Τι θα ακούσετε:
Γνήσιο λαϊκό με ελαφρώς έντεχνα και παραδοσιακά στοιχεία
Βαθμολογία:
7,5
Απ’ τη στιγμή που πρωτοάκουσα το «Όπως Και Να ‘χει Σε Προσέχω» σε κάποιο ιντερνετικό ραδιόφωνο και αναζήτησα εις βάθος τον Γιάννη Διονυσίου, ανυπομονούσα για μια ολοκληρωμένη δουλειά από αυτόν τον τόσο γνήσιο ερμηνευτή. Η «Πρώτη Βόλτα» λοιπόν ήρθε και δικαίωσε την ανυπομονησία μου. Ένας αυθεντικός, πολυσυλλεκτικός λαϊκός δίσκος του σήμερα με ρίζες σε νοσταλγικές εποχές.
Για τα έντεκα τραγούδια του δίσκου συνδημιούργησαν οι Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης, Ορέστης Κολέτσος, Βασίλης Κορακάκης, Κώστας Παρίσσης, Πάρις Περυσινάκης, Φώτης Σιώτας, και Νίκος Χρηστίδης στις συνθέσεις, ενώ τους στίχους υπογράφει ο χαρισματικός Κώστας Φασουλάς.
Μια «πρώτη γεύση» του δίσκου είχαμε πάρει με το «Γλυκό Μου Πικραμύγδαλο» αλλά και το «Όπως Και Να ‘χει Σε Προσέχω», το ντουέτο του δίσκου, με την Ιουλία Καραπατάκη. Και τα δύο τραγούδια μάς προϊδέασαν για ένα δίσκο βαθειά λαϊκό με έντεχνα και ελαφρώς παραδοσιακά στοιχεία.
Τα «Στο Φτερό», «Κορφή Μου Αραχωβίτικη» και «Απρίλη Μήνα Ξημερώματα» είναι ακόμα τρία μεστά λαϊκά τραγούδια που επικυρώνουν την ταυτότητα του νέου ερμηνευτή. Παρατηρώντας τις ερμηνείες του τραγουδιστή και στα «Μικρό Κλειδί», «Η Απόχη», «Λάθος Γνώμη» και «Όποτε Σ’ Αποθύμησα» το εθιστικό του ηχόχρωμα σε στιγμές φέρνει επιρροές (χωρίς να επιτρέπει συγκρίσεις βέβαια) από σπουδαίους λαϊκούς ερμηνευτές όπως, για παράδειγμα, ο Δημήτρης Μπάσης, ο Πασχάλης Τερζής ή και ακόμα ο Μανώλης Μητσιάς.
Ιδιαίτερη μνεία νιώθω πως πρέπει να γίνει στα «Η Βόλτα» και «Σταγόνα Υδραργύρου». «Η Βόλτα» του Αλέξανδρου Εμμανουηλίδη από την οποία ίσως εμπνέεται ο τίτλος του δίσκου, είναι ίσως η πιο «παιχνιδιάρικη» στιγμή του άλμπουμ με το μόνο κομμάτι να γέρνει λίγο πιο έντονα προς «έντεχνους» δρόμους καθώς το σαξόφωνο κεντάει σε παραδοσιακά μονοπάτια. Κατάλληλα τοποθετημένο μέσα στο δίσκο - πράγμα δύσκολο για ένα πολυσυλλεκτικό άλμπουμ - εξισορροπεί τα κάπως πιο βαριά λαϊκά τραγούδια που το περιβάλουν.
Αντίθετα, το «Σταγόνα Υδραργύρου» ως λιτή λαϊκή μπαλάντα νιώθω πως κερδίζει το στοίχημα για τον Γιάννη Διονυσίου ως λαϊκό ερμηνευτή ερμηνευτή του λαϊκού που σίγουρα πατάει σε μια άλλη εποχή και πλέον ίσως να απευθύνεται κυρίως σε κάποια άλλη γενιά.
Συνολικά μιλάμε για ένα σύγχρονο λαϊκό δίσκο από εκείνους που απενοχοποιούν το λαϊκό τραγούδι και μας υπενθυμίζουν την αισθητική του αξία. Οι ερμηνείες του Γιάννη, παράλληλα με το άψογο σιγοντάρισμα της Ιουλίας, αν ακουστούν στη σωστή ένταση, δημιουργούν μια ατμόσφαιρα που ευνοεί αδιάκοπο «replay». Σε μια εποχή που η νόρμα επιτάσσει επιτυχίες στην καλύτερη μηνών, είναι ειλικρινά αξιέπαινο που νέοι δημιουργοί παραμένουν αυθεντικοί στην έμπνευσή τους με δημιουργίες πιο διαχρονικού χαρακτήρα.