Λάτρης του κέντρου της Αθήνας, έχοντας όνειρο να διοργανώσει ένα αντίστοιχο Glastonbury Festival στην Ελλάδα. Μέχρι να συμβεί αυτό, θα ακούει πάντα μουσική, θα πηγαίνει σινεμά και σε συναυλίες.
Αν περιμένεις ένα δίσκο ίδιο με τους προηγούμενους της Chelsea Wolfe, τότε θα χάσεις, διότι η Αμερικανή απομακρύνεται από το doom metal που τη χαρακτήριζε. Η αλλαγή αυτή, όμως, προσφέρει μια μουσική μαγεία.
Η άκρως experimental διάθεση συναντά την πιο «σκοτεινή» πλευρά της μουσικής εν μέσω κραυγών. Η αλήθεια είναι πως δεν είναι εύκολο να ολοκληρώσει την ακρόαση όλου του άλμπουμ κάποιος που δεν είναι μυημένος σε τέτοιου είδους μελωδίες.