Βαθμολογία:
6,5
Τι θα ακούσετε:
Έναν καλοφτιαγμένο φόρο τιμής σε όσα γέννησε η διασταύρωση της soul με το funk, την disco, το R’n’B
Οι Souled Out, από τη Θεσσαλονίκη, είναι μαζί από το 2013 με μικρές αλλαγές στη σύνθεσή τους, άρα κοντεύουν να κλείσουν δεκαετία στο κουρμπέτι. Οι περισσότεροι, βέβαια, τους πήραμε χαμπάρι πιο πρόσφατα, κυρίως λόγω της συμμετοχής της Αλεξάνδρας Σιετή (της φωνής του σχήματος εδώ και μερικά χρόνια) στο The Voice, και των εμφανίσεών της στο πλευρό του Διονύση Σαββόπουλου και του Γιώργου Αβραμίδη.
Το "Sunny Side Up" είναι το ντεμπούτο άλμπουμ της παρέας, που συναποτελούν οι Τάσος Κορκόβελος (πλήκτρα), Πάρης Παπαδόπουλος (κιθάρα), Τάσος Βενετικίδης (μπάσο) και Κώστας Αναγνώστου (τύμπανα). Περιέχει εννέα τραγούδια, ορίτζιναλ συνθέσεις, που, όπως προϊδεάζει και το όνομα της μπάντας, κινούνται στον χώρο της soul, όπως αυτός ορίζεται και από τη γειτνίασή της με το funk, την disco και το R’n’B.
Όσο εύγλωττο είναι το όνομα του συγκροτήματος, άλλο τόσο ταιριαστός είναι και ο τίτλος που επέλεξαν για το πρώτο αυτό πόνημά τους. Η ακρόαση δηλαδή προκαλεί μια ευδιαθεσία, καθώς ο ήχος τους εκπέμπει ενεργητικότητα και φωτεινότητα, ακόμα και στις περιπτώσεις που οι στίχοι αφορούν ζόρικες καταστάσεις - αλλά έτσι έχουν τα πράγματα γενικά με το συγκεκριμένο είδος τραγουδιού. Το οποίο είδος οι πέντε μουσικοί φαίνεται να το έχουν μελετήσει σε βάθος: σκαρώνουν πειστικά τραγούδια και τα αποδίδουν με σιγουριά και μπρίο, αποδεικνύοντας με ευκολία την αγάπη που τρέφουν για τη συγκεκριμένη μουσική παράδοση.
Υπάρχουν όμως και λιγότερο κολακευτικά για την μπάντα ζητήματα, που προκύπτουν από την ακρόαση του δίσκου τούτου. Με το βασικότερο από αυτά να αφορά στην ταυτότητα των Souled Out. Ναι, στην Ελλάδα δεν υπάρχουν πολλοί που να παίζουν αυτό το είδος μουσικής, κι ακόμα λιγότεροι είναι εκείνοι που γράφουν δικό τους υλικό. Όμως, αλήθεια, τι διαφοροποιεί τους Θεσσαλονικείς από αντίστοιχες μπάντες της Ευρώπης ή της Αμερικής; Έχουν κάτι δικό τους να προσθέσουν στο soul οικοδόμημα; Κατά πόσο απέχει τελικά το "Sunny Side Up" από το να είναι ένας φόρος τιμής σε ένα παρελθόν, οσοδήποτε «χρυσό», και σχεδόν τίποτε άλλο πέρα απ' αυτό;
Δεν τίθεται θέμα: κάθε καλλιτέχνης είναι αναπόφευκτο να μιμηθεί τη γλώσσα των ηρώων του, ειδικά στο ξεκίνημά του. Οι Souled Out κάνουν ακριβώς αυτό, και, καθώς δείχνουν τα πράγματα, το κάνουν απόλυτα συνειδητά. Από αυτή την άποψη, η προσπάθειά τους δικαιώνεται, ως προς τα τεχνικά/εξωτερικά χαρακτηριστικά της τουλάχιστον: οι στόχοι τέθηκαν και επιτεύχθηκαν, ο κόσμος θα χορέψει στα λάιβ κ.ο.κ. Case closed...;
«Help me understand what I’m made of, who I am», τραγουδάει κάπου η Αλεξάνδρα Σιετή, με τη δυναμική, α λα Amy Winehouse/Joss Stone φωνή της. Ναι, τον εαυτό μας τον ανακαλύπτουμε και μέσα από τους άλλους. Αλλά είναι στην ουσία της αυτή μια μοναχική και επίπονη διαδικασία. Οι Souled Out μάς δείχνουν εδώ κάποιες δυνατότητές τους, αλλά όχι και εκείνα για τα οποία είναι ικανοί. Καταλαβαίνουμε για αυτούς ότι ερωτεύονται, ότι αισιοδοξούν, ότι νιώθουν όσα κάθε άνθρωπος, κάθε τόπου και εποχής. Κι αυτό, πάνω κάτω, είναι όλο.
Καλώς εχόντων των πραγμάτων, την επόμενη φορά θα έχουν να μας αποκαλύψουν κι άλλες πλευρές του συλλογικού προσώπου τους. Εφόσον, δηλαδή, θελήσουν να τις ανακαλύψουν· ή να τις εφεύρουν.