Καθώς προσπαθώ να σκεφτώ τι θα σου γράψω, φίλτατε αναγνώστη, δίχως πυξίδα και σαφή προορισμό, έρχεται στο μυαλό μου η ακόλουθη φράση ως σύνοψη των τελευταίων μηνών: κάθε άνθρωπος είναι νησί. Θα έχεις ακούσει πολλές περιγραφές που να αναδεικνύουν τη διαφορετικότητα των ανθρώπων, το πόσο ΚΑΝΕΙΣ δεν σκέφτεται ή πράττει όπως εσύ μέσα (ή έξω) από το μυαλό σου. Το λοιπόν, αυτό, εμένα αποτελεί το ουσιαστικότερο debate των τελευταίων ετών μέσα στην κούτρα μου.
Διαφορετικότητα λανσάρω με άλλα λόγια στο κειμενάκι που ξεκίνησες να διαβάζεις. Το δικαίωμα (;) στη διαφορετικότητα. Το αυτονόητο, που λέμε. Κάθε άνθρωπος είναι νησί. Σα νησί. Με τη δική του γεωγραφία, το δικό του (ειδικό) μέγεθος και βάρος, τις δικές του παραλίες και τη δική του χλωρίδα και πανίδα. Μιλώ εμφανώς αλληγορικά, αλλά και ουσιαστικά. Ακόμα και οι άνθρωποι που μοιάζουν μεταξύ τους, διαφέρουν ουσιαστικά. Ακόμα και οι σύντροφοι των κομμάτων, ή οι απλοί σύντροφοι, έχουν μεγάλες διαφορές.
Σίγουρα, μεγάλες διαφορές, επίσης, έχουν και όσοι μας περιτριγυρίζουν. Και αυτό γεννά και το πιο δυσεπίλυτο ζήτημα: τι κάνεις; Πως τοποθετείσαι απέναντι σε κάποιον που λέει (ή κάνει) κάτι αδιανόητο (για σένα). Αποδέχεσαι; Κουνάς το δάχτυλο; Ή διαγράφεις;
Σκεφτόμουν τις προάλλες, πόσο πιο εύκολη, για παράδειγμα, θα ήταν η ζωή μας αν επικεντρωνόμασταν στην έμφυτη καλοσύνη που - λένε - έχουμε ως είδος. Στην εντιμότητα, στην ενσυναίσθηση, στην αλληλεγγύη και τόσες άλλες αρετές που μας παρέχει η λογική μας και δεν τις προτάσσουμε παρά μόνο για τους πολύ κοντινούς;
Σκέψου, φίλτατε αναγνώστη μου, έναν κόσμο με ανοιχτές πόρτες, ανοιχτές καρδιές, μοιρασμένα αγαθά και δουλειές και... ξεκλείδωτα παρκαρισμένα ποδήλατα. Κι αν το πάμε παραπέρα, ξεκλείδωτα κοινά ποδήλατα.
Θα μου πεις; Κομμουνιστής είσαι; Γιατί πρέπει να το πάμε σε αυτή τη διάσταση; Την πολιτική. Ας μείνουμε στα απλά.
Θυμήθηκα και εκείνη την εκπληκτική ταινία του Gervais - the invention of lying. Φαντάζεστε να ήμασταν ανίκανοι να πούμε ψέμματα; Τι ζωή κι αυτή, ε;
Ζαβό κείμενο, μαγιάτικο, αγαπητέ μου αναγνώστη. Δεν φταίω εγώ. Έχουν ανθίσει όλα και το λιγότερο που με απασχολεί είναι να μείνω άλλα είκοσι λεπτά μέσα για να το φέρω σε λογαριασμό.
Συμπάθα με. Αποδέξου την προχειρότητα του κειμένου μου. Βγες έξω. Η άνοιξη...