Μέρες τώρα πάλευε μέσα μου η συγκίνηση με το θυμό. Όσο, μάλιστα, πλησιάζαμε στην επέτειο της 25ης Μαρτίου, οι εναλλαγές γίνονταν συχνότερες και εντονότερες από στιγμή σε στιγμή. Είναι, βλέπεις φίλτατε αναγνώστη, κι εκείνη η παγιωμένη αντίληψη μου ότι: πατρίδες, θρησκείες, σύνορα, ομάδες, εθνικότητες και άλλα δεσμευτικά κοινωνικά ανθρώπινα παρασκευάσματα ευθύνονται για όλα τα δεινά της ιστορίας. Ίσως, μάλιστα, εδώ μέσα - σε αυτή τη φράση - η λέξη κλειδί να είναι το «ανθρώπινα». Ο άνθρωπος στο επίκεντρο, θαυματοποιός και παγαπόντης, δημιουργός και καταστροφέας, θύτης και θύμα, κ.ο.κ.
Ανήμερα της εθνικής εορτής έγιναν μπλε όλα. Από δημόσια ή/και διάσημα κτίρια/μνημεία εσωτερικού και εξωτερικού, μέχρι τα timeline μας στα social media, γεμίσαμε κορδέλες. Άνθρωποι που, αν μετουσιώναμε σε πράξη και αγάπη όλη αυτή τη «ζωγραφική», θα ζούσαμε σίγουρα σε έναν καλύτερο κόσμο. Εν τω μέσω τυμπανοκρουσιών και η ηγεσία. Δεξιώσεις, γεύματα και ιδιωτικά «ασφαλή» lockdown χλιδής με έκαναν να στρέφομαι προς το θυμό. Κείμενα συγκινητικά και υπενθυμιστικά ιδανικών και αγώνων με «έχωναν στις τύψεις».
Δεν ξέρω τι είναι Ελλάδα. Δεν ξέρω τι γιορτάζαμε, δεν ξέρω γιατί γιορτάζαμε. Ειδικά τώρα. Και δε μου άρεσε καθόλου το πως γιορτάζαμε ό,τι κι αν γιορτάζαμε ο καθένας. Θα προτιμούσα μια εσωστροφή του καθενός. Ηχοστολισμένη με τα τραγούδια και τα βιβλία και τους ανθρώπους (τους λιγοστούς) που τον καθόρισαν: περισσότερο γονείς που «λείπουν», γονείς που είναι εδώ «σε απόσταση ασφαλείας», παιδιά, φίλους και αναμνήσεις. Οι δικοί μου φίλοι είναι τα τραγούδια. Όχι απλώς φίλοι. Οι πιο αγαπημένοι και πιο καρδιακοί μου είναι τα τραγούδια.
Μη με παρεξηγήσετε, δεν είμαι ελιτιστής, ούτε «ευαίσθητος», ούτε «παραδοσιακός». Αλλά, να, θυμάμαι κάποτε, στα πρώτα γενέθλια της μάνας μου μετά το θάνατο του πατέρα μου: δεν γιορτάσαμε. Μαζευτήκαμε λίγοι, της ευχηθήκαμε, χωρίς τραγουδάκια και τούρτες. Δεν σήμαινε ότι δεν την αγαπούσαμε. Το αντίθετο: προσπαθούσαμε να αναπληρώσουμε και τη χαμένη αγάπη του πατέρα μας. Απλώς, είχαμε πένθος. Όχι για τους άλλους. Όχι για «τα μάτια του κόσμου». Για εμάς τους ίδιους. Οι καρδιές μας αγαπούσαν, αλλά είχαν και μια πληγή που δεν είχε επουλωθεί ακόμα.
Σκέφτομαι πως όλο το παραπάνω έχει μια σχέση / σύνδεση με όσα «μεγαλόπρεπα» είδαμε σε μια εποχή που έχουμε πένθος ολόγυρα στην υδρόγειο.
Τι λέτε εσείς;