Η συναυλία στο Κηποθέατρο Παπάγου ήταν μία μοναδική εμπειρία, καθώς οι νότες από τις επιτυχίες του Nino Rota, σε συνδυασμό με το μαγευτικό χώρο στο Κηποθέατρο, χάρισαν μία μοναδική αίσθηση στο κοινό. Ήταν σαν, εκείνες τις στιγμές που διήρκεσε η συναυλία, να γινόταν μία μυσταγωγία και ο θεατής να γινόταν κοινωνός μερικών από τις μεγαλύτερες κινηματογραφικές επιτυχίες.
Ακούγοντας το Σπύρο Μάνεση στο πιάνο, τον Αναστάση Γούλιαρη στα τύμπανα και τον Αρίωνα Γυφτάκη στο κοντραμπάσο, να παίζουν και οι τρεις μαζί εκστασιασμένοι, συχνά χωρίς διακοπή για ολόκληρα δεκάλεπτα —κάπως έτσι φαίνεται ο καλλιτέχνης που αγαπά τη μουσική!—, ο νους του θεατή ξέφευγε άλλοτε στις σκηνές των ταινιών κι άλλοτε σε δικές του μνήμες που του ξυπνούσε η μουσική. Έτσι και αλλιώς, η jazz είναι μία μουσική που σε ταξιδεύει από μόνη της. Και όταν συνδυάζεται με ένα τόσο καλό συγκρότημα και ένα αφιέρωμα σε έναν μεγάλο καλλιτέχνη σαν τον Rota, το αποτέλεσμα δεν μπορεί παρά να είναι μεθυστικό.
Κατά τη γνώμη μας, οι Spiral Trio σήμερα αποτελούν ένα από τα πιο ελπιδοφόρα jazz συγκροτήματα που έχει αυτήν τη στιγμή να επιδείξει η Ελλάδα. Ο καθένας τους ξεχωριστά έχει άρτια μουσική κατάρτιση με μία παιδεία και ευγένεια που αποτελεί ιδιαίτερο γνώρισμά τους σαν συγκρότημα. Με όλα αυτά τα προσφιλή χαρακτηριστικά τους δεν είναι διόλου περίεργο που ο κόσμος σε κάθε τους βήμα τούς ακολουθεί και τους αποθεώνει. Αυτήν την αποθέωση διαπιστώσαμε και εμείς την Τρίτη στη συναυλία που έδωσαν μέσα από τα θερμά χειροκροτήματα του κόσμου.
Το κοινό ξανάκουσε κάποιες από τις μεγαλύτερες κινηματογραφικές επιτυχίες του Nino Rota, όπως αυτές της πολύ γνωστής κινηματογραφικής επιτυχίας “La Dolce Vita” (σε σκηνοθεσία του Federico Fellini), όπου η σκηνή γέμισε από ερωτικές και ταξιδιάρικες στον χρόνο μελωδίες· αλλά και από την επίσης πολύ γνωστή κινηματογραφική επιτυχία “The Godfather” (σε σκηνοθεσία του Francis Ford Coppola), που μας μετέδωσε όλο το δυναμισμό και τη συναισθηματική ένταση με την οποία γεμίζει σταδιακά ο θεατής. Μερικές από τις επιτυχίες του αγαπημένου Nino Rota που ακούστηκαν επιπλέον ήταν από την ταινία “8 ½” (σε σκηνοθεσία και αυτή του Federico Fellini), μουσικές που απογείωσαν τη συναισθηματική φόρτιση της στιγμής, καθώς είναι μεγάλη μαγεία να παρακολουθείς το αγαπημένο σου συγκρότημα επί σκηνής να δίνει τα μέγιστα από τον εαυτό του.
Φυσικά, μέσα στη μουσική δίνη, η αλληλεπίδραση με τους ακροατές δεν έλλειψε, καθώς ο Σπύρος Μάνεσης εξηγούσε τα τραγούδια που έπαιζαν για όσους (και ήταν λίγοι) δεν καταλάβαιναν. Μα είμαι σίγουρη πως ακόμα και αυτοί που δε γνώριζαν τις μουσικές επιλογές εκστασιάστηκαν, καθώς στο χώρο δεν ακουγόταν απολύτως τίποτα παρά μονάχα η μουσική υπόκρουση. Μετά από κάθε τραγούδι το χειροκρότημα ήταν μεγάλο, διαρκές και με ένταση.
Τα φωτιστικά εφέ έπαιζαν και άλλαζαν χρώματα, δίνοντας ένα άλλο υπόβαθρο στη σκηνή. Κόκκινο, πράσινο, μπλε, κίτρινο αγκάλιαζαν τους μουσικούς και χρωμάτιζαν τις μουσικές νότες. Η σκηνή λιτή και απέριττη, κάνοντας το σκηνικό ακόμα πιο υποβλητικό. Στο μόνο που εστίαζαν τα μάτια και τα αυτιά των ακροατών ήταν στο ταλέντο του συγκροτήματος και στην ορμή με την οποία ενορχήστρωναν τη μουσική πανδαισία που μας παρέδιδαν. Όλοι μαζί μία πολύ εντυπωσιακή συγχορδία οργάνων και παράλληλα ο καθένας τους τόσο αφοσιωμένος στο δικό του μουσικό όργανο.
Τα λίγα σχόλια που μπόρεσα να ακούσω, καθώς και εγώ είχα παρασυρθεί από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, ήταν πάνω στα συναισθήματα που είχε η διπλανή παρέα τριών νεαρών φίλων: άκρως κολακευτικά για το μουσικό παίξιμο του συγκροτήματος. Τα καθίσματα αμφιθεατρικά στη σκηνή και όλοι είχαμε όλοι οπτική πρόσβαση στους μουσικούς χωρίς να εμποδίζεται κανένας από κανέναν. Ο κόσμος παρακολούθησε μέχρι τελευταία στιγμή το συγκρότημα μέχρι δηλαδή τη στιγμή που ο Σπύρος Μάνεσης μάς αποχαιρέτησε.
Στο τέλος μάς αποχαιρέτησαν πολύ όμορφα και γλυκά με μία μελωδική «καληνύχτα», παίζοντας ένα ακόμη τραγούδι από τη γνωστή κινηματογραφική επιτυχία του "La Dolce Vita” για «όνειρα γλυκά», όπως χιουμοριστικά μάς ευχήθηκε ο Σπύρος Μάνεσης. Και ο κόσμος, ικανοποιημένος και με το χαμόγελο στα χείλη άφησε πίσω του το συγκρότημα που μιλούσε με όσους από τους ακροατές του ήθελαν να τους ευχαριστήσουν για τις υπέροχες στιγμές που μας προσέφεραν.
Η σύσταση του συγκροτήματος
Οι Spiral Trio σχηματίστηκαν για πρώτη φορά το 2012, προκειμένου εκφράσουν τις καλλιτεχνικές τους ανησυχίες. Το όνομά τους, όπως ανέφεραν σε συνέντευξη στην Άντα Κουγιά, προήλθε από το σχέδιο μιας σπείρας, που τους θύμιζε τον τρόπο που έπαιζαν. Έτσι, έδωσαν αυτό το όνομα στο συγκρότημά τους. Από τότε έχουν κυκλοφορήσει δύο δίσκους. Ο πρώτος δίσκος κυκλοφόρησε το 2017 με τον τίτλο το όνομα του συγκροτήματος από την ANKh Music Productions. Ο δεύτερος δίσκος κυκλοφόρησε το 2022 με τον τίτλο “Broken Blue” από την Odradek Records. Ο δίσκος αυτός βασίζεται περισσότερο στον αυτοσχεδιασμό, στην αρμονία, στη μελωδία, στο ρυθμό, στη φρασεολογία και στη μοντέρνα jazz. Το κάθε κομμάτι είναι μία διαφορετική ιστορία και αποτελεί την αρχή για μια νέα σύνθεση, όπως εξήγησαν σε μία συνέντευξη στην Ιωάννα Παναγοπούλου, στον ηλεκτρονικό ιστότοπο «bovary.gr».Όλα αυτά τα χρόνια έχουν παίξει σε μεγάλα μαγαζιά και έχουν δώσει πολλές συναυλίες σε Ελλάδα και εξωτερικό.
Η φωτογραφία εξωφύλλου ανήκει στους Spiral Trio.