Ο Ιωάννης Μπερβανάκης, γεννημένος το 1976 στην Αθήνα, ξεκίνησε το μουσικό του ταξίδι στην ηλικία των 11 χρόνων, όταν έπιασε στα χέρια του την πρώτη του κιθάρα. Η απόφασή του, όμως, να δημοσιοποιήσει δικό του υλικό ήρθε το 2018, έπειτα από συμμετοχή του στο εργαστήρι τραγουδοποιίας του Φοίβου Δεληβοριά.
Στα τέλη του 2020 ο Μπερβανάκης έδωσε στη δημοσιότητα το τραγούδι "Βασιλιάς", το οποίο αποτελεί προάγγελο του πρώτου του άλμπουμ, που αναμένεται να κυκλοφορήσει υπό τον τίτλο Μετά Την Πτώση. Με αυτές τις αφορμές, ο τραγουδοποιός αποκαλύπτει παρακάτω τα 10 αγαπημένα του άλμπουμ:
1. Electric Rendezvous - Al Di Meola (1982)
Τι να πρωτοπώ για αυτό... Τζαζ ναι μεν αλλά... Ροκ αισθητική, δεξιοτεχνία προοδευτικό, και πάνω από όλα τρομεροί παίχτες που βοηθάνε με τον καλύτερο τρόπο τη μοναδικότητα του Meola να φτάσει στα ύψη. Παρόλο τον ηλεκτρισμό του, δεν λείπει το συναίσθημα. Όλοι οι μεγάλοι κιθαρίστες του προοδευτικού μέταλ τον έχουν σημείο αναφοράς...
2. No Rest For The Wicked - New Model Army (1985)
Γενικά οι N.M.A. είναι αγαπημένοι μου, αλλά ο δεύτερός τους αυτός δίσκος και η σκοτεινιά του, άνοιξε πόρτες στα αισθητικά μου κριτήρια. Πανκ ροκ, ναι μεν αλλά... Πεντακάθαρα σχήματα με στρατιωτική πειθαρχεία, σε ένα αντιμιλιταριστικό συγκρότημα με πολιτικό στίχο και δύναμη. O απέραντα ταλαντούχος Sullivan δεν συμβιβάστηκε ποτέ και αυτό βγαίνει παραέξω...
3. The Collection 1977-1982 - Stranglers
Ένας δίσκος που όποιο κομμάτι έπαιζε, λες και άνοιγε μια πύλη σε ένα άλλο, παράλληλο σύμπαν και με πήγαινε εκεί... Μια παράξενη ευαισθησία και ένα έτσι, παράξενο συναίσθημα σχεδόν από ολόκληρο το άλμπουμ. Ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου...
4. Mirage - Camel (1974)
Πάνω από όλα είναι οι Floyd, OK! Αλλά οι Camel έχουν αφήσει αυτό το έπος που λέγεται "Lady Fantasy" να χαζεύουμε, όλοι εμείς που λέμε «μέχρι που μπορεί να φτάσει ρε παιδιά;».
5. Εν Λευκώ - Παύλος Σιδηρόπουλος & Οι Απροσάρμοστοι (1982)
Όταν πήρα τις παρτιτούρες στα χέρια μου για αυτό τον δίσκο έπαθα ένα μικρό σοκ, μπορώ να πω... Δεν πίστευα ότι αυτές οι αρμονίες, οι συγχορδίες και οι μετατροπίες μπορούσαν να ταιριάξουν με ελληνικό στίχο. Για μένα νομίζω είναι κάτι που δεν θα ξαναγίνει. Πολλά τραγούδια που άκουγα μετά από αυτό, μου έμοιαζαν παιδικά, πράγματι! Αναρωτιέμαι αν ζούσε ο Παύλος τι άλλο θα μας είχε δώσει; Κρίμα. Αυθεντία!
6. Ριζίτικα - Γιάννης Μαρκόπουλος/Νίκος Ξυλούρης (1971)
Εντάξει, άλλο πράγμα. Μαρκόπουλος συν Ξυλούρης συν παράδοση ίσον ορόσημο. Πάει αλλού, Βυζάντιο μεριά, κάτι πιο αρχέγονο. Η λιτότητα της αρμονίας και η δύναμη της μελωδίας. Από τους αγαπημένους μου δίσκους.
7. No Remorse - Motörhead (1984)
Όταν βάζεις έναν διπλό δίσκο να παίξει, και δεν μπορείς να σταματήσεις αν δεν τον ακούσεις ολόκληρο ε, υπάρχει θέμα. Δεν υπάρχει «γιατί», απλά έτσι είναι, όσοι είναι δικοί μας ξέρουν...
8. Painkiller - Judas Priest (1990)
Το απάνθισμα του μέταλ.
9. Rust In Peace - Megadeth (1990)
Το απροσδόκητο, το εξωτικό, το κλασικό, όλο το ταλέντο και η μοναδικότητα κάθε μουσικού σε αυτό το άλμπουμ να ταιριάξουν τόσο τέλεια... μία στο εκατομμύριο. Ένας ντράμερ τζαζίστας που παίζει μέταλ, ένας κιθαρίστας μοναδικός και ιδιαίτερος, ένας τραγουδοποιός φαινόμενο και ένας μπασίστας που ξέρει τέλεια τον ρόλο του, βγάλανε αυτό το διαμάντι. Άλλος ένας δίσκος που έδωσε κλωτσιά στην εξέλιξη της μουσικής στο συγκεκριμένο είδος.
10. Once - Nightwish (2004)
Αγαπημένη μπάντα, αλλά αυτός ο δίσκος είναι ο πιο αγαπημένος μου. Το συγκρότημα αυτό εδραίωσε για τα καλά τη γυναικεία παρουσία στον χώρο και ο συμφωνικός-έντεχνος κλασικός τρόπος σύνθεσης και ενορχήστρωσης άνοιξε πόρτες... Όταν στην Ελλάδα ψάχνουν τα τρία ακόρντα που θα κάνουν το σουξέ και βλέπουν αυτούς τους μουσικούς με «περιφρόνηση», καταλαβαίνεις πού βρισκόμαστε...
Η Facebook σελίδα του Ιωάννη Μπερβανάκη