Ο Απόστολος Παπαποστόλου και Θωμάς Βλιαγκόφτης ανέπτυξαν τη μεταξύ τους μουσική χημεία και φιλία από το 2009, όταν βρέθηκαν ως μέλη του συγκροτήματος Ρίζα Τρίο. Όταν ο πρώτος αναχώρησε για την Αμερική, το 2014, για μουσικές σπουδές, οι δύο μουσικοί διατήρησαν την επαφή τους και ξεκίνησαν τη δημιουργία δικού τους πρωτότυπου υλικού.
Έτσι προέκυψαν οι ΆΝΥΑ, ένα ντουέτο που γεφυρώνει την απόσταση Θεσσαλονίκη-Λος Άντζελες. Η δισκογραφική τους παρουσία ξεκίνησε το 2017, με το σινγκλ "Τέρμα Το Γκάζι", συνεχίστηκε με το πρώτο τους άλμπουμ Αποτύπωμα (2018), και έχει ως πιο πρόσφατο σταθμό την κυκλοφορία του βίντεο για το τραγούδι "Όπου Πας".
Με αυτή την αφορμή, ο Απόστολος και ο Θωμάς επιλέγουν τα αγαπημένα τους άλμπουμ και τα σχολιάζουν παρακάτω:
1. In Absentia - Porcupine Tree (2002)
Α: Ο Steven Wilson είναι σίγουρα στις κορυφαίες επιρροές και των δυο μας. Με δυσκολία ξεχωρίσαμε ένα από τα άλμπουμ του, αλλά τραγούδια όπως το "Blackest Eyes", το "Trains" και το "Sound Of Muzak" μάς έχουν σημαδέψει.
Θ: True. Γουστάραμε τόσο πολύ τους Porcupine Tree που επιχειρήσαμε να παίξουμε τραγούδια τους ακόμα και με το ακουστικό μας τρίο, πολύ πριν τη δημιουργία των ΆΝΥΑ.
2. Wasting Light - Foo Fighters (2011)
Α: Για μένα προσωπικά είναι το πιο ολοκληρωμένο άλμπουμ του αγαπημένου μου Dave Grohl. Δεν έχει ούτε ένα τραγούδι που να μην είναι σημαντικό στη ροή. Ο ήχος των κιθάρων είναι υποδειγματικός. Επίσης είχα την τύχη να τους δω πρώτη φορά live σε εκείνο το tour και έχω δεθεί με όλα τα τραγούδια και για αυτόν τον λόγο.
3. Metropolis Pt.2: Scenes From A Memory - Dream Theater ()
Α: Αν ήταν κασέτα αυτό το CD μου των Dream Theater θα είχε απομαγνητιστεί. Νομίζω το άκουσα χιλιάδες φορές ως έφηβος επίδοξος ντράμερ και ξέρω απ’ έξω και την τελευταία νότα. Τέτοια άλμπουμ γράφονται μια φορά στη ζωή ενός συγκροτήματος... δυστυχώς! Για μένα η κορυφαία τους στιγμή.
Θ: Το “One Last Time” από τον συγκεκριμένο δίσκο ήταν η μύησή μου στους Dream Theater. Δεν υπήρξε επιστροφή. Το Scenes From A Memory μετράει εκατοντάδες ακροάσεις στο σπίτι και κυρίως στο αμάξι, και κάθε φορά που το ακούω... it feels like “Home”.
4. Damnation - Opeth (2003)
Α: O Mikael Åkerfeldt είναι ίνδαλμά μου. Επέλεξα το Damnation γιατί ήταν η πρώτη φορά που άκουγα ολόκληρο άλμπουμ των Opeth χωρίς να περνάω κανένα κομμάτι. Μετά ήρθε και το Ghost Reveries βέβαια, αλλά στο Damnation είδαμε την πιο ευαίσθητη πλευρά των Opeth, κι επειδή έχουμε κι εμείς τη δική μας (κυρίως ο Θωμάς), ταυτιζόμαστε μαζί τους.
5. The Perfect Element, Part I - Pain Of Salvation (2000)
Α: Τι να πει κανείς για αυτό το συγκρότημα. Η καλύτερη φωνή που ήρθε στον κόσμο μετά τον Jeff Buckley; Ο Daniel Gildenlöw μού έχει κρατήσει αμέτρητες ώρες συντροφιά στη μέχρι στιγμής ζωή μου. Ακούγοντας το "King Of Loss" έχω χαρτογραφήσει και τα 60 χιλιόμετρα του νευρικού μου συστήματος. Δεν θέλω να φανταστώ το παράλληλο σύμπαν όπου δεν θα ’χα ανακαλύψει αυτό το συγκρότημα.
Θ: Θα συμφωνήσω απόλυτα με τον Απόστολο. Ο κος Gildenlöw είναι ίσως η αγαπημένη μου φωνή. Και το Perfect Element Part I ένα αριστούργημα, που μου έχει κρατήσει επίσης ατελείωτες ώρες συντροφιάς.
6. Addicted - Devin Townsend Project (2009)
Α: Τον γνώρισα ως frontman των Strapping Young Lad και γρήγορα τον αγνόησα. Όταν άκουσα κατά λάθος το Supercrush γούρλωσα τα μάτια μου και κατέβασα γρήγορα ολόκληρο το άλμπουμ. Αποκάλυψη! Ευτυχώς ο Devin έκοψε το ποτό και τα ναρκωτικά γιατί η μουσική που μας έχει δώσει τα τελευταία 11 χρόνια είναι ίσως ό,τι καλύτερο έχει να πει η metal τελευταία.
Θ: Δεν έχω εμβαθύνει στη μουσική του Townsend, αλλά το live του το οποίο παρακολουθήσαμε μαζί με τον Απόστολο τον Δεκέμβριο του 2019 στο Λονδίνο, ήταν μία από τις ωραιότερες live εμπειρίες μου έχω ζήσει. Πρώτη φορά ακούω heavy metal και φεύγω από τη συναυλία με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά.
7. ...And Justice For All - Metallica (1988)
Θ: Η σχέση μου με τους Metallica είναι μία σχέση πάθους. Παίζοντας για χρόνια στους “The Puppets - A Tribute to Metallica” έχω αγαπήσει ολόκληρη της δισκογραφίας τους κι ακόμα περισσότερο τον τρόπο με τον οποίο οι Metallica μεταμορφονόντουσαν μέσα στα χρόνια. Επειδή πρέπει μάλλον να διαλέξω μόνο έναν δίσκο από ολόκληρη τη μουσική πορεία του Papa Het και της παρέας του, αυτός θα είναι το Justice με αγαπημένα τα “Harvester of sorrow” και “Frayed end of sanity”.
8. Silver Side Up - Nickelback (2001)
Θ: Ήμουν 3η λυκείου και στα χέρια μου φτάνει ως δώρο ένας δίσκος του Κου Jean Michel Jarre. Δεν πρόλαβα να τον ακούσω ποτέ! Φίλος από την παρέα μου λέει “πάμε να το αλλάξουμε με μία απίστευτη δισκάρα που έχει κυκλοφορήσει. Έχει ένα μάτι με ένα ασημένιο δάκρυ στο εξώφυλλο”. Την περίοδο που εξερευνούσα τι μου αρέσει μουσικά, ακολούθησα τη συμβουλή του και κάπως έτσι έφτασε το Silver side up στην κατοχή μου. Πολλοί θα ξινίσουν και μόνο στην ανάγνωση του ονόματος “Nickelback”, όμως για μένα ήταν ένας δίσκος μου ταίριαζε απόλυτα στη περίοδο εκείνη της ζωής μου, οι στίχοι του μου μιλούσαν και τα γρέζια στη φωνή του Chad Kroeger μου όρισαν το τι σημαίνει φωνή με χαρακτήρα.
9. Falling Into You - Celine Dion (1996)
Θ: Μπορεί o σκληρός ήχος να είναι ο αγαπημένος μου, αλλά υπάρχουν καλλιτέχνες όπως η Κα Dion, που λατρεύω, τους έχω δει live και θα τους ξανάβλεπα 100 φορές. Τρομερή φωνή τεχνικά κι ερμηνευτικά, αγαπημένος δίσκος με απίστευτες κομματάρες.
Α: Την είδα και εγώ live και έχω να πω πως δεν έχω ακούσει πιο άρτια performer. Η φωνή της βγαίνει αβίαστα. Τολμώ να πω με συνέπεια καλύτερη από το album version σε όλα τα τραγούδια.
10. The Wall - Pink Floyd (1979)
Θ: Ας αφήσω κι αυτόν τον δίσκο μέσα στο top 10 χωρίς το παραμικρό σχόλιο.. Θα ήταν περιττό.
Α: Ενός λεπτού σιγή για το τείχος.
Σχετικό θέμα