Καινούργιοι δίσκοι στο grill #3

Αν ψάχνετε να ακούσετε το επόμενο "The Whole Of The Moon" δεν θα βρείτε κάτι κοντά σε αυτό, χωρίς όμως αυτό να είναι κακό. Ο Mike Scott, το μόνο σταθερό μέλος των Waterboys από το 1983, ψάχνεται διαρκώς για νέα έμπνευση και αυτό αποτυπώνεται ξεκάθαρα στο "All Souls Hill". Ο ήχος στο πρώτο μισό του άλμπουμ είναι πιο πειραματικός, πιο «ωμός», με μπόλικα ηλεκτρονικά στοιχεία και χωρίς να λείπουν οι αφηγήσεις σήμα-κατατεθέν του συγκροτήματος. Από το "Hollywood Blues" και εντεύθεν τα τραγούδια «μαλακώνουν», οι αφηγήσεις πυκνώνουν και τα πιο σπουδαία τραγούδια αυτού του άλμπουμ βρίσκονται μαζεμένα εκεί.

[Άρης Γάρος]

Τρίτο και πιο ολοκληρωμένο άλμπουμ για τους τρομερούς Σουηδούς, με πιο δουλεμένες τεχνικά συνθεσεις, περισσότερα synths και σαξόφωνο. Συμμετέχει και ο 'πνευματικά' αδερφός τους Jason Williamson των Sleaford Mods στο 'Big Boy'. Στα μεγάλα σαλόνια πια οι Viagra Boys, για καλό ή για κακό, με αισθητά λιγότερο post punk στοιχείο στα τραγούδια τους.

[Χάρης Πολονύφης]

Ακόμη μία – τέταρτη στη σειρά – εκλεκτική συλλογή τραγουδιών, με ωραίες εκτελέσεις και ερμηνείες, μοντέρνα παραγωγή. Αν γουστάρετε τις ετικέτες, θα βρείτε διάφορα… hashtags εντός. Αν γουστάρετε καλά τραγούδια, επίσης: “Uterus Will”, “Row Row Row”, “Wynnona”. Παραμένει, πάντως, ως αγκάθι η αίσθηση ότι όλα αυτά θέλουν να απευθύνονται κάπου εντελώς πάνω και πέρα από εδώ.

[Μιχάλης Τσαντίλας]

Αρκετά ενδιαφέρον το συγκεκριμένο άλμπουμ, με ιδιαίτερη ηχητική στόχευση και μουσική ομοιογένεια. Φτιαγμένο σίγουρα στα μέτρα του δημιουργού τους, Μάριου Ράπτη, ο οποίος ντυμένος κυρίως με ένα φάνκι κουστούμι, εμπλουτίζει την εμφάνιση του με indie-pop-rock αξεσουάρ. Μία πιο ευφάνταστη παραγωγή που θα ξεπερνούσε τις αδυναμίες ενός DIY αποτελέσματος (γιατί κάπως έτσι ακούγεται) καθώς κι η συμμετοχή ενός ή περισσότερων ερμηνευτών ή και μουσικών/οργάνων, θα μπορούσαν να το απογειώσουν και να «δαγκώνει». Για την ώρα όμως «it doesn’t bite!»

[Δημήτρης Καμπούρης]

Είναι πολύ σύντομη σε διάρκεια η νέα συνεργασία του Iratus με τον Cenobite, αλλά προλαβαίνει να χωρέσει πολλές αναφορές (από τον Μίλτο Τεντόγλου μέχρι το σύμπαν του Star Wars). Ωστόσο, τα περισσότερα τραγούδια περνάνε χωρίς να ακουμπήσουν με το κύριο μειονέκτημα να έγκειται στα όσα ραπάρει (ή λέει) ο Iratus, εμμένοντας τακτικά στα πέριξ του «εγώ». Κρίμα, γιατί μερικά από τα beat / μουσικές, σαν αυτά στα «Μια Ομορφιά» και «Νάρνια», θα μπορούσαν να εξελιχθούν σε κάτι ακόμα καλύτερο.

[Δημήτρης Όρλης]