Ο Αμερικανός Greg C. Brown, από το Charlottesville της Virginia, είναι μουσικός και συνθέτης.
Έχει κάνει ποικίλες μουσικές σπουδές και διδάσκει επαγγελματικά κιθάρα για περισσότερα από 25 χρόνια. Έχει κυκλοφορήσει περισσότερα από 25 CD και η μουσική του έχει ακουστεί στην τηλεόραση, στον κινηματογράφο, σε video-games και στο ραδιόφωνο. Συμφωνικά του έργα και μουσική δωματίου έχουν παιχτεί από διάφορες ορχήστρες. Είναι επίσης ο βοκαλίστας και κιθαρίστας του συγκροτήματος Age Of Fire.
Η πιο πρόσφατη κυκλοφορία του Greg C. Brown είναι το άλμπουμ "GCB", που κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο του 2021, ενώ το EP "Through The Tempest" των Age Of Fire κυκλοφόρησε μόλις πριν μερικές εβδομάδες. Με αφορμή αυτά, ο καλλιτέχνης μάς αποκαλύπτει παρακάτω 10 από τους δίσκους που τον σημάδεψαν.
1. Back In Black - AC/DC (1980)
Αυτό είναι το άλμπουμ που με έκανε να θέλω να παίξω κιθάρα. Ήμουν 10 ετών όταν βγήκε και έλιωσα την κασέτα. Είμαι τεράστιος φαν των AC/DC αλλά ετούτο το άλμπουμ ήταν το αποκορύφωμα για μένα και μια γερή εισαγωγή στον κατάλογό τους. Έχει όλο το πακέτο: στιβαρά ντραμς και μπάσο, με τον Malcolm να τα κρατάει σταθερά, τον Angus να κάνει τα δικά του, και με τους στίχους του Brian. Ήταν πεινασμένοι μετά τον Bon, και το πέτυχαν ακριβώς.
2. The Number Of The Beast - Iron Maiden (1982)
Θυμάμαι να το ακούω ολόκληρο σε ένα πάρτι. Ήταν σαν μια από εκείνες τις στιγμές από ταινία, όπου όλα εξαφανίστηκαν εκτός από το boom box. Είμαι αρκετά σίγουρος ότι είχα ακούσει το "Run To The Hills" στο ραδιόφωνο, αλλά το να ακούσω το πλήρες άλμπουμ μού πήρε τα μυαλά. Τα τραγούδια, η μουσική και εκείνη η φωνή, 1, 2, 3, πάμε. Δεν γέρασε ποτέ, για μένα.
3. Operation: Mindcrime - Queensrÿche (1988)
Ήξερα από πριν τους Queensrÿche αλλά ετούτο το άλμπουμ ήταν τόσο ιδιαίτερο και μοναδικό. Αγαπώ τα concept άλμπουμ όπως το "The Wall" και το "Tommy", και τους King Diamond. Είναι μία από τις στιγμές όπου όλα ευθυγραμμίστηκαν και συγχρονίστηκαν. Το κυνήγησαν και το κατάφεραν.
4. Dead Heart In A Dead World - Nevermore (2000)
Οι Nevermore είναι μία από τις αγαπημένες μου μπάντες όλων των εποχών. Τι εκπληκτικός κατάλογος! Σπουδαίοι μουσικοί, και οι στίχοι του Warrel είναι εξαιρετικοί. Τους συνάντησα πολλές φορές. Ο Warrel ήταν πολύ διαβασμένος και κοινωνικά ευαίσθητος, κι αυτό φαινόταν: πολύ δυνατοί στίχοι. Υπήρχε πάντα κάτι εκεί που με δονούσε. Αγαπούσα το προηγούμενο, το "Dreaming Neon Black", και δεν φανταζόμουν ότι θα μπορούσαν να κάνουν κάτι καλύτερο, αλλά όταν άκουσα τα δύο πρώτα κομμάτια, το The River Dragon Comes και το Narcosysnthesis έμεινα κατάπληκτος. Ετούτο ήταν επίσης το άλμπουμ όπου ο Jeff χρησιμοποίησε επτάχορδες κιθάρες οπότε το ηχητικό τοπίο άλλαξε και έγινε πολύ πιο βαρύ.
5. Peace Sells - Megadeth (1986)
Είμαι τελειωμένος thrash-άκιας κι ετούτο είναι ένα από τα πιο κλασικά άλμπουμ-ακρογωνιαίους λίθους του είδους. Ήταν ακόμα τόσο ωμοί συγκρινόμενοι με όσα που θα ακολουθούσαν. Σπουδαίες μελωδίες και στίχοι. Αγαπώ και όσα έκαναν μετά, αλλά ετούτος ο δίσκος με άρπαξε και με έκανε φαν για μια ζωή.
6. Master Of Puppets - Metallica (1986)
Ήμουν 16 όταν βγήκε αυτό το άλμπουμ. Ήδη εμφανιζόμουν ζωντανά και έπαιζα κιθάρα για τέσσερα χρόνια. Μου άρεσαν πολλές thrash μπάντες εκείνο τον καιρό αλλά ετούτο έγινε ΤΟ καθοριστικό μέταλ άλμπουμ. Υπήρχαν όλα εκεί: τα τραγούδια, η μουσικότητα, η παραγωγή και η ενέργεια. Οι Metallica ήταν ασταμάτητοι εκείνη την περίοδο. Ήταν σαν να βλέπεις ένα ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί. Ήμουν φαν από το "Kill 'em All", αλλά ετούτο ήταν συγκλονιστικό. Ακόμα είναι.
7. Van Halen - Van Halen (1978)
Ήμουν νέος όταν πρωτάκουσα τα "Eruption", "Ain't Talking 'bout Love" και "You Really Got Me". Αυτά είναι τα κομμάτια που θυμάμαι να ακούω πρώτα. Ακούγοντας το Eruption νόμιζα ότι ήταν διαστημόπλοιο -πώς μπορεί αυτό να είναι κιθάρα; Καθαρή ιδιοφυία. Ήταν κάτι διαφορετικό, καθώς βγήκε την εποχή της ντίσκο. Καλιφορνέζικη διασκέδαση και ήλιος, με ολλανδικές ρίζες από τα αδέρφια. Μπαμ! Λατρεύω οτιδήποτε έχουν κάνει, αλλά ετούτο είναι καθαρή μαγεία. Αυτά τα τραγούδια ήταν αλεξίσφαιρα και τεσταρισμένα στον δρόμο, καθώς τα έπαιζαν στα κλαμπ για χρόνια. Οι παντοδύναμοι Van Halen!
8. Keeper Of The Seven Keys: Part I - Helloween (1987)
Είμαι μεγάλος φαν των Helloween. Είχα ακούσει το πρώτο τους άλμπουμ, το "Walls Of Jericho", αλλά ο Michael Kiske πρέπει να είναι ένας από τους αγαπημένους μου βοκαλίστες, και το "Part I" ήταν αυτό που μου τον σύστησε. Λατρεύω τα τραγούδια, με κλασικές συνθέσεις όπως "Future World", "The Tale That Wasn’t Right", και φυσικά το επικό "Halloween". Πάντα θαύμαζα τους βοκαλίστες που μπορούν να τραγουδήσουν σε αυτό το στυλ επειδή εγώ σίγουρα δεν μπορώ. Απίστευτος!
9. Friday Night In San Francisco - Paco de Lucia / Al DiMeola / John McCaughlin (1981)
Μεγαλώνοντας, έκανα παρέα με κάποια μεγαλύτερα παιδιά, και θυμάμαι ότι ένας κιθαρίστας σε μια άλλη τοπική μπάντα μού το σύστησε. Σοκαρίστηκα. Αργότερα γνώρισα καλύτερα τη δουλειά του Paco. Πώς μπορούσε να τα κάνει αυτά με τα δάχτυλά του και να συγχρονίζεται με τους άλλους δύο μάστερ της τζαζ; Όταν είχα την ευκαιρία να μάθω κλασική κιθάρα και φλαμένκο στα '90s το κυνήγησα και με το παραπάνω, και παραμένει μια σταθερά στην καριέρα μου, αλλά οι ρίζες βρίσκονται σε ετούτο το άλμπουμ. Υπήρχαν τόσα πολλά να πάρεις από αυτόν τον δίσκο, που είχε μόνο κιθαρίστες. Οι δομές, τα εύρη των δυναμικών, η ταχύτητα, η μουσικότητα και η τεχνική αρτιότητα. Και οι τρεις είναι μάγοι της υψηλότερης τάξης στην κιθάρα.
10. Rising Force - Yngwie Malmsteen (1984)
Ήμουν στο πίσω κάθισμα του αμαξιού ενός φίλου με έναν ακόμα κολλητό, και ταξιδεύαμε στη ζώνη του Fort Lauderdale όταν το "Little Savage" έπαιξε στο ράδιο. Παίζαμε και οι δυο κιθάρα και τα σαγόνια μας έφτασαν στο πάτωμα ακούγοντάς το. Τα μάτια γούρλωναν ολοένα και περισσότερο έπειτα από κάθε φράση. Είναι σαν να ακούς τη φωτιά. Αυτό το ηχόχρωμα, η καθαρότητα, η ταχύτητα, η αρμονική μαεστρία, όλα περιγράφονται με μια λέξη: Yngwie. Αγόρασα το άλμπουμ και πραγματικά είναι μια τεράστια επιρροή μου, και με βοήθησε να εξερευνήσω την κλασική μουσική με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο. Σαν κλασικός κιθαρίστας παίζω τη μουσική του Paganini συνέχεια. Αυτό έστρωσε τον δρόμο σε τόσους πολλούς που ακολούθησαν. Απλώς OYAOY!