Βρέθηκα την Παρασκευή (24/6) που μας πέρασε στην Τεχνόπολη. Ήταν ήδη η τρίτη μέρα του Αthens Μusic Week. Ενός Φεστιβάλ που για όσους το παρακολούθησαν (και ήταν πολλοί) ήταν κάτι παραπάνω από μια απλή μουσική εκδήλωση. Με πολλές εκδηλώσεις που είχαν ομιλίες, παρουσιάσεις, εισηγήσεις και συζητήσεις από καταξιωμένους επαγγελματίες του ευρύτερου καλλιτεχνικού χώρου για το μέλλον, τη δισκογραφία, τη δημιουργία μια απλής ή πιο σύνθετης μουσικής εκδήλωσης, την παραγωγή, τα μέσα δικτύωσης και τη χρήση τους και πολλά άλλα πραγματικά ενδιαφέροντα θέματα.
Το τριήμερο θα έκλεινε με το καθαρά μουσικό κομμάτι της συναυλίας. Πολλοί κατέφθασαν αποκλειστικά μόνο για αυτό. Ο κόσμος που από νωρίς άρχισε να συγκεντρώνεται περίμενε ανυπόμονα την έναρξη.
Ζ.Ε.Ν.
Το Αthens Μusic Week επέλεξε ο καλλιτέχνης (που Ζήταει Ένα Νόημα) για να κάνει το ντεμπούτο του. Και το έκανε καλά. Με το ένα πόδι στην παραδοσιακή μουσική και το άλλο στη δύση. Με λούπες και beat, προσεγγίζει με μια pop διάθεση τον παραδοσιακό μουσικό πλούτο του τόπου μας και μας τον επανασυστήνει. Τα «Πικροδάφνη» και «Τζιβαέρι» ξεσήκωσαν πέρα από τους μουσικούς φίλους του Ζ.Ε.Ν. (που ήταν αρκετοί) και του αλλοδαπούς επισκέπτες του φεστιβάλ. Με ενορχηστρώσεις που έδεναν όμορφα τον ηλεκτρικό ήχο, το σιτάρ και το κλαρίνο και ένα πολυφωνικό σχήμα στα δεύτερα φωνητικά άφησε σίγουρα πολύ καλές εντυπώσεις. Το μέλλον θα δείξει!
Zimbru
Αν και μετράνε μόνο τρία χρόνια ως συγκρότημα οι Zimbru έχουν προλάβει να αφήσουν τα διαπιστευτήρια τους στην ευρωπαϊκή indie μουσική σκηνή με τη psy-pop αισθητική τους. Το συγκρότημα από τη Ρουμανία μετά την εμφάνισή τους στο "The Great Escape Festival" που έγινε στο Μπράιτον, ήρθαν και στο Αthens Μusic Week για να μας παρουσιάσουν υλικό από το πρώτο ΕΡ τους, "Little Creatures", με αρκετή επιτυχία. Τα "Divination" και "Little Creatures" ενθουσίασαν τον κόσμο που όσο νύχτωνε γινόταν και περισσότερος και αφέθηκε στην έντιμη pop μουσική των Zimbru. Όσο τους άκουγα προσπαθούσα να καταλάβω τις μουσικές επιρροές τους, γιατί με παρέπεμπαν σε πολλά, αλλά σε τίποτα συγκεκριμένο κι αυτό μάλλον είναι καλό.
Μαρία Παπαγεωργίου
Ναι το ομολογώ. Ντρέπομαι, αλλά την Μαρία Παπαγεωργίου δεν την είχα ξαναδεί σε ζωντανή εμφάνιση. Αρκετοί φίλοι των οποίων το μουσικό γούστο εμπιστεύομαι μου την είχαν προτείνει, αλλά δεν είχε έρθει η συγκυρία για μένα, οπότε ήταν ευκαιρία να δω και να ακούσω κι ο ίδιος το μουσικό «φαινόμενο» Μαρία Παπαγεωργίου. Λίγη ώρα αργότερα είχα όλες τις απαντήσεις. Απέριττη, επικοινωνιακή, αισθαντική (χωρίς τη γλυκανάλατη έννοια) και βαθύτατα εκφραστική, η Μαρία με κέρδισε. Με τις απλές ενορχηστρώσεις και τη φωνητική της ικανότητα και τη γλυκύτητα που εκπέμπει, πάνω και κάτω από τη σκηνή. Δεν είναι τυχαίο που ο κόσμος την ακολουθεί, τη στηρίζει και την αγαπάει σε κάθε της βήμα, από τις μικρές σκηνές μέχρι την Τεχνόπολη και γιατί όχι και ακόμα μεγαλύτερους χώρους.
Θραξ Πανκς
Αν και είναι άδικο για τους υπόλοιπους, υπήρχε κόσμος που ήρθε μόνο για τους Θραξ Πάνκς. Και φυσικά όσοι βρέθηκαν δεν ήταν όλοι από τη Θράκη. Συναυλία με τη συναυλία παρατηρώ τους ακροατές της θρακιώτικης μπάντας να «αυξάνονται και πληθύνονται», που λέει και σε μια ταινία ο μακαρίτης ο Γκουζγκούνης. Από τις πρώτες νότες ξεσήκωσαν το κόσμο που ήταν εκεί. Όλα τα παραδοσιακά και πειραγμένα, από τους Θραξ Πάνκς, τραγούδια έφεραν χαμό. Και τι πρωτότυπο ο χορός σταμάτησε όταν ανάψανε τα φώτα της Τεχνόπολης. Κι όταν μπορείς να κάνεις κάθε φορά τόσο κόσμο να χορεύει ασταμάτητα, κάτι κάνεις σίγουρα καλά! Οι Θραξ Πάνκς το επόμενο διάστημα θα βρεθούν για κάποιες εμφανίσεις στην Ευρώπη κι όχι απαραίτητα μπροστά σε αμιγώς ελληνικό κοινό. Εκεί ίσως φανεί σαν «δοκιμή» η αντίδραση ενός άλλου ακροατηρίου στους διονυσιακούς και εκστατικούς ήχους του θρακιώτικου αγαπημένου τρίο. Ο δρόμος για την καταξίωση και έξω είναι... ανοιχτός.