Η φωτογραφία του εξωφύλλου δημοσιεύτηκε στην Facebook σελίδα του EJEKT Festival.
Θεωρώ τους Muse την τελευταία μεγάλη rock μπάντα. Το συγκρότημα πρεσβευτή των milenials που ενσωμάτωσε τη rock στο σύγχρονο ήχο και εδραιώθηκε ως μεγάλο όνομα, ικανό να γεμίσει αρένες και στάδια σε όλο τον κόσμο. Οπότε στο άκουσμα της ανακοίνωση του για το φετινό Ejekt , υπήρξε δικαιολογημένος χαμός στα κεντρικά του Mixgrill.
Αδικήθηκαν οι Nothing but thieves
Μετά την γλυκήτατη κι αρκετά ανερχόμενη Danai Nielsen, στις 18:50 η ήδη καυτή θερμοκρασία ανέβηκε κι άλλο με την πρώτη εμφάνιση στη χώρα μας από τους Nothing But Thieves. Οι νεαροί Βρετανοί έπαιξαν κομμάτια και από τις τρεις δισκογραφικές του δουλειές με περίσσιο πάθος, παρά τα τεχνικά προβλήματα που προέκυψαν. Ειδικά σε μία ολιγόλεπτη παύση ο lead singer των ΝΒΤ, Conor Mason το διαχειρίστηκε εξαιρετικά, εξηγώντας στο κοινό τι συμβαίνει και ζητώντας ελάχιστη υπομονή. Στα κομμάτια όπως το “Is Everybody Going Crazy”, “Sorry” και “Amsterdam” το κοινό ξεσηκώθηκε για τα καλά.
Οι Nothing But Thieves είναι μια μπάντα που τα τελευταία χρόνια έχει χτίσει το όνομά της στις περισσότερες Ευρωπαϊκές χώρες και με πολλά αξιόλογα τραγούδια. Θα μπορούσαμε να πούμε πως αδικήθηκαν με την επιλογή τους ώς τρίτο όνομα. Ειδικά όταν ο ήχος τους είναι τόσο ταιριαστός με αυτόν των headliners.
Επιδοκιμασίες και λίγες αποδοκιμασίες για τον Yungblud
Για να πάμε πλέον στο main opening act, τον Yungblud. O αεικίνητος ανερχόμενος καλλιτέχνης της, emo pop-rock βρετανικής σκηνής σάρωσε κυριολεκτικά και μεταφορικά το κοινό του Ejekt. Αναμφίβολα αλληλεπιδρούσε έντονα με το κοινό. το οποίο έδειχνε ζεστό. Ένα κοινό που ήταν παρόν, όπου του ζητήθηκε από τον Yungblud, με επιδοκιμασίες αλλά και αποδοκιμασίες (λίγες όταν μας ρωτούσε αν έχουμε ακούσει τραγούδια του και μας έλεγε "Go fuck yourself"). Οι μουσικές προτιμήσεις του γράφοντα και ο ήχος του Yungblud δεν αποτελούν βίους παράλληλους, αλλά παρόλα αυτά του το «δίνει» για την ενέργεια του -όχι για το τραγούδισμά του.
Οι Muse δεν χάνουν και δεν «χάνονται»
Κοντεύει όμως 22:00 και είναι η ώρα για τους Muse. Το trio των Mat Bellamy, Dominic Howard και Chris Wolstenholme «δεν χάνει» και «δεν χάνεται». Ήταν καταιγιστικοί από το πρώτο λεπτό, με την πρώτη νοτα του Will of the People να προκαλεί το κοινό σε ξεσπάσματα αγάπης προς την μπάντα.
Εμείς καθόμασταν ακριβώς μπροστα από τον πύργο του ηχολήπτη και εκεί ο ήχος εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων (Psycho, Kill Or Be Killed) ήταν κρύσταλλο. Ειδικά στο δεύτερο κομμάτι προσέξαμε κάποιες παράξενες αυξομειώσεις του ήχου (πιο χαμηλά στην γέφυρα και έντονη δυνατή αλλαγή στο main riff - Ίσως να ήταν σχεδιασμένο και κόλπο της ηχοληπτικης ομάδας του συγκροτήματος) Το show τους σε κάθε περιοδεία γίνεται όλο και πιο φαντασμαγορικό, αλλά με την αλληλεπίδραση τους με το κοινό να παραμένει σε χαμηλά επίπεδα.
Ήταν καλύτερα από το 2016
H setlist που έχουν επιλέξει έχει από όλα και δύσκολα θα δυσαρεστούσε κάποιον περευρισκόμενο. Ακούσαμε κομμάτια από τις πρώτες τους δουλειές, αυτές που τους εδραίωσαν ως μια από τις πιο πετυχημένες live rock μπάντες του τρέχοντος αιώνα. Πρέπει να αναλογιστούμε ότι οι Muse έχουν πλέον τόσο μεγάλη δισκογραφία με δεκάδες hits, οπότε αναπόφευκτα πολλά προσωπικά αγαπημένα μένουν έξω από την βασική setlist. Σκεφτείτε ότι μέχρι και το φρέσκο Madness είναι τραγούδι δεκαετίας!
Στη συναυλία της 29ης Ιουνίου είχαμε την τύχη να ακούσουμε το "Citizen Erazed", το οποίο ανακυκλώνεται με τα “Map of the Problematique” και “Stockholm Syndrome” στην τρέχουσα περιοδεία τους. Ήταν πραγματικά συγκινητικό να ακούς ένα τέτοιο κομμάτι live εν έτει 2022. Ενώ ανάμεσα στα υπόλοιπα hits, το τρίο κατάφερε να κολλήσει και τα The Gallery και Nishe φέρνοντας μας σε nerd οργασμό. Παράλληλα τα jams κλασικών rock κομματιών (Back in Black, Foxy Lady, Sweet Child O' Mins), έδεναν άριστα και έδιναν ένα τόνο αυθορμητισμού.
Οι συγκρίσεις με την εμφάνιση του 2016 ήταν αναπόφευκτες στα πηγαδάκια που έγιναν στο ΟΑΚΑ μετά το πέρας της συναυλίας. Προσωπικά θα πω ότι τις απόλαυσα εξίσου και τις δύο, θεωρώντας την setlist αυτής της εμφάνισης σαφώς ανώτερη (ναι οκ, δεν είχε Bliss). Το show όπως αναφέρθηκε και νωρίτερα ήταν κλάσης ανώτερο από το 2016 με φωτιές, πυροτεχνήματα και μια τεράστια μαριονέτα επί σκηνής (επιρροές από Iron Maiden;) Το κοινό φυσικά ήταν για άλλη μια φορά άριστο, τραγουδώντας κάθε στίχο με την καρδιά του και αντιδρώντας με λατρεία απέναντι στους Βρετανούς. Αν θα ξανά πήγαινα σε συναυλία των Muse στη χώρα μας; Κάθε φορά που θα έρχονταν!
Κάποια παράπονα
Παρά την φοβερή και άκρως πρωτοκλασάτη rock stadium εμφάνιση των Muse, η διοργάνωση μας δημιούργησε κάποια παράπονα. Γνωριζουμε ότι τα τελευταία χρόνια, μετά την έναρξη του Release Athens, αλλά και την τάση του Ejekt να φέρνει πολύ μεγάλα ονόματα, οι υπεύθυνοι του festival είναι σε μια διαρκή αναζήτηση ενός νέου χώρου. Και σωστά πράττουν, γιατί δεν μπορουν να «σταθούν» εμπορικά 2 μεγάλα φεστιβάλ στον ίδιο χώρο, στην Πλατεία Νερού.
Η αρχή έγινε το 2020 όπου έδρα της τότε διοργάνωσης θα ήταν ο τεράστιος ιππόδρομος ο οποίος είναι υπό την διαχείριση του Ο.Π.Α.Π. Λόγω της πανδημίας του κορονοϊου, το festival ακυρώθηκε και για άγνωστους μέχρι και σήμερα λόγους η φετινή έκδοση δεν έγινε στον ίδιο χώρο, αλλά στον εξωτερικό χώρο του Ο.Α.Κ.Α. Μάλιστα, αξίζει να σημειωθεί ότι μέχρι και πριν μια εβδομάδα από την συναυλία δεν γνωρίζαμε την ακριβή τοποθεσία της πραγματοποίησης του Φεστιβάλ. Ναι το Ο.Α.Κ.Α. εξυπηρετεί λόγω τοποθεσίας και συγκοινωνιών, αλλά η απόφαση να παίξει μια τόσο μεγάλη μπάντα ουσιαστικά στον πεζόδρομο που οδηγεί στο μεγάλο στάδιο, μου φαίνεται άτυχης.
Η περίφραξη του χώρου με κοντέϊνερ δεν ήταν σίγουρα η πιο όμορφη (αλλά μάλλον αναγκαία) επιλογή και το χώμα στο χώρο (θεωρώ ότι η Zone A θα έπρεπε να έχει τάπητα) μας μπουκωσε τα πνευμόνια, ενώ τα ελάχιστα κιόσκια για μάρκες δημιούργησαν ατελείωτες ουρές. Αλλά όλα αυτά ίσως να μην είχα πολύ σημασία αν είχε δοθεί λίγο περισσότερη βάση στη σκηνή. Δυστυχώς το πάτωμα της τελευταίας ήταν τόσο χαμηλό που πραγματικά εμείς που είμαστε σχεδόν 1,80μ έπρεπε να σταθούμε στις μύτες για να δούμε τους αγαπημένους καλλιτέχνες. Σε συναυλίες τέτοιου βεληνεκούς η σκηνή πρέπει να είναι τόσο ψηλή ώστε να είναι ορατή από οπουδήποτε στον χώρο. Τέλος ειδική μνεία στην Zone A όπου ήταν πολύ πιο μεγάλη, από όσο χρειαζόταν, από ότι φάνηκε από την αεροφωτογραφία που ανέβασε η ίδια η διοργάνωση.
Βέβαια, στο τέλος της ημέρας οι Muse μας έκαναν να παραμερίσουμε όλα τα παραπάνω και να χαρούμε μια ιστορική εμφάνιση. Με το καλό και στην επόμενη.
Το setlist
Will of the People
Interlude
Hysteria
Drill Sergeant
Psycho
Pressure
Won’t Stand Down
Citizen Erased
The Gallery
Compliance
Thought Contagion
Time Is Running Out
Nishe
Madness
Supermassive Black Hole
Plug In Baby
Behold, the Glove
Uprising
Prelude
Starlight
Encore:
Kill or Be Killed
Knights of Cydonia