά...
Κώστας Μιχαλός (κιθάρες)
7. 666 - Aphrodite's Child (1972)
Ένα άλμπουμ με μεγάλο μαγνητικό πεδίο, όσοι πιάστηκαν σε αυτό δεν μπόρεσαν να ξεφύγουν -και είναι πολλοί. Από τα μέσα των '90s που το άκουσα για πρώτη φορά έγινε κάτι σαν μόνιμο ηχητικό background, σαν μόνιμη επιρροή στο παίξιμο και τη μουσική μου αντίληψη. Και πάντα θα μου θυμίζει τις πρώτες ημέρες που έπεσα μέσα του, να δουλεύω σε έναν υπολογιστή με ένα CD player που έπαιζε ξανά και ξανά το ίδιο άλμπουμ που με μάθαινε μουσική. Κι αν, δικαίως, όλοι σήμερα αναγνωρίζουν το ταλέντο του Βαγγέλη Παπαθανασίου μέσα από το "666", εγώ θα βάζω πάντα και τον Αργύρη Κουλούρη σαν μια από τις μεγάλες κιθαριστικές επιρροές μου από αυτό το άλμπουμ.
8. Closer - Joy Division (1980)
Την πρώτη φορά που το άκουσα ήταν κατακαλόκαιρο, μεσημέρι Αυγούστου, εγώ φαντάρος, σε ένα άθλιο γραφείο, και έξω από το παράθυρο ο καύσωνας έλιωνε τα πάντα. Ένιωθα (και νιώθω ακόμα) ανεπαρκής να συλλάβω τις διαστάσεις του ήχου, των στίχων και των ανεξήγητων συναισθημάτων που περνάνε μέσα από το "Closer". Η ανεπιτήδευτη ποίηση που έγινε μουσική, ο ήχος του σπασμένου γυαλιού που είναι ο ίδιος ο ήχος μιας γενιάς σε απόγνωση. Όλα ακροβατούν ανάμεσα στο ανάλαφρο και εύθραυστο (ίσως σπασμένο) και στο ισοπεδωτικό και βαρύ, από τους ήχους και τους στίχους, μέχρι και το εξώφυλλο. Για χρόνια έλεγα, αστειευόμενος, ότι η ανθρωπότητα έφτασε στην καλλιτεχνική της ακμή, το 1980, με το "Closer". Αργότερα έπαψα να το λέω ως αστείο. Άλλωστε μου αρέσουν οι υπερβολές στην έκφραση λατρείας στα μνημεία της τέχνης.
Κιάρα Σαφαρή (μπάσο)
9. Rumours - Fleetwood Mac (1977)
Καλοκαίρι του '15. Τέλος σχολείου και επιτυχία στις Πανελλήνιες, μπαίνοντας στη σχολή που στόχευα. Έχοντας μαζέψει, λοιπόν, το αντίστοιχο χαρτζιλίκι, αποφασίζω με αυτό να κάνω ένα μικρό όνειρο πραγματικότητα και να αγοράσω ένα πικάπ. Περήφανοι οι γονείς μου, μού χαρίζουν τις κούτες με τα δικά τους βινύλια και με πηγαίνουν στο πρώτο μου παζάρι για vinyl digging. Και κάπως έτσι, το πρώτο βινύλιο που αγοράζω είναι το "Rumours", γνωρίζοντας μέχρι τότε μόνο το "The Chain" και την εμβληματική μπασογραμμή του και το υπεραγαπημένο "Go Your Own Way". Ακούω πλέον το άλμπουμ ολοκληρωμένα και τρελαίνομαι. Ενορχηστρώσεις, φωνητικά, στίχοι, ένα αριστούργημα από την αρχή μέχρι το τέλος. Το βινύλιο αρχίζει να παίζει συνεχώς, ιδίως όταν μαζεύονται οι φίλοι μου σπίτι, μέχρι που σταδιακά γίνεται έθιμο. Και για αυτό, πέρα από το καθαρά μουσικό κομμάτι, έχω αποκτήσει και μια ιδιαίτερη συναισθηματική σύνδεση μαζί του, καθώς έχει συνδεθεί με τόσες πολλές όμορφες αναμνήσεις.
10. Sam's Town - The Killers (2006)
Το συγκρότημα των παιδικών μου χρόνων, με το συγκεκριμένο άλμπουμ να παίζει on repeat σε όλα τα πιθανά μέρη που θα μπορούσε να παιχτεί ένα CD: από το φορητό CD player που έπαιρνα μαζί μου στις εκδρομές του δημοτικού, μέχρι το αυτοκίνητο. Τόσα χρόνια αργότερα, CD player μπορεί να μην υπάρχει πια, ωστόσο το άλμπουμ εξακολουθεί να παίζει ανελλιπώς. Προσωπικά αγαπημένα, και ίσως στο top 5 των αγαπημένων μου τραγουδιών ever, τα "Read My Mind" και "For Reasons Unknown". Ακούγοντάς τα, νιώθω ένα ανεκδιήγητο συναίσθημα, που πιο καλά μπορώ να περιγράψω ως συγκίνηση, το οποίο με κάνει να θέλω να τραγουδήσω όσο πιο δυνατά μπορώ. Και συνήθως, το κάνω.