Έγραφα παλαιότερα σε μια κριτική μιας συναυλίας του Γιάννη Πάριου στο Παλλάς ότι μόνο στη δική του μεθυσμένη (μάλιστα) ερμηνεία κατάφερα να καταλάβω τους στίχους στο «Παλιό Μου Παλτό» (μουσική: Λάκης Παπαδόπουλος, στίχοι: Sunny Μπαλτζή). Και αυτό με έκανε να συνειδητοποιήσω την αξία (από την αρχή) τη σημασία της ερμηνείας σε ένα τραγούδι. Ένας καλός τραγουδιστής μπορεί να «λύσει» αινίγματα ετών ερμηνεύοντας σε β' εκτέλεση ένα – πολλές φορές αγαπημένο και χιλιοακουσμένο – τραγούδι.
Θα μιλήσω με ένα-δυο πρόσφατα παραδείγματα παρακάτω, αφού αποδώσω το «δίκιο» μου στον Γιάννη Πάριο που, εκείνο το βράδυ, με βοήθησε να καταλάβω και να κατανοήσω το στίχο: «το παλιό μου παλτό, το χαρίζω σε σένα, να προσέχεις μικρή μου, γιατί μοιάζει σε μένα (κι ουχί «γιατί μοιάζεις σε μένα»). Τώρα, αν εσείς το είχατε αντιληφθεί από την αρχή, mea culpa, αν και στην τέχνη (και στην αντίληψή της) δεν υπάρχει σωστό και λάθος.
Πριν τα σημερινά παραδείγματα, να αναφέρω κάτι άλλο: ένας πολύ καλός τραγουδιστής είναι «γυμνός» χωρίς καλά τραγούδια. Αυτά είναι τα «όπλα» του και χάρη σε αυτά (ή εξαιτίας αυτών) θα γίνει πολύ μεγάλος ή θα περιοριστεί σε «πυροτεχνήματα». Κάπως έτσι πήγε να την «πατήσει» ο Πασχάλης Τερζής, αλλά ευτυχώς βρέθηκαν στο δρόμο του ο Νικολόπουλος, ο Τόκας και ο Θεοφάνους (να τα λέμε). Από την άλλη μεριά, μπορεί κανείς να πει ότι ουδέποτε αναδείχθηκε, όσο του άξιζε, ο Θέμης Αδαμαντίδης. Και άλλοι κι άλλες, πολλοί και πολλές.
Πάμε στο σήμερα τώρα: στον τελευταίο (;) δίσκο των Πυξ Λαξ, πολλοί οι προσκεκλημένοι. Ερμηνεύουν διασκευές και επανεκτελέσεις αγαπημένων τραγουδιών. Δεν θα αναλύσω τώρα τη χρησιμότητα και τη στόχευση ενός τέτοιου εγχειρήματος. Εμένα άλλο με ενδιαφέρει. Στον δίσκο αυτό, μέσα από την ερμηνεία του Γιώργου Νταλάρα στο «Οι Παλιές Αγάπες Πάνε Στον Παράδεισο», μπόρεσα για πρώτη φορά – και δεν είμαι ο μόνος, το διασταύρωσα – να καταλάβω τι λέει ο στίχος: «της ερημιάς μου τέρας, της πόλης μου θηρίο».
Για σκεφτείτε το. Ο πρώτος ερμηνευτής του, που βέβαια ουδέποτε διεκδίκησε δάφνες μεγάλου τραγουδιστή, το «μάσησε» στην πρώτη εκτέλεση πίσω στο 1996. Σήμερα, είκοσι πέντε (25) χρόνια μετά, έρχεται ένας σπουδαίος τραγουδιστής «να βάλει τα πράγματα στη θέση τους» και να αναδείξει έναν «κρυμμένο θησαυρό», καθώς και για μένα που ουδέποτε ήμουν fan των Πυξ Λαξ, ο «της ερημιάς μου τέρας» είναι μεγάλος στίχος που δίνει προστιθέμενη αξία στο τραγούδι.
Τέλος, μια παρόμοια παρατήρηση: σε δίσκο που κυκλοφορεί επίσης αυτές τις μέρες, σαν αφιέρωμα στον Μάνο Ξυδούς, ο Σταμάτης Γονίδης ερμηνεύει το «Εμείς Κρασί Δεν Ήπιαμε» (μουσική: Νίκος Γιαννάτος, Μάνος Ξυδούς, Παναγιώτης Σπυρόπουλος, στίχοι: Γιάννης Γρυπάρης). Και είναι ανατριχιαστικός. Γιατί τραγουδισταράς είναι και μπορεί να «σηκώσει το βάρος» του τραγουδιού. Αλλά καλά τραγούδια δεν του έλαχαν και τόσα στην πορεία του.
Πώς το λέει εκείνο το δημοφιλές hashtag; #peste_na_me_fate τώρα.