Το Σάββατο 20 Ιανουαρίου παρακολουθήσαμε μία χοροθεατρική παράσταση στον τεχνοχώρο «Φάμπρικα», βασισμένη στην ποιητική συλλογή της Χριστίνας Κυριαζίδη. Ένα έργο που μιλάει για τον πολυδιάστατο ρόλο της γυναίκας στη σύγχρονη κοινωνία. Ένα έργο που βασίζεται στην κοινωνική πραγματικότητα, γραμμένο με την ευαισθησία και το συναίσθημα της ποιήτριας Χριστίνας Κυριαζίδη.
Σε αυτήν την παράσταση ενώνονται όλες οι γυναίκες στις διαφορετικές εκφάνσεις τους και ενσαρκώνονται στο πρόσωπο και το σώμα της της Χριστίνας Κυριαζίδη μέσα από τη ματιά του Ισλανδού συνθέτη Smári Gudmundson. Ο θρήνος και η οδύνη ζωγραφίζουν το κορμί της, που αναδύεται και λύνεται σε μια σπαρακτική χορευτική αλλά και θεατρική παράσταση που κάνει το θεατή κοινωνό της. Η σπαρακτική και αλληγορική ποίηση, όπως οφείλει να είναι άλλωστε, σε μεταφέρνει στην κοινωνία του χθες και σήμερα κάτω από το γυναικείο πρίσμα άλλοτε της οικογένειας άλλοτε της κοινωνίας και άλλοτε ολόκληρης της πολιτείας.
Άλλοτε μέσα από χορευτικούς ελιγμούς και άλλοτε μέσα από τον ποιητικό και αλληγορικό μονόλογό της ξεδιπλώνεται μια ολόκληρη κοινωνία με τα αρνητικά και κακώς κείμενά της. Ένα έργο πολλά πρόσωπα και ακόμα περισσότερες ιστορίες ξεδιπλώνονται για να δείξει η γυναίκα (και η κάθε γυναίκα) το ανάστημά της, τη δύναμή της και να ακουστεί η δική της κραυγή. Μία κραυγή που βγάζει απόγνωση, έκκληση για βοήθεια αλλά συγχρόνως και μια καταδίκη, έναν θυμό και το δικό της «κατηγορώ», που κάλλιστα θα μπορούσε να είναι σε μια γυναίκα κάθε κοινωνίας, κάθε λαού, κάθε εποχής.
Η θεατρική παράσταση «Της Λήθης» διερευνά τη γυναικεία υπόσταση από τη σεξουαλική διάθεσή της μέχρι τη θέση της στην κοινωνία, από τη γυναίκα-πρόσφυγα μέχρι τις γυναικοκτονίες. Τι ρόλο παίζει η οικογένεια, ο κοινωνικός περίγυρος, η κοινωνία, οι λαοί και η πολιτεία η ίδια; Πώς αντέχουν όταν το μέσα ουρλιάζει, φωνάζει, αγανακτεί, εκλιπαρεί για έλεος και βοήθεια; Σε όλα αυτά έρχονται να προστεθούν σημαντικά θέματα, όπως είναι: ο χρόνος και η μνήμη, η ελευθερία και ο θάνατος, η ελπίδα και η ντροπή. Με μια φιλοσοφική-στοχαστική διάσταση, η Χριστίνα Κυριαζίδη απαγγέλλει: «Σε φοβίζει η ζωή που δεν έζησες» και μας φανερώνει αλήθειες που είτε δε θέλουμε να παραδεχθούμε είτε βρίσκονται καταχωνιασμένες στο χρονοντούλαπο της ψυχής καθενός από μας.
Σε όλο αυτό το σκηνικό η μουσική επένδυση συνάδει με ένα σκηνικό σκοτεινό και λιτό, όπως είναι σήμερα η γυναικεία ψυχή για όσα βιώνει. Ένα σκοτεινό σκηνικό, όπως αρμόζει, για να δείξει το μέσα που «απογυμνώνεται» μπροστά στα μάτια του θεατή, που του φανερώνεται όλη η αλήθεια. Λιτό γιατί τελικά η ψυχή του ανθρώπου (και δη της γυναίκας) είναι απλή, δε ζητάει τίποτα παραπάνω από αγάπη και φροντίδα, όπως κάθε άνθρωπος. Κι αν δεν μπορείς να το κάνεις αυτό, άνθρωπε, τουλάχιστον μην την κουράζεις. Η χορογραφία ακολουθεί τη μουσική και δένει εναρμονισμένα, μεταδίδοντας την ένταση και τον παλμό όταν το «κατηγορώ» της ποιήτριας και ερμηνεύτριας φτάνει στα αυτιά και μάτια του θεατή-ακροατή.