Δεύτερη φορά στο Principal Club Theater μέσα σε λίγες μέρες, με διαφορετική διάθεση και συναυλιακό στυλ να μας συντροφεύει αυτήν τη φορά. Την εκρηκτική εμφάνιση για πρώτη φορά (στη Θεσσαλονίκη) των Palaye Royale διαδέχτηκε η νοσταλγική επάνοδος των Hooverphonic, με αφορμή τη συμπλήρωση 25 ετών από το άλμπουμ τους “The Magnificent Tree”.
Η εμφάνιση αυτή, έξι χρόνια μετά την τελευταία επίσκεψή τους στην Ελλάδα, είχε και ένα επιπλέον δέλεαρ: την παρουσία της Geike Arnaert στα φωνητικά, της αυθεντικής φωνής δηλαδή που «έντυσε» αυτό το θρυλικό άλμπουμ και που απείχε από το 2008 μέχρι το 2020, δίνοντας τη θέση της στις Noémie Wolfs και Luka Cruysberghs.
Αρκετοί οι λόγοι για να γεμίσει, λοιπόν, ασφυκτικά το Principal, με πολλούς να κρατάνε CD και βινύλια ανά χείρας, ελπίζοντας σε κάποια υπογραφή από το αγαπημένο τους σχήμα μετά το live.
Την «προθέρμανση» ανέλαβε ο Slow Pilot (κατά κόσμον Pieter Peirsman), session κιθαρίστας των Hooverphonic και άλλων συγκροτημάτων. Για περίπου 20 λεπτά, παρέα με τις κιθάρες του, μας εισήγαγε στη solo δισκογραφία του. Δυστυχώς εργασιακές υποχρεώσεις μάς καθυστέρησαν, προλαβαίνοντας μόνο το “Giants” πριν χαιρετήσει ευγενικά και αποχωρήσει. Παρότι μόνος στη σκηνή, συνοδευόμενος μόνο από προηχογραφημένα μέρη, φαίνεται να «ζέστανε» το κοινό επαρκώς για αυτό που θα ακολουθούσε.
Μισή ώρα περίπου αργότερα, η σκηνή γέμισε ασφυκτικά από το ιδρυτικό δίδυμο των Hooverphonic, δηλαδή, τους Alex Callier (μπάσο, πλήκτρα) και Raymond Geerts (κιθάρα), την Geike (τραγούδι), τον Pieter (δεύτερη κιθάρα) και τους υπόλοιπους session μουσικούς, ανάμεσα στους οποίους και ένα κουαρτέτο με τσέλο, βιόλα και βιολιά.
Στο πρώτο μέρος της συναυλίας ακούσαμε, όπως ήταν αναμενόμενο, ολόκληρο το “The Magnificent Tree”. Η έναρξη έγινε με το “Autoharp” και τη μυσταγωγική του trip hop αύρα με ανατολίτικες επιρροές. Μέσα σε ένα παραπέτασμα καπνού και ενώ οι υπόλοιποι μουσικοί είχαν ήδη πάρει τη θέση τους, βγήκε και η Geike. Διακριτική, χωρίς πολλά-πολλά, αφοσιωμένη στην ερμηνεία της, ξύπνησε μνήμες μόνο με τη φωνή και το χαρακτηριστικό της βλέμμα.
Το τραγούδι που περιμέναμε ήρθε ήδη από πάρα πολύ νωρίς, αφού ήταν δεύτερο στο άλμπουμ και άρα και στη setlist. Ο λόγος για το “Mad About You”. Το κομμάτι μάλλον δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Αρκεί να πούμε ότι η ακρόασή του ζωντανά από τη φωνή που το καθιέρωσε, παρέα με τη μαεστρία των υπόλοιπων μουσικών και τον «όγκο» των εγχόρδων, ήταν μία από τις πιο δυνατές και κινηματογραφικές στιγμές που έχουμε ζήσει σε συναυλία. Ειδικά όσοι τυχεροί βρεθήκαμε στην πρώτη σειρά.
«Όσοι είχαν έρθει μόνο για το “Mad About You” μπορούν να φύγουν τώρα», μας είπε χαμογελώντας ο Alex, υποσχόμενος ότι για τους υπόλοιπους επεφύλασσαν πολλές ακόμα ωραίες στιγμές. Μία από αυτές ήταν το πορωτικό riff του “Jackie Cane” από τον Raymond, ο οποίος σε όλο το live εκφράστηκε μόνο με τη μουσική του και κάποια συγκρατημένα χαμόγελα, χωρίς να μας πει λέξη. Το ίδιο ίσχυε και για την Geike, πέρα από κάποια συγκρατημένα “Thank You”.
“Vinegar & Salt”, “Out Of Sight” και όλα τα υπόλοιπα κλασικά κομμάτια του άλμπουμ, πλην του “Renaissance Affair”, μάς κράτησαν συντροφιά για το πρώτο 50λεπτό της συναυλίας. Μετά, ο Alex ξαναπήρε το λόγο, για να μας θυμίσει ότι φέτος κλείνουν και 30 χρόνια από τη δημιουργία του σχήματος το 1995. Αφού έγιναν οι απαραίτητες προωθήσεις από μέρους του για ένα επετειακό photobook που μας περίμενε στο merch, περάσαμε στο δεύτερο μέρος, γεμάτο τραγούδια από όλη τη δισκογραφία των Hooverphonic.
Η Geike έκανε ένα σύντομο πέρασμα από τα καμαρίνια για να αλλάξει σύνολο, και έπειτα μας χάρισε μια χορταστική περίληψη από σχεδόν όλη τη δισκογραφία των Hooverphonic, ακόμα και από άλμπουμ στα οποία δεν συμμετείχε η ίδια. Προσωπικά, ξεχωρίσαμε το “Anger Never Dies” (ένα soundtrack για μια ταινία James Bond που δεν υπήρξε ποτέ, όπως είπε ο Alex), το “2Wicky”, το “No More Sweet Music”, το “Amalfi” και το “Badaboum”, όπου η Geike έκανε ένα ναζιάρικο ντουέτο με τον Pieter.
Έκπληξη προκάλεσε η πλήρης απουσία κάποιου κομματιού από το περσινό άλμπουμ των Hooverphonic, “Fake Is The New Dope”. Η κυκλοφορία του θα μπορούσε να χωρέσει κάπως σε ένα τόσο γεμάτο και ολοκληρωμένο πρόγραμμα, αλλά αυτό δεν έγινε.
Αφού πέρασε και το ορόσημο της μιάμισης ώρας, είχε έρθει η ώρα για τα δύο encore που θα ολοκλήρωναν τη βραδιά. Σε αυτά βρεθήκαμε στις δύο εσχατιές της πορείας των Hooverphonic. Από τη μία, ακούσαμε το “The Wrong Place”, που ήταν η επίσημη συμμετοχή του Βελγίου στην Eurovision το 2021, από την άλλη τη διασκευή στο “This Strange Effect” του Dave Berry από το 1998, καθώς και τα “Inhaler” και “Barabas” από το μακρινό 1997. Trip hop και indie pop ατμοσφαιρικότητα με ambient και cinematic επιρροές, λίγο πριν το οριστικό «καληνύχτα».
Η επιστροφή των Hooverphonic στη Θεσσαλονίκη μάς πρόσφερε μία συναυλία γεμάτη κλάση, ταλέντο και νοσταλγία, που ήδη συζητιέται ως μία από τις πιο άρτιες των τελευταίων ετών. Περιμένουμε από τώρα με ανυπομονησία την επόμενη!
Setlist - Hooverphonic
- Autoharp
- Mad About You
- Waves
- Jackie Cane
- The Magnificent Tree
- Vinegar & Salt
- Frosted Flake Wood
- Every Time We Live Together We Die a Bit More
- Out Of Sight
- Pink Fluffy Dinosaurs
- L'odeur Animale
- Anger Never Dies
- Romantic
- Eden
- You Love Me to Death
- Hiding In A Song
- 2Wicky
- No More Sweet Music
- Badaboum
- The Night Before
- Amalfi
- This Strange Effect (Dave Berry cover)
- The Wrong Place
- Inhaler
- Sometimes
- Barabas
Οι φωτογραφίες ανήκουν στον Κωστή Κοτσώνη και στο mixgirll.gr.