interalia_gimme10

Gimme 10: Οι επιλογές των Inter Alia

...με αφορμή την κυκλοφορία του ντεμπούτο άλμπουμ τους, με τίτλο Ράμματα.
Διαβάστηκε φορες
Οι Inter Alia συστήνονται ως ένα νέο σχήμα της εναλλακτικής, ελληνόφωνης, αθηναϊκής σκηνής. Κυκλοφόρησαν το πρώτο τους άλμπουμ με τίτλο Ράμματα τον Νοέμβριο του 2020.

Με αφορμή αυτή την κυκλοφορία, τα μέλη του γκρουπ καταγράφουν παρακάτω 10 (και λίγους ακόμη) δίσκους που, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, είναι σημαντικοί για εκείνους:

1. The Velvet Underground & Nico - The Velvet Underground & Nico (1967)
Εν αρχήν ην ο Λόγος και εκείνος ο περίεργος δίσκος που το εξώφυλλό του κοσμεί μια μπανάνα προσδιόρισε έναν Λόγο άγνωστο για την εποχή. Τα ηχοτοπία, τα κείμενα, τα εικαστικά -η συνολική αισθητική του δίσκου- δίνουν φωνή, ήχο και εικόνα σε μια ψυχεδέλεια άφθαρτη και αναλλοίωτη στην πορεία του χρόνου, με το "Sunday Morning" να αποτελεί το κυριακάτικο soundtrack για κάθε Κυριακή που πέρασε από το μακρινό 1967 και το "Venus In Furs" μια τελετή παγανιστική για κάθε πιστό.

2. Easter - Patti Smith (1978)
Στα 1978, η ιέρεια της πανκ βγάζει έναν δίσκο που τα έχει και, εν πολλοίς, τα λέει όλα. Χωρίς ανάσα, χωρίς διακοπή, η Patti Smith δίνει επιτακτικά εντολές στον ακροατή από τα ηχεία˙ τώρα χορεύεις ("Till Victory", "Rock N Roll Nigger"), τώρα τραγουδάς σαν να μην υπάρχει αύριο ("Because The Night"), τώρα θα κάτσεις να ακούσεις ("Babelogue"). Και, φυσικά, ιέρεια είναι, τώρα θα ψάλλεις ("Ghost Dance").

3. Faith/Pornography - The Cure (1981/1982)
Αν και για να ολοκληρωθεί η τριλογία, θα έπρεπε, ίσως, να συμπεριλάβουμε και το Seventeen Seconds (1980), τα Faith και Pornography αποτελούν μνημειώδεις σπουδές στο πένθος. Ο Robert Smith σε ένα κρεσέντο ματαιότητας δίνει φωνή στην απελπισία, αφήνοντας άναυδο, άφωνο και κενό τον ακροατή. Η δυστυχία στα πιο όμορφά της.

4. Surfer Rosa - Pixies (1988)
Το βύσμα στον ενισχυτή, η ένταση στο φουλ -ασ’ το να μικροφωνίσει, καλό είναι- 3, 2, 1, και -να μη μείνει τίποτα όρθιο. Ένας δίσκος που πρέπει να ακούγεται μόνο δυνατά, αν δεν παραμορφώσουν τα ηχεία δεν γίνεται δουλειά  -γυαλιά καρφιά και κόκκαλα σπασμένα. Cobain, PJ Harvey και Smashing Pumpkins να αναρωτιούνται, και μέσα σε όλα αυτά, ένα χρυσόψαρο να κυνηγάει τον Black Francis στην Καραϊβική.

5. Goo - Sonic Youth (1990)
Ένας δίσκος που, όπως λέγεται, έγινε πιο γνωστός για το εξώφυλλό του παρά για τη μουσική του. Σε κάθε περίπτωση, ίσως το πιο προσβάσιμο (από την πρώτη δεκαετία) άλμπουμ των Sonic Youth που φέρνει τον πειραματισμό και τον θόρυβο στο προσκήνιο για ένα πιο ευρύ κοινό. Σύμφωνα με φήμες, κατά την ηχογράφηση του δίσκου, ένας ενισχυτής εξερράγη – και μόνο γι’ αυτό, αξίζει να μπει στη λίστα. Kool thing. Εν πάση περιπτώσει, βλέπεις Goo μπλουζάκι και ξέρεις ότι κάτι πάει καλά. 

6. Pablo Honey/The Bends/OK Computer - Radiohead (1993/1995/1997)
Άλλη μια περίπτωση που δεν είμαστε σε θέση να επιλέξουμε έναν δίσκο – επιλέγουμε, όμως, δεκαετία κι ο λόγος για τα '90s των Radiohead. Ο Thom York γράφει τους ύμνους των απανταχού ανήσυχων εφήβων, οι στίχοι των οποίων, τότε και τουλάχιστον για μια δεκαετία αργότερα, χαράσσονται σε σχολικά θρανία και τετράδια. Τουλάχιστον στα δικά μας. Και έκτοτε τους κουβαλάμε μαζί μας.

7. Κεφάλι Γεμάτο Χρυσάφι - Τρύπες (1996)
Κάθε τραγούδι από κάθε δίσκο των Τρυπών είναι και μια ανάμνηση από ένα πάρτι, μια ευτυχής συνάντηση της ποίησης με το ροκ εν ρολ. Επιλέγουμε το Κεφάλι Γεμάτο Χρυσάφι για την αντιφατική εισαγωγή που πλαγίως θέτει ένα ερώτημα για το τι ισχύει: "Η ζωή είναι μικρή για να ‘ναι θλιβερή, μωρό μου – Η ζωή είναι μεγάλη μη την κάνεις καρναβάλι". Και για τον επίλογο που αδιαφορώντας για το ερώτημα, απαντάει ευθαρσώς: "Θα ανατέλλω!" 

8. Live - Τα Ξύλινα Σπαθιά (2003)
Η προφανής δυσκολία να επιλέξουμε έναν δίσκο από κάθε μπάντα που αναφέρουμε μέχρι αυτό το σημείο κορυφώνεται με τα Σπαθιά. Κάθε δίσκος των Σπαθιών είναι για εμάς ένα καθοριστικό άκουσμα, μια έκρηξη, ένα σημείο αναφοράς στο οποίο επιστρέφουμε ξανά και ξανά. Δεν μπορεί να ειπωθεί κάτι περισσότερο από αυτό. Επιλέγουμε το Live μόνο και μόνο γιατί τα τραγούδια του διατρέχουν όλη την πορεία των Σπαθιών, ενώ παράλληλα θυμίζουν πως τα λάιβ τους ήταν γιορτή.

9. The Alchemy Index - Thrice (2007-2008)
Το Alchemy Index των Thrice απαρτίζεται από τέσσερα μέρη, κάθε ένα εμπνευσμένο από τα στοιχεία της φύσης. Φωτιά, νερό, αέρας και γη. Ένα καταπληκτικό concept άλμπουμ που αξίζει μεγαλύτερη προσοχή απ’ ό,τι του δόθηκε  -η δουλειά που έχει από πίσω του είναι τιτάνια. Με μια προτίμηση στα τραγούδια του νερού και της γης, ακούμε τον δίσκο και βυθιζόμαστε στο κάθε στοιχείο.

10. Blizzard - Fauve (2013)
Το Blizzard σκάει σαν βόμβα στους δρόμους του Παρισιού εκφράζοντας την ανάγκη μιας ολόκληρης γενιάς να υψώσει το μεσαίο της δάχτυλο προς διάφορες κατευθύνσεις (θυμίζοντας σε μεγάλο βαθμό το "La Rage" της Keny Arkana). Η φόρμα αλλάζει: η πρόζα παίρνει τη θέση του στίχου (spoken word) και τα επαναλαμβανόμενα μουσικά μοτίβα (λούπες) κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Όλα αυτά είχαν ξαναγίνει, αλλά για πρώτη φορά ανοίγονται σε ένα τόσο ευρύ κοινό δημιουργώντας ένα αντίστοιχο ρεύμα. Σε αυτό το ρεύμα, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, ανήκουν και οι Inter Alia. 

Αυτός είναι ο κατάλογος των 10, ωστόσο, δεν θα μπορούσαμε να μην αναφέρουμε και 5 ντόπιες εξαιρετικές κυκλοφορίες που έγιναν μες στο 2020 και τις ζηλέψαμε. Επιγραμματικά:

1. Twelve - Nefeli Walking Undercover
Ο δίσκος είναι παλιότερος αλλά εντός του 2020 κυκλοφόρησε σε φυσική μορφή. Ένα ορχηστρικό κομμάτι για κάθε μήνα του χρόνου και η Νεφέλη αποδεικνύει ξανά και ξανά ότι μπορεί να κάνει ό,τι θέλει.

2. Μια Πέτρα Σαν Σπίτι - Sophie Lies
Η Σοφία που λέει ψέματα (ίσως όχι πάντα) φτιάχνει τον καλύτερο ελληνόφωνο δίσκο της περασμένης χρονιάς.

3. Mother - The Velvoids
Οι Velvoids από την πλευρά τους φτιάχνουν τον καλύτερο ελληνικό αγγλόφωνο δίσκο της περασμένης χρονιάς.

4. Ταξίδι Αστρικό - Nalyssa Green
Ένας εξαιρετικός δίσκος που με κάποιον τρόπο θυμίζει soundtrack.

5. Σύνορα - Social Waste
Η πιο συνεπής ελληνική χιπ χοπ μπάντα, απογειώνει τους ήχους της και σπάει μουσικά, στιχουργικά και άλλα σύνορα.



Διαβάστε ακόμα