Το Ωδείο Ηρώδου Αττικού έχει γίνει φέτος κάτι σαν μουσικό hub όχι μόνο διάσημων και «κουλτουριάρηδων», αλλά και για καλλιτέχνες από σχεδόν όλα τα μουσικά είδη. Καθημερινές συναυλίες άλλοτε πιο ατμοσφαιρικές και ταιριαστές, άλλοτε πιο ηλεκτρονικές και άλλοτε πιο… κιτς. Η είδηση ότι οι αγαπημένοι στην Ελλάδα Godspeed You! Black Emperor θα παρουσίαζαν τη μουσική τους στο προαναφερθέν θέατρο μόνο θετική θα μπορούσε να είναι. Πιστεύω ότι ο χώρος τους ταιριάζει γάντι και σίγουρα η συναυλία της Παρασκευής θα τους μείνει για χρόνια στο μυαλό.
Λίγο μετά τις 21:00 το βράδυ όλα ήταν έτοιμα για την απόλυτη μυσταγωγία. Χαμηλός φωτισμός, τα όργανα και οι ενισχυτές πάνω στη σκηνή ενώ από πίσω υπήρχε μόνο ένα λευκό πανό, στο οποίο στη συνέχεια προβλήθηκαν βίντεο που ταίριαζαν αρμονικά με τη μουσική των Καναδών. Τα μέλη του συγκροτήματος ( ή, καλύτερα, της μουσικής κολεκτίβας) άρχισαν σιγά σιγά να παίρνουν τη θέση τους πάνω στη σκηνή μέχρι να ξετυλιχτεί μπροστά μας το “Hope Drone” που λειτουργεί κυρίως σαν εισαγωγή. Πράγματι μας ζέστανε για τα καλά μέχρι να σερβιριστεί σαν κυρίως πιάτο το φρέσκο (και καταπληκτικό για τον γράφοντα) δίδυμο “Job’s Lament” και “ First Of The Last Glaciers”, από τον τελευταίο τους δίσκο. Δύο τραγούδια που το ένα είναι αναπόσπαστο κομμάτι του άλλου και απλά δεν γίνεται να τα παίξεις ξεχωριστά. Συνέχεια με το «μεθυστικό» “Bosses Hang”, επιστροφή στο τελευταίο album με το “Cliffs Gaze”, και ταξίδι στο 1998 με τα “Moya” και το highlight της βραδιάς, το μακροσκελές και από κάθε άποψη συγκινητικό “BBF3”.
Η ξεχωριστή αισθητική και οι ελλείψεις
Ναι, κάποιος μπορεί να θεωρήσει το setlist μικρό (επτά τραγούδια σύνολο) αλλά να τονίσουμε ότι διήρκησε πάνω από δύο ώρες. Τα κομμάτια είναι μεγάλα γεμάτα εναλλαγές και αν δεν υπήρχαν οι μικρές παύσεις λόγω των χειροκροτημάτων, όλη η συναυλία θα έμοιαζε με ένα μεγάλο μουσικό αυτοτελές έπος. Σημαντικό να αναφέρουμε ότι όλο το show είχε ένα ιδιαίτερο και πρωτόγνωρο συναυλιακό χαρακτήρα. Κανένα μέλος δεν απευθύνθηκε στο κοινό, ούτε καν στην αποχώρησή τους, κρατώντας ως μοναδικό δίαυλο επικοινωνίας τις μελωδίες και την έξαρση συναισθημάτων που μας προκλήθηκε από αυτές. Ωραία πινελιά ήταν το ότι μετά το τέλος της συναυλίας τα μέλη ξαναγύρισαν στη σκηνή για να σβήσουν τους ενισχυτές τους, δίνοντας έτσι έναν ακόμα ξεχωριστό τόνο στην όλη εμπειρία, βγαίνοντάς τη από το καλούπι της κλασικής ζωντανής εμφάνισης.
Αυτό που δεν μου άρεσε ήταν ο συνεχής χαμηλός φωτισμός με τον οποίο δεν μπορούσε κανείς να προσέξει καλά το παίξιμο και τις αντιδράσεις των μουσικών. Δεν γνωρίζω αν ήταν απόφαση του συγκροτήματος, αλλά πραγματικά η παντελής έλλειψη ενός βασικού έστω light show «έκοψε» από την εμφάνιση. Επίσης, το τελευταίο μισάωρο ένιωθα ότι υπήρχε μια έντονη κινητικότητα στο θέατρο με κόσμο να μετακινείται ή και να φεύγει για κάποιο λόγο, το οποίο φυσικά και αποσπούσε τον ακροατή από ό,τι συνέβαινε πάνω στη σκηνή.
Συνολικά, ενώ μιλάμε για μια άρτια μουσικά εμφάνιση, πιστεύω ότι οι δυνατότητες του χώρου έμειναν ανεκμετάλλευτες για να έχουμε μία όντως αλησμόνητη εμπειρία. Ξανατονίζω ότι δεν ξέρω αν ήταν υπεύθυνοι οι μουσικοί ή η διοργάνωση για αυτό, αλλά όντως με κάποιες επιπλέον πινελιές η εμφάνιση των GY!BE θα πήγαινε σε άλλο επίπεδο. Για παράδειγμα θα μπορούσε το βίντεο να προβάλλεται πάνω στο τείχος του θεάτρου και όχι απλά στο πανί, αλλά και να υπήρχε κάποιο light show. Καταλαβαίνω τον επιπρόσθετο εξοπλισμό και κόστος αλλά μιλάμε για ένα καθόλου οικονομικό αντίτιμο εισιτηρίου, την ίδια στιγμή που σε κάποιο μικρότερο κλειστό χώρο για την ίδια συναυλία θα πληρώναμε κοντά στο μισό της αξίας του. αλλά ας όψεται η τοποθεσία.
Αυτό που μας μείνει είναι μια εξαιρετική επαγγελματική εμφάνιση που ήθελε όμως κάτι παραπάνω για να τη θυμόμαστε για χρόνια. Τουλάχιστον οι GY!BE συμμερίζονται την αγάπη μας, οπότε τους περιμένουμε πάλι σύντομα, αυτή τη φορά σε κλειστό χώρο.
* Η φωτογραφία είναι της Μαρίζας Καψαμπέλη.