pentesilearoad_gimme10

Gimme 10: Οι επιλογές των Pentesilea Road

... με αφορμή τη φετινή κυκλοφορία του ομότιτλου δίσκου.

Διαβάστηκε φορες

Pentesilea Road είναι το όνομα του project που ξεκίνησε ο Ιταλός Vito F. Mainolfi (κιθάρα, μπάσο) το 2014, και το οποίο σήμερα επανδρώνουν οι ερμηνευτές Lorenzo Nocerino, Ray Alder, Michele Guaitoli, ο πληκτράς Ezio di Ieso, και οι ντράμερ Alfonso Mocerino και Mark Zonder.

Το ντεμπούτο του σχήματος, με τίτλο το όνομά του, κυκλοφόρησε τον περασμένο Φεβρουάριο, και περιέχει 12 κομμάτια progressive/metal αισθητικής. Με αυτή την αφορμή, ο Vito F. Mainolfi καταγράφει και σχολιάζει τους δίσκους που τον σημάδεψαν:

1. Somewhere In Time - Iron Maiden (1986)

Πάντα έλεγα ότι είναι το άλμπουμ που προτιμώ, κι αυτό δεν άλλαξε με τον καιρό. Είναι ένα ορόσημο: 100% Iron Maiden, με τη θαρραλέα προσθήκη του στοιχειωτικού guitar synth. Μπορεί να είμαι συναισθηματικά προκατειλημμένος, αλλά για μένα είναι το καλύτερο άλμπουμ όλων των εποχών.

2. ...And Justice For All - Metallica (1988)

Δύσκολο να επιλέξω ένα, εντούτοις αυτό το άλμπουμ διαμόρφωσε την αγάπη μου για το drumming. Ναι, ξέρω τι σκέφτονται οι άνθρωποι για τον Lars, αλλά υπάρχει μια πραγματική ρυθμική αρχιτεκτονική εδώ, διαμορφωμένη κυρίως από το πρωτότυπο drumming. Εξακολουθώ να το αγαπώ (με μπάσο θα το αγαπούσα ακόμα περισσότερο).

3. The Warning - Queensryche (1984)

Ετούτο είναι ένα τέλειο άλμπουμ: πρωτότυπο για την εποχή του, αληθινά ιδιοφυές. Φανταστική εκτέλεση, μουσικά υπέροχο, στιχουργικά διατρητικό. Ένα ταξίδι σε έναν δυστοπικό κόσμο, που περιγράφεται με τρόπο που κανείς δεν κατάφερε έκτοτε. Και τελευταίο αλλά εξίσου σημαντικό, εκείνα τα φωνητικά...

4. Keeper Of The Seventh Keys, Part I/II - Helloween (1987/1988)

Στην οικογένεια είμαστε περήφανοι ιδιοκτήτες του πρώτου βινυλίου (έκδοση της Noise, κατευθείαν από Γερμανία). Ήταν 1987, η μαστοδοντική εισαγωγή αντηχούσε σε φουλ ένταση στο σπίτι μας (μαζί με το πρώτο άλμπουμ των Metal Church, βγήκαν τον ίδιο καιρό) και έγινε μέρος της ιστορίας μας.

5. Gutter Ballet - Savatage (1989)

Το άλμπουμ αυτό με εισήγαγε στον κόσμο του Oliva: ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά (sic!). Ο Criss Oliva είναι ένας από τους πιο επιδραστικούς κιθαρίστες για μένα (όπως και ο Marty Friedman και μερικοί άλλοι). Είναι ένας πολύπλευρος δίσκος: συμφωνικός, και συνάμα μεταλλικός, ευγενής, αλλά και κτηνώδης. Σπουδαίοι στίχοι, σπουδαία φωνητικά. Κιθαριστικά σόλα από άλλον κόσμο...

6. Transcendence - Crimson Glory (1988)

Μια ειδική αναφορά για αυτό εδώ: είναι καθαρή τελειότητα. Ούτε μία αδύναμη στιγμή. Ο Midnight μοιάζει να τραγουδάει από το απώτερο διάστημα. Τα τύμπανα από το Synclavier υποθέτω συμβάλλουν κατά πολύ στον χαρακτήρα του πρωτότυπου ήχου. Ένα άπιαστο αριστούργημα.

7. A Pleasant Shade Of Grey - Fates Warning (1997)

Τούτο είναι το άλμπουμ που set την οριστική μετάβασή μου στον progressive κόσμο. Τόσο διαφορετικό από τα προηγούμενα των Fates Warning, είναι ένα αληθινό αριστούργημα σε ό,τι αφορά το συναίσθημα, την πολυπλοκότητα, την πρωτοτυπία και τη μουσικότητα. Κατά τη γνώμη μου, είναι με διαφορά το καλύτερο progressive άλμπουμ που έγινε ποτέ.

8. Fear Of A Blank Planet - Porcupine Tree (2007)

Ο Steven Wilson στα καλύτερά του. Ο Gavin Harrison κάνει εξαίσια δουλειά σε αυτό το άλμπουμ. Επίμηκες, αλλά ποτέ κουραστικό.

9. Rising Force - Yngwie Malmsteen (1984)

Το αγόρασα μερικά χρόνια πριν ξεκινήσω να παίζω κιθάρα: ήταν καταπληκτικό να ακούω αυτό το αριστούργημα. Η ανάμειξη βαριών τραγουδιών με κλασικές προσθήκες, Paganini και Albinoni παντού... είναι ένα υπέροχο και καινοτόμο άλμπουμ. Φυσικά, ο Yngwie παίζει σαν Θεός...

10. Awake - Dream Theater (1994)

Αγαπώ τους Dream Theater και δεν θα μπορούσα να τους αφήσω εκτός αυτής της λίστας. Αν πρέπει να διαλέξω τον δίσκο που μου αρέσει περισσότερο, θα έλεγα το Awake. Νομίζω οφείλεται κυρίως στον ήχο του Kevin Moore... Κατά τη γνώμη μου, έδινε στη μπάντα μία επιπλέον ταχύτητα.

Η Facebook σελίδα των Pentesilea Road