Είμαι αγανακτισμένος! Δεν αντέχω ν' ακούω παλιά κομμάτια που έχουνε μοντερνοποιηθεί με την προσθήκη ενός beat από πίσω και να παίζονται παντού σαν φρεσκαδούρα, ή σαν άποψη από κάποιο χθεσινό DJ. Αν ακούσω άλλο ένα αγαπημένο κομμάτι που του έχουνε γαμήσει τη μανούλα οι σαχλομπητάκηδες, θ' αρχίσω να πυρπολώ ραδιοφωνικούς σταθμούς, μπαρ, ασανσέρ, το διπλανό γραφείο με τη χοντρή που ακούει μπεστ στη διαπασόν, και το Χόντο, και θα με πάνε μέσα!
Και θα μου πεις εσύ αναγνώστη - δεν ξέρω ακόμα αν είσαι αγαπητός, θα δείξει - εδώ ο κόσμος χάνεται, καταρέει η οικονομία, η χώρα, το ευρώ, το κράτος διαλύεται, πέσανε τα ομόλογα, έπεσε ο καραγκούνης και δεν πήρε πέναλτι, έρχονται οι νεφιλίμ, έχασε μισό κιλό ο πάγκαλος κι εσύ χτενίζεσαι κι ασχολείσαι με τα μπητάκια στα αγαπημένα σου κομμάτια; Λοιπόν, ο 'Οσκαρ Γουάϊλντ είχε πει ότι πρέπει να αντιμετωπίζουμε τα σοβαρά ζητήματα με ελαφρότητα και τα ανάλαφρα με σοβαρότητα, ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων, δεν ήμουνα και ο καλύτερος μαθητής στην αγγλική φιλολογία. Έτσι κι εγώ λοιπόν, φουντώνω όταν ακούω το ''Bang Bang'' της λατρευτής μου Nancy σε techno, ή τους Metallica σε ελαφρύ house για να κοπανιέται η ηλίθια πιτσιρικαρία. (Ναι, ηλίθια, κι εγώ όταν ήμουνα πιτσιρικάς, ηλίθιος ήμουνα, κι εσύ αναγνώστη που πιθανώς θα σπεύσεις να υπερασπιστείς τη νεολαία που είναι το μέλλον μας και μπλα μπλα μπλα... WAKE UP!)
Ηρέμησε, μου λέει ο ψυχαναλυτής μου, ρίξε λίγο λάδι στο κρασί σου - ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων - άκου εσύ τα δικά σου κι ας τους άλλους να κουρεύονται σαν το χρέος. Εντάξει, σε μια στιγμή διαύγειας, θυμάμαι ότι πριν από πολλά χρόνια - αλλά πολύ περισσότερα μετά την εποχή των δεινοσαύρων - η Mute είχε βγάλει μια συλλογή με τίτλο ''Tyranny of the Beat'' που αντιπροσώπευε κάποια ρεύματα και γκρουπ της εποχής. ΟΚ, τότε ήταν ακόμα φρέσκο το industrial και το new beat και όλος εκείνος ο συμπαθής συρφετός των μαυροντυμένων και βλοσυρών μπάσταρδων παιδιών των Kraftwerk. Ως εδώ καλά. Ήμουνα κι εγώ μέσα, να χτυπιέμαι σε παλιά εργοστάσια και αποθήκες του Ντάλας που είχανε μεταμορφωθεί σε κλαμπ. Όλα καλά, αρκεί το beat να υπάρχει εκεί που χρειάζεται, ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ ΑΛΛΟΥ!
Την ίδια εποχή έγινε και το μεγάλο μπαμ με το hip hop, που εμένα μου φαινότανε τόσο ενδιαφέρον και συναρπαστικό όσο μια ουρά στο σούπερ μάρκετ. Εκεί που ζούσα, είχα την τιμή - την ατυχία δηλαδή - να τρώω στη μάπα καθημερινά τους ''δημιουργούς'' - χα χα χα - και τους ακροατές αυτής της βαρετής ρυθμικής μονοτονίας που σιγοντάριζε αγράμματους rappers που μιλούσαν ακατάπαυστα χωρίς να λένε απολύτως τίποτα. Το δε κοινό τους αποτελείτο από μαύρους και λευκούς - κυρίως καλοβαλμένους - έφηβους που ζούσαν τη μαγκιά και το γκανγκστεριλίκι από δεύτερο χέρι. Το hip hop και το r 'n' b μου φαίνονταν πάντα υπερβολικά τεμπέλικα, υπερβολικά mainstream, υπερβολικά ''εύκολα'' ακούσματα. Ο κάθε κρετίνος μπορεί να κουνήσει το κουφάρι του μ' ένα τέτοιο μπητ. Και από δημιουργικής πλευράς, δεν είναι και μεγάλη υπόθεση να σαμπλάρεις ένα beat από ένα παλιό funk κομμάτι και να πεις πέντε παπαριές από πάνω. Σιγά τα ωά. Κι ο σκύλος μου μπορεί να το κάνει αυτό, και δεν έχω καν σκύλο. Α, ναι, και βάλτε τις χρυσές καδένες και τα διαμάντια στον πάτο σας. Δεν είναι τυχαία άλλωστε αυτή η ευγενής συνύπαρξη - αλλαξοκωλία - του σκυλάδικου με τους ντόπιους χιπχόπερς εδώ στο ελλάντα. Ξαφνικά γεμίσαμε από δαύτους, τα σάμπλα άπειρα και τζαμπέ. Ώπα, ξεφύγαμε λίγο απ' το θέμα αλλά ένας ωραίος συνειρμός δε βλάπτει πού και πού.
Παραδείγματα από σαχλομπητάκηδες άπειρα, και είναι τυχεροί που δεν επιτρέπεται να έχω ούτε καν αεροβόλο στην κατοχή μου. Ο Moby πήρε μερικά παλιά blues, κότσαρε μερικά ανάλαφρα μπητάκια για να κουνιούνται οι γκομενίτσες και οι φλώροι και βγήκανε όλοι και τον κάνανε θεό, τον καραφλό στούμπο. Διασκεύασε και το ''Τhat's When I Reach for my Revolver'' για ξεκάρφωμα το πλουσιόπαιδο. Σιγά ρε επαναστάτη, θα το γκρεμίσεις το καημένο το σύστημα. Οι Thievery πήρανε μερικά samples και φτιάξανε ένα γλυκερό easy listening με ethnic πινελιές για να τους τρώμε στη μάπα κάθε χρόνο εδώ στη μπανανία και να ανηφορίζουνε οι τρέντουλες στο Λυκαβηττό.
Πιο πρόσφατα, κάποιοι αράπηδες - ναι ρε, υπάρχουνε μαύροι και αράπηδες όπως υπάρχουνε έλληνες και ελληνάρες, ξεκόλλα απ' την πολιτική ορθότητα and smell the coffee - κάνανε την ύστατη ιεροσυλία και ''διασκευάσανε'' τραγούδια του μεγάλου Johnny Cash σε hip hop. Όχι ρε σκατιάρηδες, ο Johnny Cash δε χρειάζεται hip hop beats, στους πρώτους δίσκους του δεν είχε καν ντραμς, και σίγουρα δε χρειάζεται κανέναν κρετίνο να ραπάρει ενδιάμεσα, τα λέει μια χαρά και μόνος του. Μπορούμε να τον ακούσουμε και χωρίς τα σκατομπητ σας. Σε ποιούς απευθύνεται αυτός ο δίσκος ρε ζώα; Όχι σε μένα πάντως που έχω το θείο Johhny στο εικονοστάσι μου. Μπα που να σας στοιχειώνει το φάντασμά του μέχρι να ψοφήσετε με έναν αργό και βασανιστικό θάνατο.
Ελπίζω να έπιασες τα υπονοούμενά μου, εσύ που ξύνεις το κεφάλι σου!
Μερικές φορές που βρίσκομαι σε κάποιο μπαρ πλήττω από την ομοιομορφία της μουσικής που ακούγεται και είναι βασισμένη σε όλα αυτά τα λαουντζο - νιουτζαζο - τριπχοπρεγκο - ντε-και-καλά - ''ψαγμένα'' σαχλομπητάκια. Τι ψαγμένα ρε χλέμπουρες, αφού όλοι τις ίδιες συλλογές παίζετε. Όπου και να πάω, τα ίδια ''ψαγμένα'' μπητάκια ακούω εδώ και δέκα χρόνια. Σιγά ρε μην καμπουριάσετε απ' το πολύ ψάξιμο.
Και μην πιάσω στο στόμα μου εκείνο το κατατονικό πράμα που είχανε βαφτίσει ''η σκηνή του μπρίστολ''. Η λέξη σκηνή υποννοεί και λίγη δράση, λίγη ενέργεια. Θα έπρεπε να το λέγανε ''η κρεβατοκάμαρα του μπρίστολ'' γιατί μόνο υπνηλία φέρνει. Μια φορά κοιμήθηκα σε συναυλία, κι αυτό ήτανε σε μια ''εμφάνιση'' του μαλάκα του Tricky σ' ένα Lollapalooza μέρα μεσημέρι. Αν σου έθιξα την ιερή αγελάδα, peace brother - ή sister - και πέσε για ύπνο.
Λοιπόν, όσοι δεν άντεχετε ν' ακούτε μουσική χωρίς κάποιο μπητ από πίσω - γιατί έτσι σας έχουνε προγραμματίσει, όσο και να μη θέλετε να το παραδεχτείτε - ακούστε τα δικά σας κι αφήστε με ήσυχο ν' ακούω τις κιθάρες και τα κοντραμπάσα μου χωρίς καμιά επέμβαση. Άντε και δε βρίσκω τα χάπια μου.
Και θα μου πεις εσύ αναγνώστη - δεν ξέρω ακόμα αν είσαι αγαπητός, θα δείξει - εδώ ο κόσμος χάνεται, καταρέει η οικονομία, η χώρα, το ευρώ, το κράτος διαλύεται, πέσανε τα ομόλογα, έπεσε ο καραγκούνης και δεν πήρε πέναλτι, έρχονται οι νεφιλίμ, έχασε μισό κιλό ο πάγκαλος κι εσύ χτενίζεσαι κι ασχολείσαι με τα μπητάκια στα αγαπημένα σου κομμάτια; Λοιπόν, ο 'Οσκαρ Γουάϊλντ είχε πει ότι πρέπει να αντιμετωπίζουμε τα σοβαρά ζητήματα με ελαφρότητα και τα ανάλαφρα με σοβαρότητα, ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων, δεν ήμουνα και ο καλύτερος μαθητής στην αγγλική φιλολογία. Έτσι κι εγώ λοιπόν, φουντώνω όταν ακούω το ''Bang Bang'' της λατρευτής μου Nancy σε techno, ή τους Metallica σε ελαφρύ house για να κοπανιέται η ηλίθια πιτσιρικαρία. (Ναι, ηλίθια, κι εγώ όταν ήμουνα πιτσιρικάς, ηλίθιος ήμουνα, κι εσύ αναγνώστη που πιθανώς θα σπεύσεις να υπερασπιστείς τη νεολαία που είναι το μέλλον μας και μπλα μπλα μπλα... WAKE UP!)
Ηρέμησε, μου λέει ο ψυχαναλυτής μου, ρίξε λίγο λάδι στο κρασί σου - ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων - άκου εσύ τα δικά σου κι ας τους άλλους να κουρεύονται σαν το χρέος. Εντάξει, σε μια στιγμή διαύγειας, θυμάμαι ότι πριν από πολλά χρόνια - αλλά πολύ περισσότερα μετά την εποχή των δεινοσαύρων - η Mute είχε βγάλει μια συλλογή με τίτλο ''Tyranny of the Beat'' που αντιπροσώπευε κάποια ρεύματα και γκρουπ της εποχής. ΟΚ, τότε ήταν ακόμα φρέσκο το industrial και το new beat και όλος εκείνος ο συμπαθής συρφετός των μαυροντυμένων και βλοσυρών μπάσταρδων παιδιών των Kraftwerk. Ως εδώ καλά. Ήμουνα κι εγώ μέσα, να χτυπιέμαι σε παλιά εργοστάσια και αποθήκες του Ντάλας που είχανε μεταμορφωθεί σε κλαμπ. Όλα καλά, αρκεί το beat να υπάρχει εκεί που χρειάζεται, ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ ΑΛΛΟΥ!Την ίδια εποχή έγινε και το μεγάλο μπαμ με το hip hop, που εμένα μου φαινότανε τόσο ενδιαφέρον και συναρπαστικό όσο μια ουρά στο σούπερ μάρκετ. Εκεί που ζούσα, είχα την τιμή - την ατυχία δηλαδή - να τρώω στη μάπα καθημερινά τους ''δημιουργούς'' - χα χα χα - και τους ακροατές αυτής της βαρετής ρυθμικής μονοτονίας που σιγοντάριζε αγράμματους rappers που μιλούσαν ακατάπαυστα χωρίς να λένε απολύτως τίποτα. Το δε κοινό τους αποτελείτο από μαύρους και λευκούς - κυρίως καλοβαλμένους - έφηβους που ζούσαν τη μαγκιά και το γκανγκστεριλίκι από δεύτερο χέρι. Το hip hop και το r 'n' b μου φαίνονταν πάντα υπερβολικά τεμπέλικα, υπερβολικά mainstream, υπερβολικά ''εύκολα'' ακούσματα. Ο κάθε κρετίνος μπορεί να κουνήσει το κουφάρι του μ' ένα τέτοιο μπητ. Και από δημιουργικής πλευράς, δεν είναι και μεγάλη υπόθεση να σαμπλάρεις ένα beat από ένα παλιό funk κομμάτι και να πεις πέντε παπαριές από πάνω. Σιγά τα ωά. Κι ο σκύλος μου μπορεί να το κάνει αυτό, και δεν έχω καν σκύλο. Α, ναι, και βάλτε τις χρυσές καδένες και τα διαμάντια στον πάτο σας. Δεν είναι τυχαία άλλωστε αυτή η ευγενής συνύπαρξη - αλλαξοκωλία - του σκυλάδικου με τους ντόπιους χιπχόπερς εδώ στο ελλάντα. Ξαφνικά γεμίσαμε από δαύτους, τα σάμπλα άπειρα και τζαμπέ. Ώπα, ξεφύγαμε λίγο απ' το θέμα αλλά ένας ωραίος συνειρμός δε βλάπτει πού και πού.
Παραδείγματα από σαχλομπητάκηδες άπειρα, και είναι τυχεροί που δεν επιτρέπεται να έχω ούτε καν αεροβόλο στην κατοχή μου. Ο Moby πήρε μερικά παλιά blues, κότσαρε μερικά ανάλαφρα μπητάκια για να κουνιούνται οι γκομενίτσες και οι φλώροι και βγήκανε όλοι και τον κάνανε θεό, τον καραφλό στούμπο. Διασκεύασε και το ''Τhat's When I Reach for my Revolver'' για ξεκάρφωμα το πλουσιόπαιδο. Σιγά ρε επαναστάτη, θα το γκρεμίσεις το καημένο το σύστημα. Οι Thievery πήρανε μερικά samples και φτιάξανε ένα γλυκερό easy listening με ethnic πινελιές για να τους τρώμε στη μάπα κάθε χρόνο εδώ στη μπανανία και να ανηφορίζουνε οι τρέντουλες στο Λυκαβηττό. Πιο πρόσφατα, κάποιοι αράπηδες - ναι ρε, υπάρχουνε μαύροι και αράπηδες όπως υπάρχουνε έλληνες και ελληνάρες, ξεκόλλα απ' την πολιτική ορθότητα and smell the coffee - κάνανε την ύστατη ιεροσυλία και ''διασκευάσανε'' τραγούδια του μεγάλου Johnny Cash σε hip hop. Όχι ρε σκατιάρηδες, ο Johnny Cash δε χρειάζεται hip hop beats, στους πρώτους δίσκους του δεν είχε καν ντραμς, και σίγουρα δε χρειάζεται κανέναν κρετίνο να ραπάρει ενδιάμεσα, τα λέει μια χαρά και μόνος του. Μπορούμε να τον ακούσουμε και χωρίς τα σκατομπητ σας. Σε ποιούς απευθύνεται αυτός ο δίσκος ρε ζώα; Όχι σε μένα πάντως που έχω το θείο Johhny στο εικονοστάσι μου. Μπα που να σας στοιχειώνει το φάντασμά του μέχρι να ψοφήσετε με έναν αργό και βασανιστικό θάνατο.
Ελπίζω να έπιασες τα υπονοούμενά μου, εσύ που ξύνεις το κεφάλι σου!
Μερικές φορές που βρίσκομαι σε κάποιο μπαρ πλήττω από την ομοιομορφία της μουσικής που ακούγεται και είναι βασισμένη σε όλα αυτά τα λαουντζο - νιουτζαζο - τριπχοπρεγκο - ντε-και-καλά - ''ψαγμένα'' σαχλομπητάκια. Τι ψαγμένα ρε χλέμπουρες, αφού όλοι τις ίδιες συλλογές παίζετε. Όπου και να πάω, τα ίδια ''ψαγμένα'' μπητάκια ακούω εδώ και δέκα χρόνια. Σιγά ρε μην καμπουριάσετε απ' το πολύ ψάξιμο. Και μην πιάσω στο στόμα μου εκείνο το κατατονικό πράμα που είχανε βαφτίσει ''η σκηνή του μπρίστολ''. Η λέξη σκηνή υποννοεί και λίγη δράση, λίγη ενέργεια. Θα έπρεπε να το λέγανε ''η κρεβατοκάμαρα του μπρίστολ'' γιατί μόνο υπνηλία φέρνει. Μια φορά κοιμήθηκα σε συναυλία, κι αυτό ήτανε σε μια ''εμφάνιση'' του μαλάκα του Tricky σ' ένα Lollapalooza μέρα μεσημέρι. Αν σου έθιξα την ιερή αγελάδα, peace brother - ή sister - και πέσε για ύπνο.
Λοιπόν, όσοι δεν άντεχετε ν' ακούτε μουσική χωρίς κάποιο μπητ από πίσω - γιατί έτσι σας έχουνε προγραμματίσει, όσο και να μη θέλετε να το παραδεχτείτε - ακούστε τα δικά σας κι αφήστε με ήσυχο ν' ακούω τις κιθάρες και τα κοντραμπάσα μου χωρίς καμιά επέμβαση. Άντε και δε βρίσκω τα χάπια μου.
Διαβάστε εδώ όλα τα άρθρα της στήλης "Rock n' Roll Stories" του Φίλιππου Χρυσόπουλου στο Mix Grill.
Η φωτογραφία του εξωφύλλου ανήκει στο blog.itechtalk.com
Η φωτογραφία του εξωφύλλου ανήκει στο blog.itechtalk.com