Gimme 10: Οι επιλογές του Πάνου Μπούσαλη

Σημερινός φιλοξενούμενος ο νέος τραγουδοποιός Πάνος Μπούσαλης, ο οποίος μάς παρουσιάζει τους 10 αγαπημένους του δίσκους.
Διαβάστηκε φορες
Μπορεί μόλις φέτος να μας συστήθηκε επισήμως, μέσω του ντεμπούτου του, Γκέμμα, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μετρονόμος, αλλά το βιογραφικό του Πάνου Μπούσαλη είναι ιδιαίτερα πλούσιο, καθώς, πέρα από τις σπουδές, μουσικές και άλλες, περιλαμβάνει συνεργασίες με σημαντικούς καλλιτέχνες, όπως οι Χρήστος Λεοντής, Λίνος Κόκοτος, Γιάννης Νικολάου, Μαρία Φαραντούρη, Λιζέτα Καλημέρη κ.ά, καθώς και την κατάκτηση της 2ης θέσης στο 4ο Φεστιβάλ Νέων Δημιουργών Κοζάνης - μεταξύ πολλών  άλλων δραστηριοτήτων. Ως σημερινός φιλοξενούμενος, μάς παρουσιάζει τους αγαπημένους του δίσκους. Ο λόγος στον ίδιο:

Είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να χωρέσω στον στρογγυλό μεν, άκρως περιοριστικό δε, αριθμό 10 τους δίσκους που αγαπώ περισσότερο.  Με στριμώξατε. Θα απαντήσω, όχι αποκλειστικά με βάση τη μουσική αξία των ακροάσεών μου,  δεν είναι κι αυτή η φυσιογνωμία και το ζητούμενο αυτής της στήλης νομίζω. Θα γράψω για τους δίσκους που μου έκαναν πιο πολύ συντροφιά. Όπως αν μου ζητούσατε να σας μιλήσω για δέκα ανθρώπους που αγαπώ. Δύσκολο. Κι όσο το σκέφτομαι... δυσκολότερο. Ας γράψω λοιπόν για αυτούς που έρχονται τώρα στο μυαλό μου, χωρίς να βάλω τους ήρωές μου να παλέψουν στα μαρμαρένια αλώνια. Έτσι κι αλλιώς κάποιοι αγαπημένοι μου δίσκοι ίσως θέλουν να διατηρήσουν την αγάπη μας μακριά από τη δημοσιότητα και το κακό το μάτι... Ξεκινάω.

1. Καπνισμένο Τσουκάλι - Χρήστος Λεοντής/Γιάννης Ρίτσος (1975)
Ευχαριστώ τον πατέρα μου που με έφερε σε επαφή με τέτοια τραγούδια... Και δύο φορές ευχαριστώ γι' αυτό το τσουκάλι που αν πιεις μια στάλα απ’ το ζουμί του, ξυπνάς μέσα σου κύτταρα και πυρήνες αγάπης.  Και βλέπεις να σκάνε και να εκσφενδονίζονται έξ’ από 'δω οι εγωισμοί και οι μικρότητες σαν ληγμένα πυροτεχνήματα. Λύτρωση. Και ευλογία να μου τα έχει διδάξει ο κύριος Λεοντής και να τα έχω τραγουδήσει δίπλα του.

2. Επιτάφιος-Επιφάνια - Μίκης Θεοδωράκης/Γιάννης Ρίτσος-Γιώργος Σεφέρης (1960-1962)

Μέρα Μαγιού, Κράτησα Τη Ζωή μου... Νομίζω φτάνουν. Ένας λόγος παραπάνω που το αγαπάω είναι γιατί μου θυμίζει τον Αντρέα Παγουλάτο, ποιητή, θεωρητικό της τέχνης και ακριβό φίλο που έφυγε, ένα χρόνο μετά τα εκατό της γέννησής του Ρίτσου - τον οποίο είχε τόσο βαθειά μελετήσει κι αγαπήσει...

3. Γράμματα Στην Αγαπημένη - Μάνος Λοΐζος (1983)
Μάνος Λοΐζος, σε ποίηση Ναζίμ Χικμέτ και απόδοση Γιάννη Ρίτσου. Αυτό ναι, είναι προσευχητάρι. Ανθρωπιά και αξιοπρέπεια δοσμένα
με τη γλύκα του Λοΐζου.

4. Διόνυσε Καλοκαίρι Μας - Σταύρος Ξαρχάκος (1972)

Μεγαλείο. Χτισμένος πάνω σε ποιητικό λόγο, αυτός ο δίσκος είναι ο αγαπημένος μου από τον Ξαρχάκο.  Ίσως και λόγω της ενορχήστρωσης που (μαζί με τη σύνθεση φυσικά) είναι τόσο ζωντανή και πρωτοποριακή που ακόμα και τόσα χρόνια μετά από την κυκλοφορία του σου δίνει αυτή την αίσθηση της υπέρβασης. Λάτρεψα τις ερμηνείες του Ξυλούρη αλλά και της Μάνου. Ο Ξυλούρης είναι έτσι κι αλλιώς ο αγαπημένος μου τραγουδιστής-δημιουργός αφού ό,τι τραγούδησε το πήγε έναν ουρανό πιο πάνω.

5. Χωρίς Μακιγιάζ (Ζωντανή Ηχογράφηση) - Παύλος Σιδηρόπουλος Και Οι Απροσάρμοστοι (1989)
Μια γκρίζα κασέτα μπορεί να απαντήσει καλύτερα από μένα το γιατί... έλιωσε η καημένη... Νυχτέρια ατελείωτα μονομανούς ακρόασης. Μου είχε χαρίσει την κασέτα ένας φίλος που δεν έχω δει από τότε... Να ‘ναι καλά! Λατρεύω τον ήχο αυτό. Τα πλήκτρα, την κιθάρα, τη φωνή του Παύλου. Στίχος-ακροβάτης χωρίς δίχτυ ασφαλείας.  Και μουσική χωρίς μακιγιάζ. Ευλογημένο live.

6. Μέρες Αδέσποτες - Συνήθεις Ύποπτοι (1995)
Ο λόγος απαντάται σε τίτλο τραγουδιού του Σιδηρόπουλου. Αποκάλυψη. Και ανακάλυψη αφού ως φοιτητής τότε, ανακάλυπτα τα άνθη
της ακμάζουσας τότε ελληνικής σκηνής. Ωραίοι στίχοι, ωραίες μελωδίες, το ένα τραγούδι καλύτερο από το άλλο και ένας Θηβαίος που έφερνε ερμηνευτικά κάτι διαφορετικό στα αυτιά μου.  Διαφορετικά στοιχεία όπως μπαρόκ ή ταραντέλα με φυσικά όργανα, δοσμένα με την εκφραστικότητα και την ευαισθησία  που έφερε το συγκρότημα. Το αγάπησα.

7. Παραμύθια - Σωκράτης Μάλαμας (1991)
Πατρίδα. Αυτή η λέξη μου έρχεται. Τόσο δικό μου πράγμα. Ενορχηστρώσεις και μελωδίες που σε απελευθερώνουν. Διόνυσος και Διογένης στην ίδια βάρκα. Στίχος απλός. Στίχος μάλαμα. Υπόγειος, υπέργειος και υποβρύχιος. Λατρεμένος δίσκος.  

8. Στην Ανδρομέδα Και Στη Γη - Θανάσης Παπακωνσταντίνου (1995)
Ο διανοούμενος με τον παραδοσιακό ήχο. Γοητεία και τόλμη. Αλήθεια. Εργοτάξιο στον κάμπο και πεταλούδα στα αγριόχορτα. Ωραία τραγούδια... με μια τζούρα απόκοσμου.

9. Το Φανάρι Του Διογένη - Νικόλας Άσιμος (1989)
Δυσκολεύομαι να μιλήσω για τον Άσιμο.  Ίσως γιατί κι ο ίδιος δεν ήθελε πολλά πολλά. Έψαχνε τους κροκανθρώπους του. Ψαχνόμουν κι εγώ ακούγοντάς τον Βουτιά. Ένας φίλος μου, Νικόλας κι αυτός, μου είχε χαρίσει την κασέτα του. Δεν ξεχνιούνται τέτοια δώρα.

10. Χαράτσι - Νίκος Παπάζογλου (1984)
Όλοι σχεδόν οι δίσκοι του Παπάζογλου με κέρδισαν σε τέτοιο βαθμό ώστε κατά την εφηβεία μου, για ένα διάστημα, τραγουδούσα μόνο Παπάζογλου. Το Χαράτσι έχει διαμάντια. Από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές, όταν άκουσα τον Νικόλα στο Θέατρο Δάσους στη Θεσσαλονίκη. Καλύτερος κι απ’ τις ηχογραφήσεις. Μου είχε υπογράψει και μια αφίσα με αφιέρωση στη μητέρα μου όταν του είπα πως τη λένε κι αυτή Παπάζογλου. Λίγα χρόνια αργότερα του είχα πάει ένα cd με κάποια τραγουδάκια μου στο ‘Αγροτικόν’ και ήταν ενθαρρυντικός και ζεστός. Χαίρομαι που τον γνώρισα έστω και λίγο. Και περισσότερο για τα τραγούδια... διαμάντια που απλόχερα μας χάρισε...

Κι αν η μισή καρδιά μου βρίσκεται εδώ... η άλλη μισή βρίσκεται σε δίσκους που δεν μπορείς να αφήσεις απ’ έξω. Όπως Ο Μεγάλος Ερωτικός του Χατζιδάκι, το Χρονικό του Μαρκόπουλου, Το Μεγάλο Μας Τσίρκο του Ξαρχάκου, το Σάλπισμα του Λουκά Θάνου, Ο Σταυρός Του Νότου και Τα Τραγούδια Της Λευτεριάς του Μικρούτσικου, τα Αντιπολεμικά του Κόκοτου, οι Δροσουλίτες του Χάλαρη, το Φράγμα του Μούτση, το Για Μια Μέρα Ζωής του Λοΐζου, τα Τραγούδια Για Τους Μήνες του Παπαδημητρίου, τα Ζεστά Ποτά των Κατσιμίχα, και πιο σύγχρονοι όπως το Κλεισ' Τα Μάτια Σου Και Κοίτα του Ζερβουδάκη, τα Αστρανάμματα του Θαλασσινού, Ο Ήλιος Του Γενάρη με ερμηνευτή τον Λιδάκη, ο Χάλια του Δεληβοριά, το Κεφάλι Γεμάτο Χρυσάφι απ’ τις Τρύπες… και τόσοι άλλοι σπουδαίοι δίσκοι που με σημάδεψαν... και πέτυχαν κέντρο.
Διαβάστε ακόμα