Ανασκόπηση 2019: Δίσκοι #31-#40

Οι Foals επανέρχονται εκεί που βρίσκονταν τόσα χρόνια. Το “What Went Down” του 2015 ναι μεν θεωρήθηκε μια εκπληκτική και διαφορετική δουλειά, αλλά φάνηκε να αποπροσανατολίζει τους φίλους του συγκροτήματος. Τώρα με το πρώτο μέρος του “Everything Not Saved Will Be Lost” το αγγλικό γκρουπ επιστρέφει στις ρίζες του.Με τραγούδια – επιτυχίες που στις συναυλίες θα παρασέρνουν το κόσμο και μια πολύ καλή παραγωγή οι Foals παρουσιάζουν ένα θαυμάσιο δίσκο, ο οποίος απευθύνεται στην πλειοψηφία του indie κοινού.

Στο "Gallipoli" ο Zach Condon και η παρέα του δεν επανεφευρίσκει τον τροχό, ούτε καν τον δικό τους τροχό, καταφέρνουν όμως να δώσουν έναν ακόμα καλό δίσκο. Συγκρινόντας με τον προηγούμενο, μέτριο δίσκο "No No No" του 2015 η φετινή δουλειά είναι μισό βήμα μπροστά, είτε με τα πνευστά του ομώνυμου τραγουδιού ή με τις κιθάρες στα "Corfu" και "Landslide". Όσο για το εξώφυλλο, ακόμα ψάχνουμε να καταλάβουμε τι συμβολίζει.

Ύστερα από 13 ολόκληρα χρόνια θα πόνταρα στο ότι οι Tool θα κυκλοφορούσαν κάτι απλά για να κυκλοφορήσουν. Όμως όχι, οι Tool πραγματοποίησαν την πολυαναμενόμενη επιστροφή τους με έναν πολύ αξιόλογο δίσκο. Ο δίσκος γενικά χρειάζεται πολλές ακροάσεις. Η δική μου άποψη για τα τραγούδια διαμορφώθηκε μετά από 5 μέρες συνεχών ακροάσεων και θεωρώ πως το τελικό αποτέλεσμα του “Fear Inoculum” έχει θετικότατο πρόσημο. Θα προτιμούσα πιο έντονες εκρήξεις, αλλά το ατμοσφαιρικό σκηνικό που έχει στηθεί είναι απίθανο.

Πολλά μπορείς να σκεφτείς όταν ένας καλλιτέχνης επιλέγει να δώσει τίτλο στο album του "My Finest Work Yet" όντας μάλιστα μόνο 46 ετών. Για τον Andrew Bird πάντως δεδομένης της παρουσίας του μέχρι τώρα θα υπέθετες ότι είναι περισσότερο μια σατυρική ματιά στη δουλειά του, παρά ένδειξη αυτοπεποίθησης. Είναι άλλωστε ένας καλλιτέχνης που του αρέσει να τσαλακώνεται και δεν ενδιαφέρεται και πολύ για την εικόνα του. Ο δίσκος πάντως πιστεύω ότι είναι his finest work yet καθώς περιέχει μερικά αριστουργήματα όπως το "Sisyphus" με αναφορά φυσικά στον μυθολογικό Σίσυφο που τιμωρήθηκε από τον Δία να ανεβάζει για πάντα μια πέτρα στον βράχο των θεών, το "Manifest" και το "Olympians". Στον ήχο του Andrew Bird είναι φανερές οι επιρροές της κλασσικής μουσικής και της bluegrass, όπως είναι φανερό και το πολύπλευρο ταλέντο που έχει στην σύνθεση μουσικής δεδομένου ότι ο ίδιος παίζει πολλά και διαφορετικά όργανα και αυτός είναι ο λόγος που δεν μπορείς εύκολα να τον κατατάξεις σε ένα μουσικός είδος. Το εύρος της μουσικής του κινείται κάπου ανάμεσα σε swing, indie rock και folk. Μετά από αυτόν τον δίσκο και αν πιστέψουμε τον ίδιο ότι είναι η καλύτερη δουλειά του μέχρι τώρα, ο πήχης για τον Andrew Bird ανεβαίνει πολύ και περιμένουμε με πολύ ενδιαφέρον την συνέχεια. 

Η Sasami Ashworth αν και κυκλοφόρησε το ντεμπούτο της το 2019, δεν είναι καινούρια στη μουσική βιομηχανία. Ήταν μέλος των Cherry Glazerr και δούλευε σα session μουσικός, ενώ παράλληλα έγραφε μουσική για soundtracks και διαφημίσεις. Η πρώτη της δουλεία είναι ουσιαστικά ένας indie δίσκος, που όμως δεν μένει κολλημένος στη ταμπέλα του είδους και περιέχει μέσα shoegaze, dream pop και συνθέσεις με ambient ηχητικά χαλιά. Είναι ένας δίσκος που σε βάζει στον κόσμο της και ξεχωρίζει ανάμεσα στις καλύτερες στιγμές της χρονιάς που τελειώνει. Σημειώστε πως κέρδισε και τους πιο απαιτητικούς ενώ πολλοί συντάκτες του Mixgrill ακούνε στο repeat το "Not This Time" ενώ γράφονται αυτές οι γραμμές.

Είναι γεγονός πως οι προσδοκίες ικανοποιήθηκαν στο μεγαλύτερο βαθμό, αφού το Careful είναι ένα άλμπουμ που περιέχει αρκετές αξιομνημόνευτες στιγμές. Οι Boy Harsher συνεχίζουν να παίζουν την αγαπημένη τους σκοτεινή, βιομηχανική, ebm synth pop τους, αυτή τη φορά όμως, έχοντας γίνει περισσότερο pop από ποτέ, πιο βατοί για ένα μεγαλύτερο κοινό. H Jae συνεχίζει να απαγγέλει κυρίως και λιγότερο να τραγουδά τους ερωτικούς στίχους των Boy Harsher κι ο Gus να υφαίνει τις ατμόσφαιρες και τις μελωδίες. Το “Careful” είναι ένα δυνατό άλμπουμ, πιστό στις αρχές του, με συγκεκριμένη κατεύθυνση και νοοτροπία. Το δίδυμο των Boy Harsher, ξέρει να κάνει καλά αυτό που κάνει και μάλιστα με έναν δικό του προσωπικό τρόπο, ακόμη κι αν θυμίζει δεκάδες πράγματα.

Από τον περασμένο Ιούλιο μας είχαν προϊδεάσει οι Twilight Sad πως κάτι καλό επρόκειτο να φτιάξουν. Και αυτό διότι το “I/m Not Here [Missing Face]” που κυκλοφόρησε ως πρώτο δείγμα από τον επερχόμενο δίσκο τους αποτέλεσε πραγματικό κόλλημα μεσούντος του καλοκαιριού. Ο καιρός πέρασε, άλλα δύο εξαιρετικά singles έκαναν την εμφάνισή τους μέσα στους φθινοπωρινούς μήνες και πλέον φτάσαμε στην ημερομηνία της πολυαναμενόμενης κυκλοφορίας του πέμπτου άλμπουμ των Twilight Sad, οι οποίοι μέσα στα δώδεκα χρόνια δισκογραφικής παρουσίας δείχνουν μια συνεχή εξέλιξη. “It Won/t Be Like This All The Time” είναι ο τίτλος του δίσκου των Σκωτσέζων και ίσως τα πολλά λόγια είναι περιττά στο άκουσμα των τραγουδιών του.

Το δεύτερο προσωπικό του άλμπουμ του πρώην τραγουδιστή των αγαπημένων Oasis, φαίνεται πως είναι ένας επαναπροσδιορισμός τόσο εσωτερικά όσο και μουσικά. Πόσο μπορεί όμως να αλλάξει ένας άνθρωπος μέσα στο χρόνο;
Μπορεί τα μέσα να ασχολούνται μαζί του για τα προσωπικά του -διαζύγια αλλά και παράνομα παιδιά- παρά για τη μουσική του.
Όμως μέσα στη ροή των τραγουδιών, του  "Why me? why not", ακούς το "Halo", πέμπτο στη σειρά και νιώθεις τον Liam να σπάει, να εξωτερικεύει μια υπέροχη ψυχεδέλεια, τόσο όμορφα!
Είναι δύσκολο να σκεφτούμε τα δύο αδέρφια Gallagher ξεχωριστά γιατί κούμπωναν υπέροχα δημιουργικά. Ωστόσο, το  "Why me? why not" παρά την άψογη ηχητική παραγωγή οδηγεί τον Liam να γίνει ένας ποπ τραγουδιστής κι ας ήταν ένας εξαιρετικός ροκ ερμηνευτής.

Η Chelsea Wolfe ακούγεται πολύ πιο «προσιτή» και «εύπεπτη». Το υπερβολικό doom με το οποίο έπαιζε παλαιότερα, τώρα έχει μειωθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό.Από την αρχή μέχρι το τέλος, ο δίσκος είναι ένα μακρινό ταξίδι. Τα τραγούδια πετυχαίνουν αυτό το σκοπό, δηλαδή το να ταξιδέψουν τον ακροατή δημιουργώντας του εικόνες από τοπία. Αυτό πήρα εγώ ακούγοντας κομμάτια όπως το “Birth of Violence”.Τα συναισθήματα που ξυπνούν από τις μελωδίες των κομματιών είναι τόσο έντονα που κάθε τραγούδι αφήνει στο πέρασμά του και κάτι δικό του. Αυτή είναι μια μεγάλη επιτυχία για το “Birth of Violence”, καθώς είναι ένας δίσκος για όλες τις εποχές. Κάθε φορά θα ανακαλύπτεις και κάτι καινούριο στις μουσικές και τους στίχους του.

Σχετικό θέμα

τραγούδια

Mix-τουρλού: Τα τραγούδια της εβδομάδας που πέρασε