Όπως θα έχεις καταλάβει, φίλτατε αναγνώστη, την έχω παραμελήσει λιγουλάκι ετούτη εδώ τη στήλη. Κάτι η ενεργοποίησή μου σε άλλα γραψίματα, κάτι η πίεση της καθημερινότητας, κάτι η αδυναμία εντοπισμού νέων τραγουδιών (όχι, δηλαδή, πως ψάχνω και με μανία) με έχουν φέρει πίσω. Το πολιτικό τραγούδι, όμως, έχει μια άλλη βασική (και πολύ βολική) ιδιότητα. Σε βρίσκει εκείνο. Δε χρειάζεται να το πολυψάξεις.
Καθόλου τυχαίο δεν είναι, νομίζω, που όλα τα τραγούδια εκείνα που γεννούν πολιτικό έρεισμα στις μέρες μας ανήκουν στη hip-hop σκηνή. Φαίνεται πως τα παιδιά με τα μικρόφωνα κρατούν ψηλά τον πήχη της πολιτικής τραγουδοποιίας (και της αξιοπρέπειάς τους, συνάμα). Την ίδια στιγμή που ο κόσμος γύρω μας αλλάζει ανεπανόρθωτα και βίαια, μόνο εκείνοι μοιάζουν να το αντιλαμβάνονται. Κάποιοι είναι πολύ επιθετικοί και συνθηματικοί, άλλοι πιο εσωστρεφείς και (αυτο)ψυχαναλυτικοί. Κι αν, προσωπικά, προτιμώ τους δεύτερους από τους πρώτους, είναι καθαρά θέμα αισθητικής. Βλέπεις, θέλω ο τραγουδοποιός να βρίσκεται μέσα στο (πολιτικό) τραγούδι του. Να συμπάσχει, να παίρνει το μερίδιο ευθύνης που του αναλογεί και όχι απλώς να επισημαίνει και να κουνάει το δάχτυλο.
Πού είσαι, φίλε τραγουδοποιέ, μέσα σε όλο αυτό που περιγράφεις; Εντοπίζεις την ευθύνη σου; Ή μας κατακεραυνώνεις σαν λυκειάρχης και μας στέλνεις στον κηδεμόνα μας; Καθρέφτη έχεις; Δεν ρωτώ τυχαία.
«Καθρέφτης» λέγεται το τραγούδι του Βέβηλου για το οποίο σου γράφω (έστω και με μια μακροσκελή εισαγωγή). Και δεν μπορώ να ξεπεράσω εκείνο του το στίχο που λέει: ... να μη θυμίζουμε θάνατο.
Καταπιάνεται με όλα όσα ζήσαμε τον τελευταίο χρόνο, αλλά εσωστρέφεται κιόλας. Δεν αποστασιοποιείται. Και κυρίως θίγει το μέγα ζήτημα: δεν πρέπει να συνηθίσουμε στην κατάσταση αυτή, δεν πρέπει να μάθουμε στο φόβο και τις απαγορεύσεις. Άνθρωποι φοβισμένοι, άνθρωποι έγκλειστοι, άνθρωποι νέοι που μιλούν από πολύ νωρίς για θεραπείες, φάρμακα και εμβόλια. Άνθρωποι ανέραστοι, άνθρωποι-μισάνθρωποι, ρατσιστές, ελιτιστές, μονήρεις.
Μη γίνουμε.
Για μένα, εκεί, στην ανατριχίλα κρίνονται όλα. Στο προκαλεί αυτό το τραγούδι που ακούς; Καμία άλλη ένδειξη πιο σίγουρη δεν υπάρχει. Η ανατριχίλα. Και, προσωπικά, ανατρίχιασα ακούγοντας τον Καθρέφτη του Βέβηλου. Ταρακουνήθηκα. Και ευγνώμων έγραψα όσα διάβασες.
Συνεχίζουμε. Ως το τέλος.