Τι θα ακούσεις:
Britpop, alternative rock
Βαθμολογία:
7,5
Οι Suede πέρασαν από πολλά και διαφορετικά στάδια μέχρι να επανασυσταθούν το 2013. Μέχρι να φτάσουμε στο 2022 οι Λονδρέζοι δοκίμασαν τον εαυτό τους ξανά με την τελευταία δισκογραφική τους απόπειρα, "The Blue Hour", να εντοπίζεται τέσσερα χρόνια πριν.
Στο "Autofiction", που αποτελεί συνολικά το ένατο άλμπουμ τους, οι Suede φαίνεται να επιστρέφουν στις ρίζες τους, με μια ελαφριά κλίση προς την punk, όπως μας είχε προϊδεάσει ο Brett Anderson λέγοντας ότι αυτό είναι το punk άλμπουμ τους. Το"Autofiction" αποτελείται από 11 τραγούδια, έχει μια αύρα από τα παλιά, μια αναγεννημένη όρεξη για ζωή και λίγες «εσωτερικές» στιγμές. Το άλμπουμ ξεκινάει με το "She Still Leads Me On", ένα τραγούδι που αναφέρεται στη σχέση του Brett Anderson με τη μητέρα του. Είναι μάλλον το ιδανικό εναρκτήριο τραγούδι, καθώς προετοιμάζει το έδαφος για το τι θα ακολουθήσει τόσο στο επίπεδο του ήχου όσο και σε αυτό του στίχου.
Ακολουθεί το "Personally Disorder" που δίνει τη σκυτάλη στα δύο προσωπικά αγαπημένα μου αυτού του δίσκου, το "The Only Way I Can Love You" και το "That Boy On Stage". Το "The Only Way I Can Love You" είναι ένα εξαιρετικά συναισθηματικό, καθαρά ερωτικό (όπως υποδηλώνει και ο τίτλος του) τραγούδι, χωρίς μελό ταλαιπωρία στο οποίο ξεδιπλώνονται υπέροχα τα κιθαριστικά riffs και βαδίζουν αρμονικά μαζί με την ένταση των drums. Στο "That Boy On Stage" οι Suede μάς προσφέρουν μια μοναδική και αποκαλυπτική ματιά για το τι βιώνει η περσόνα που βρίσκεται πάνω στη σκηνή. Είναι χαρακτηριστικός ο στίχος στο τραγούδι που λέει: «He speaks of love and power / And all those pretty things / You know the voice that threatens you / Is not the voice that sins».
Μια από τις λίγες εσωτερικές στιγμές βρίσκουμε αμέσως παρακάτω με το πιο αργό τραγούδι, "Drive Myself Home". Στην τελευταία τριάδα βρίσκεται ένα ακόμα τραγούδι το "It's Always the Quiet Ones" που κατατάσσω ποιοτικά πολύ κοντά στα δύο εξαιρετικά "The Only Way I Can Love You" και "That Boy On Stage". Το άλμπουμ κλείνει με τα δύο μεγαλύτερα σε διάρκεια τραγούδια, που κινούνται σε πιο ήπιους τόνους, τα οποία θυμίζουν γνήσιες, παλιές, καλές στιγμές των Suede.
Εν κατακλείδι, μου έκανε τρομερά θετική εντύπωση η ζωντάνια των Suede καθ' όλη τη διάρκεια του άλμπουμ. Πέρα από το καθαρό μουσικό ή στιχουργικό σκέλος ή την χαρακτηριστική DIY glam αισθητική των Suede, η αύρα που εκμπέμπει το "Autofiction" συνάδει με την αύρα ενός συγκροτήματος που βρίσκεται στην αρχή και σίγουρα όχι στη δύση μιας (σπουδαίας) πορείας. Για αυτό το γεγονός και μόνο, δεδομένου μάλιστα πόσες κορεσμένες και ανόρεχτες προσπάθειες ακούμε κατά καιρούς, οι Suede στα δικά μου μάτια και αυτιά αξίζουν ένα χειροκρότημα.