Γεννημένη στη Δράμα, η Σάσα Παπαλάμπρου ξεκίνησε την ενασχόλησή της με τη Μουσική από μικρή ηλικία, σπουδάζοντας πιάνο, φωνητική και θεωρητικά. Συνέχισε με σπουδές στο Μουσικό Τμήμα του Ιονίου Πανεπιστημίου της Κέρκυρας, κι έπειτα με μεταπτυχιακό στην Εθνομουσικολογία και Πολιτισμική Ανθρωπολογία, στο ΕΚΠΑ. Πλέον διδάσκει στο μεταπτυχιακό τμήμα "Εκτέλεση/Ερμηνεία της τζαζ μουσικής και νέες τεχνολογίες" του ίδιου πανεπιστημίου.
Ως ερμηνεύτρια, η Σάσα Παπαλάμπρου έχει εμφανιστεί σε πλήθος συναυλιών, φεστιβάλ, παραστάσεων και εκπομπών, σε διάφορους χώρους, συνεργαζόμενη με πολλούς μουσικούς και δημιουργούς, του τζαζ χώρου, αλλά όχι μόνο. Η προσωπική της δισκογραφική διαδρομή ξεκίνησε το 2017, με την κυκλοφορία του ντεμπούτο άλμπουμ της, Crama. Στο οποίο διασκευάζει παραδοσιακά τραγούδια σε τζαζ ύφος.
Ως σημερινή μας φιλοξενούμενη, η Σάσα Παπαλάμπρου καταγράφει και σχολιάζει παρακάτω 10 από τα αγαπημένα της άλμπουμ:
1. Jazziza - Aziza Mustafa Zadeh (1997)
Η Aziza Mustafa Zadeh έπαιξε για μένα τον πιο καταλυτικό ρόλο στη διαμόρφωση του μουσικού μου στυλ. Μια συγκλονιστική μουσικός από το Αζερμπαϊτζάν, σου δημιουργεί δυσκολία στο να «ιεραρχήσεις» τις ιδιότητές της: ποιο έρχεται πρώτο; Τραγουδίστρια; Πιανίστα; Δημιουργός; Ανάμεσα σε άλλα... Είμαι ερωτευμένη με όλα της τα άλμπουμ. Θα ξεχώριζα το Jazziza, διότι σε αυτό η Aziza έχει έναν μαγικό τρόπο να παρουσιάζει jazz standards μέσα από τη μοναδική καλλιτεχνική προσωπικότητά της, με αποτέλεσμα οι διασκευές της να αναδεικνύουν τα original κομμάτια με μία καινοτομική ενέργεια, καθιστώντας τα κατά κάποιον τρόπο ως νέα συνθετικά έργα.
2. You Must Believe In Spring - Bill Evans (1981)
Ανάμεσα σε έναν αξιοσημείωτο αριθμό με «τεράστιους» πιανίστες στο χώρο της jazz, είναι δύσκολο να μην ξεχωρίσει κάποιος τον Bill Evans. Η ευγένεια και η μελαγχολία, σε συνδυασμό με μία άξια απορίας τιθασευμένη εκρηκτικότητα, μέσα στα πλαίσια του ερμηνευτικού και εκτελεστικού του χαρακτήρα, σίγουρα αποκαλύπτουν τη μουσική του ταυτότητα από την πρώτη νότα. Στο συγκεκριμένο άλμπουμ, με κάθε track να μη σε «αφήνει σε ησυχία», είναι σίγουρο ότι θα ακούσω παραπάνω από μία φορά το "B Minor Waltz" και το "We Will Meet Again". Νομίζω ότι εδώ, με την καταλυτική σύμπραξη του μπασίστα Eddie Gomez και του ντράμερ Eliot Zigmund, η μουσική χημεία των μουσικών φανερώνει κάθε κρυφή πτυχή της ψυχοσύνθεσης του Evans.
3. Porgy And Bess - Ella Fitzgerald/Louis Armstrong (1958)
Όταν στα πλαίσια της προπτυχιακής μου εργασίας «Μορφολογική Ανάλυση της Κλασικής Όψεως του George Gershwin» έπεσε στα χέρια μου το συγκεκριμένο album, άρχισα να φαντασιώνομαι μια δική μου παρουσίαση του έργου αυτού, κάτι που εξακολουθώ να χρωστάω στον εαυτό μου από τότε. Τα δύο ιερά τέρατα της τζαζ, ο Armstrong και η Fitzgerald, με την αδιαμφισβήτητη χημεία τους, απέδωσαν, κατά τη γνώμη μου, με μία μοναδική και χαρακτηριστική εκτέλεση και ερμηνεία την όπερα του Gershwin, αναδεικνύοντας όλο το συναισθηματικό εύρος του θυελλώδη έρωτα του Porgy και της Bess που αναπτύσσεται μέσα στα πλαίσια της σκληρής καθημερινότητας της ζωής των μαύρων εκείνης της εποχής.
4. Djavan - Djavan (1989)
Τι μπορεί να πει κανείς για αυτή τη μουσική ιδιοφυΐα της Βραζιλίας... Με συναρπάζουν όλα του τα άλμπουμ, δεν θα μπορούσα όμως να μην αναφερθώ στο "Oceano", που στάθηκε αφορμή για να γνωρίσω το έργο του. Ο συνδυασμός των μελωδικών γραμμών, που σχεδόν σου δημιουργούν την αίσθηση ότι έχει ανακαλύψει καινούριες νότες, σε σχέση με τα ρυθμικά του ακροβατικά, δεν υπήρχε περίπτωση να μην τοποθετήσουν τον Djavan στη λίστα με τους αγαπημένους μου συνθέτες και τραγουδιστές παγκοσμίως. Θα σταθώ πάντα στο "Mal de Mim", απλά ταξίδι πέρα από εγκόσμιες καταστάσεις...
5. Radio Music Society - Esperanza Spalding (2012)
Πώς να περάσει απαρατήρητη μία καλλιτέχνης όπως η Esperanza Spalding... Με συγκινούν οι περιπτώσεις μουσικών που ξεπερνούν τις mainstream δυνατότητες των μουσικών οργάνων και τα χρησιμοποιούν ως προέκταση της γοητευτικά ιδιάζουσας καλλιτεχνικής τους προσωπικότητας. Στο album αυτό, ακούω τη Spalding σε όλες τις μουσικές πτυχές της, με έναν τρόπο που ξεχωριζουν μία μία αλλά ταυτοχρόνως κι ο συνδυασμός τους. Η ψυχεδελική της ερμηνεία δικαιώνεται από μια παρανοϊκή ηρεμία, προσφέροντας, όλως παραδόξως, μία αναπάντεχη ισορροπία. "Cinnamon Tree", εν προκειμένω...
6. Dziela Wszystkie - Complete Works - Frédéric Chopin (1960)
Ο αγαπημένος ρομαντικός συνθέτης Frédéric Chopin φημίζεται για ποικίλα μουσικά έργα, όπως για τα βαλς του. Όμως θυμάμαι κάτι κυριακάτικα μεσημέρια της εφηβείας, όταν έφευγαν βόλτα οι γονείς μου, κι έτρεχα να ακούσω στο πικάπ τις μαζούρκες του. Χρόνια μετά, η νοσταλγία της μελαγχολίας εκείνης αποζητά το album αυτό, που αποδίδεται μοναδικά από τον πιανίστα Henryk Sztompka. Μία από τις αγαπημένες μου, η op. 24 no. 4 in B flat minor.
7. Ballads & Blues 1982-1994 - Gary Moore (1994)
Ο Gary Moore, για μένα ένας από τους πιο συναισθηματικούς μουσικούς της μπλουζ ροκ μουσικής, αποτελεί βασικό άκουσμα της περιόδου του πανεπιστημίου και παράλληλα σημαντική επιρροή στο καλλιτεχνικό μου ξεκίνημα. Το συγκεκριμένο συλλεκτικό album ξεδιπλώνει την ευρεία γκάμα των δυναμικών του, υπογραμμίζοντας την πολυποίκιλη έκφανση του μουσικού του χαρακτήρα. "I pray you will remember me with love", τόσο γλυκά, τόσο Moore...
8. First Instrument - Rachelle Ferrell (1995)
Όταν μιλάμε για φωνή-όργανο, δεν μπορούμε παρά να κάνουμε μνεία στην περίπτωση της Rachelle Ferrell. Οι φωνητικές της δυνατότητες ξεπερνούν έτη φωτός τα συνήθη όρια, με αποτέλεσμα να υποκλίνεσαι, όπως τουλάχιστον το νιώθω εγώ, μπροστά στην ελαστική της τεχνική, που δεν υπολείπεται στο ελάχιστο σε ερμηνευτική ευαισθησία. Αξίζει να ακούσει κανείς την προσέγγιση των jazz standards. Στο συγκεκριμένο album, το κλασικότατο "Autumn Leaves" μετατρέπεται απλά σε ένα τραγούδι από άλλο πλανήτη.
9. The Look Of Love - Diana Krall (2001)
Η Diana Krall διαθέτει αυτό που λέμε "όλο το πακέτο". Είναι η εντυπωσιακή γυναίκα που καταφέρνει, μετά την πρώτη επαφή κάποιου με την εικόνα της, να επιβεβαιώσει περίτρανα ότι «το 'χει». Μειλίχια, αισθαντική, με μία υποβόσκουσα σπίθα, αποδίδει τα jazz standards στο album αυτό, με μία αθωότητα και ευγένεια, κερδίζοντας παράλληλα την εντύπωση της χαρακτηριστικής χροιάς της, του παιξίματός της κι εν τέλει της καλλιτεχνικής ταυτότητας των διασκευών της. Είναι σίγουρα μια από τις αγαπημένες μου επιλογές τις ώρες της χαλάρωσης.
10. Wild Is The Wind - Nina Simone (1966)
Nina Simone, μια περσόνα που έγραψε ιστορία... Μία καλλιτέχνις που συγκεντρώνει άπειρους λόγους στο πρόσωπό της για να αποτελεί κεφάλαιο, ή ακόμα καλύτερα, τόμο στο «βιβλίο» της τζαζ μουσικής, ιστορίας, κουλτούρας. Για μένα, που ξεκίνησα να μαθαίνω πιάνο σχεδόν από τα γεννοφάσκια μου, ήταν εντυπωσιακό όταν πρωτοάκουσα Simone, καθώς συνδύασε την κλασική μουσική με την τζαζ, ή μάλλον επιβεβαίωσε ότι για όλα τα μουσικά είδη, η κλασική είναι η βάση. Το ομώνυμο τραγούδι του τίτλου του συγκεκριμένου album, το οποίο απαρτίζεται από εξίσου αξιοσημείωτα tracks, νιώθω ότι είναι αδύνατο να αφήσει ασυγκίνητο οποιονδήποτε ακροατή, οποιουδήποτε μουσικού είδους. Κυρία Simone, σας ευχαριστούμε.
Σχετικό θέμα