Τι θα ακούσετε:
Madrugada όπως παλιά
Βαθμολογία:
7
Όταν συγκροτήματα ή καλλιτέχνες που έχουν γράψει ιστορία και έχουν αγαπηθεί υπερβολικά από το κοινό επιστρέφουν στο προσκήνιο, δύο βασικά συναισθήματα μοιάζουν να κυριαρχούν. Το πρώτο συναίσθημα είναι η ανυπομονησία που προκαλεί ακριβώς αυτή η αποχή μαζί με την περιέργεια για το καινούργιο υλικό, ειδικά δε όταν η πορεία τους είχε διακοπεί τόσο τραγικά και απότομα μετά από θάνατο μέλους τους, όπως έγινε με τον κιθαρίστα Robert Burås το 2007. Το δεύτερο συναίσθημα είναι μια ελαφριά καχυποψία ενδεχομένως και μια... μουσική προκατάληψη για τους λόγους της επιστροφής.
Από το πρώτο τραγούδι του "Chimes At Midnight" καταλαβαίνεις ότι οι Madrugada θέλουν να πιάσουν ξανά το νήμα της κλασικής τους φόρμας. Το τραγούδι "Nobody Loves You Like I Do", με το οποίο ανοίγει ο δίσκος, τοποθετείται έξυπνα ως ο κρίκος που ενώνει το παρελθόν με το παρόν, καθώς μουσικά, στιχουργικά αλλά και σε επίπεδο ατμόσφαιρας μοιάζει να έρχεται κατευθείαν από την εποχή του "Industrial Silence". Η αίσθηση της επιστροφής σε εκείνο το ένδοξο παρελθόν επιβεβαιώνεται και στο δεύτερο τραγούδι το "Running From The Love Of Your Life", μια όμορφη δυναμική μπαλάντα που παραπέμπει στα γνωστά ηχοτοπία των Νορβηγών και με τη φωνή του Sivert Høyem να ακούγεται σαν να μην πέρασε μια μέρα από τότε.
Συνεχίζοντας την ακρόαση του δίσκου, ένα από τα τραγούδια που ανήκουν ουσιαστικά στη «νέα εποχή» των Μadrugada και αξίζει να σταθούμε είναι το "Stabat Mater". Τα κρουστά προσδίδουν σε αυτό το τραγούδι μια μυστικιστική διάσταση, που σε συνδυασμό με τη φωνή του Høyem προκαλούν μια ανατριχίλα κατά τη διάρκεια της ακρόασής του. Το κιθαριστικό solo λίγο μετά το τρίτο λεπτό του τραγουδιού έρχεται να απογειώσει όλη αυτή την ατμόφαιρα που περιγράψαμε και να το εδραιώσει με άνεση στα κορυφαία αυτού του δίσκου.
Ο δίσκος διατηρεί τη δυναμική του παρελθόντος στο μέλλον με το "Slowly Turns The Wheel", άλλο ένα τραγούδιπου μοιάζει να έρχεται από τις ώριμες περιόδους του συγκροτήματος. Κάπου στα μισά του δίσκου συναντάμε το "Call My Name", μια νοσταλγική και πολύ οικεία μπαλάντα από τα γνώριμα ηχοτοπία των Madrugada και αμέσως μετά έρχεται μια μικρή έκπληξη με το "Empire Blues" που παραπέμπει σε country ρυθμούς. Το εξαιρετικό "The World Could Be Falling Down", το προτελευταίο τραγούδι αυτού του δίσκου, είναι ο καλύτερος εκπρόσωπος της νέας-παλιάς εποχής και (ξεκάθαρα) ο έτερος συνδετικός κρίκος με το "Industrial Silence", με τη σπαρακτικά αισθαντική ερμηνεία του Høyem εδώ να γίνεται αυτοστιγμεί η καλύτερη «φωτογραφία της στιγμής» αυτού του δίσκου. Το "Chimes At Midnight" ολοκληρώνεται ιδανικά με το τραγούδι "Ecstacy", το οποίο μοιάζει με ένα μελωδικό παραμύθι που θα αφηγούμασταν για να πούμε καληνύχτα.
Οι Madrugada λοιπόν είναι ξανά εδώ μετά το άδοξο τέλος τους το 2008. Ο δίσκος "Chimes At Midnight" δεν κουβαλάει κάποια καινούργια, ριζοσπαστική μουσική πρόταση, όμως σε κάποιες περιπτώσεις αυτό δεν είναι αναγκαίο. Οι Madrugada επιλέγουν ξεκάθαρα να ενώσουν το παρελθόν με το παρόν, ενδεχομένως και το μέλλον τους από εδώ και πέρα, επενδύοντας στην κλασική τους φόρμα. Ο κύκλος τους έκλεισε βίαια και είναι πιθανό να θεωρούν ότι «χρωστάνε» είτε στον Burås, είτε στον κόσμο ένα πιο ταιριαστό κλείσιμο αυτού του κύκλου. Ίσως να μην έχει και σημασία το γιατί κάποιος επιλέγει να συνεχίσει τη μουσική του πορεία και - μεταξύ μας - δεν μας πέφτει και λόγος. Αυτό που έχουν προσφέρει οι Madrugada και συνεχίζουν να προσφέρουν τώρα πλέον και με αυτόν τον δίσκο είναι πειστικό και προσφέρει ικανοποίηση ως προς την ακρόαση του. Και πιστεύω ότι αυτό αρκεί.