Να το πω όπως είναι, όπως βγαίνει από μέσα μου: η νταλαροσύνη μου με οδηγεί συχνά στην ανακάλυψη νέων πολιτικών τραγουδιών, τραγουδιών σημερινών που ο αγαπημένος μου ερμηνευτής επιλέγει να τραγουδήσει. Παρακολουθώντας ανελλιπώς το ρεπερτόριό του, εντοπίζω κάθε τόσο ένα διαμαντάκι με θέση, ιδεολογία και υψηλή αισθητική. Ένα τραγούδι μη συνθηματικό, πραγματικό έργο τέχνης που τοποθετείται με θάρρος απέναντι σε καθετί με τρώει κι εμένα ως άνθρωπο και ως πολίτη. Και αυτό το πρόταγμα της ανθρώπινης υπόστασης έναντι της πολιτικής είναι που έχει ξεχωριστή αξία.
Ένα τέτοιο τραγούδι είναι και «Ο Βασιλιάς της Λύπης» σε μουσική και στίχους του Νίκου Γρηγοριάδη. Λόγια άλλοτε αλληγορικά, άλλοτε ξεκάθαρα, αλλά πρωτίστως μετρημένα, φροντισμένα. Μουσική που δεν χαϊδεύει τα αυτιά, απεναντίας τα δυσκολεύει. Ερμηνευτές ξεχωριστοί, σεσημασμένοι, που γνωρίζουν το είδος και - είμαι σχεδόν σίγουρος - συνηγορούν και κοινωνικοπολιτικά στην τοποθέτηση του δημιουργού: Μίλτος Πασχαλίδης και Γιώργος Νταλάρας.
Στο πρώτο άκουσμα με ξένισε. Ένιωσα τη δυναμική της στιχουργίας, αλλά η μουσική δε με αιχμαλώτισε. Χρειάστηκε η επισήμανση μιας φίλης κι ενός ακόμα φίλου για να με ωθήσει να το προσεγγίσω ξανά. Και το κατάλαβα. Μπήκε μέσα μου. Εξηγήθηκε.
Θέλουν χώρο και χρόνο τα τραγούδια, μερικές φορές. Θέλουν και ανοιχτωσιά και δεύτερες ευκαιρίες. Κι αν το κάνεις με την καρδιά σου, μπορεί να γίνουν φίλοι, σύντροφοι και άνθρωποί σου.
Πώς και δεν το εντόπισα όλο αυτό από την αρχή; Σε ένα τραγούδι με αυτό τον τίτλο: ο Βασιλιάς της Λύπης. Χρόνια τώρα έτσι με λογαριάζω. Οπωσδήποτε όχι βασιλιά - οπωσδήποτε, όμως, της λύπης.
Ακούστε το.
Στίχοι