Πάλι βράδυ γράφω. Πάλι χωρίς τόνους και (δικαιολογημένα) θα με κυνηγάει ο Μπαλιώτης. Μόλις έμαθα πως 'έφυγε' ο Jackie Leven. Καρκίνος, τι άλλο. Γαμώτο, είναι σα να έχασα έναν καλό μου φίλο και δεν ξέρω τι σκατά να γράψω. Είχαμε περάσει απλά και μόνο μια ολόκληρη μέρα μαζί, πίσω στον χειμώνα του 2003, όμως ο πούστης ο χρόνος είναι κάτι τόσο σχετικό τελικά. Από τόσες συνεντεύξεις, εκπομπές κτλ, 5-6 πράγματα μένουν (όπως και στη ζωή γενικότερα) και 'γράφουν' μέσα σου, τα πιο πολλά είναι απλά γέφυρες που σε οδηγούν το ένα στο άλλο μέσα στο ταξίδι αυτό, χωρίς κάποια ιδιαίτερη σημασία.
Λίγα μένουν. Αυτά που είναι να μείνουν. Αυτά που σε κοιτάζουν 'από μέσα σου' τις ώρες που σωπαίνεις, που σου μιλάνε όταν κοπάζει ο θόρυβος, χωρίς να χρειάζεται καν να τα ψάξεις. Είναι εκεί, πάντα μαζί σου και θα είναι μέχρι να γίνεις αστρόσκονη. Ο Jackie ήταν στην Αθήνα μαζί με τον Michael Weston KIng, έπαιξαν στο 'Μικρό Μουσικό Θέατρο' (γεια σου Αναστάση όπου κι αν βρίσκεσαι... ) και δεν έχασα την ευκαιρία να τους έχω στην εκπομπή μου. Τελικά, περάσαμε μαζί μια ολόκληρη μέρα.
Μια μέρα με ηχογραφήσεις, καθώς έπαιξαν 3 τραγούδια για την εκπομπή μου αν θυμάμαι καλά, μπορεί και 4, μετά η ηχογράφηση της συνέντευξης, ποτήρια με ουϊσκι, κάτι τσιγάρα που καίγονται αργά στο τασάκι όταν η κουβέντα παίρνει φωτιά, συζητήσεις για τον Van Morrison, την Ελλάδα που λάτρευε, τον Θεό, το σεξ, τη ζωή 'στο δρόμο'... Τα ομορφότερα πράγματα λέγονται σε ένα βλέμμα και ο Jackie ΗΤΑΝ από τις σπάνιες περιπτώσεις των ιδιαίτερων ανθρώπων, που ξέρουν να κλέψουν τη στιγμή, να την αιχμαλωτίσουν. Αυτό φαίνεται άλλωστε και στα τραγούδια του και τελικά να την κάνουν αιώνια. Να την κάνουν μια μνήμη ΖΩΝΤΑΝΗ κι αυτό μετράει.
Τον θυμάμαι να με κοιτάζει με αυτά τα σχεδόν παιδικά του μάτια, γεμάτα απορία, όταν με είδε να τρέχω να βοηθήσω τον ηχολήπτη για να στήσουμε σωστά τα μικρόφωνα για την ηχογράφηση του ακουστικού σετ... 'Εσύ ασχολείσαι με αυτά... !" έμοιαζε να μου λέει, τον κοίταξα, χαμογέλασα και του είπα 'Καλώς ήρθες στην Ελλάδα Jackie! Κι εδώ δεν είμαστε στα Ελληνικά νησιά που αγαπάς! Μα στην Αθήνα! Και για να βγει σωστά η εκπομπή μου θα κάνω ΚΑΙ αυτο! Και ότι άλλο χρειαστεί!'
Τα σημαντικότερα πράγματα τα είπαμε μετά τη συνέντευξη, που κράτησε σχεδόν 20-25 λεπτα κι εκεί είχα την τύχη να ανακαλύψω μια ζεστή καρδιά, έναν αυθεντικό Σκωτσέζο κι έναν ευαίσθητο άνθρωπο. Μου μίλησε (για τι άλλο... ) για τη γυναίκα, την γυναίκα μέσα στα τραγούδια του, στην ψυχή του πρώτα απ' όλα και για την ομορφιά μα και την πίκρα, τη μοναξιά που έχει η ζωη ταξιδεύοντας στον δρόμο της μουσικής και της δημιουργίας. Θα ήθελα να γράψω ένα καλύτερο κείμενο για αυτόν. Να είχα έμπνευση. Μα δεν έχω. Και γουστάρω που δεν έχω. Εξηγήθηκα από την αρχή. Νιώθω σαν να έχασα ένα φίλο.
Μου έχει τύχει με 5-6 άτομα που συνάντησα μέσα από την εκπομπή μου, να γίνει αυτό το κάτι, αυτό που δένει δυο ανθρώπους για πάντα ακόμη κι αν δε συναντηθούν ποτέ ξανά κι όντως οι δρόμοι μας δεν ξανασυναντήθηκαν ποτέ. Αυτός διάβαζε κάποια από τα κείμενα μου, μάθαινε νέα για την εκπομπή μου, περισσότερο μέσα από την επαφή που κράτησα με τον Michael Weston King, έπαιρνα τα χαιρετίσματα του κι εγώ μάθαινα 'νέα' του μέσα από κάθε νέο του αλμπουμ.
Μα πάντα, όταν μάθαινα πως επέστρεψε, πως είναι εδώ με μια νέα δουλειά, χαμογελούσα με εκείνο το χαμόγελο το ζεστό, το μέσα, της καρδιάς κι αυτό τα λέει όλα. Έτσι απλά. Γιατί χαιρόμουν που ήταν εδώ, που συνέχιζε την ιδιαίτερη πορεία του. Γράφω και πάλι (το βλέπω τώρα) δεν άφησα παραγράφους, πάλι 'λουφάρω', πάλι το ξέχασα και πάλι ο Γιώργος θα λέει μέσα του (δικαίως) 'με τον πούστη που έχω μπλέξει... ' κι εγώ θα σκέφτομαι 'την επόμενη φορά Γιώργο, στο επόμενο κείμενο', ε αυτό είναι, αυτή η πουτάνα η επόμενη φορά που δεν θα υπάρξει ποτέ για τον Jackie, για εμάς, για όσους αγάπησαν την ευαισθησία και το ψυχωμένο και έντιμο και τόσο μα τόσο βαθύ αληθινό και σπάνιο της ερμηνείας του.
Με τους αποχαιρετισμούς δεν τα πάω καλά και γενικότερα τους αποφεύγω, όταν κάτι τελειώνει, τελείωσε. Δεν μπορό όμως να μην θυμηθώ κλείνοντας, τη μέρα που με τον Γιώργο Πατριάρχη συζητούσαμε για το νέο τεύχος του 'UNCUT' και το τραγούδι του Jackie Leven που υπήρχε σ' αυτο, το 'Sexual Loneliness Of Jesus Christ'. 'Εχω κολλήσει φίλε, ρε Δημήτρη ο τύπος είναι απίστευτος'... 'Θα τον έχω σε λίγες μέρες στο στουντιο, έλα να τον γνωρίσεις.
Δεν παίζεται σαν τραγουδοποιός, συμφωνώ... ' Ο Γιώργος δεν ήρθε, έπαιζε ο θρύλος με τη Γαλατα το ίδιο βράδυ, με το θεϊκό γκολ του Ζιοβάνι τότε, για όσους το θυμούνται. Όταν τον είδα όμως την επόμενη μέρα, με θυμάμαι να του λέω... 'φίλε, ο τύπος ΔΕΝ παίζεται και σαν άτομο... Απλός, αυθεντικός και γεμάτος από μουσική στην καρδιά του... ' Θα παίξω κάτι από τον Jackie στην εκπομπή μου και θα σκεφτώ ξανά τα λόγια του Michael Weston King όταν αποχαιρετιστήκαμε εκείνο το παγωμένο χειμωνιάτικο βράδυ... '
O Jackie είναι ευγενικός, το είδες... μα μαζί και απόμακρος με τον δικό του τρόπο... Σας έβλεπα στη γωνία να μιλάτε για ώρα, δεν ξέρω τι λέγατε μετά τη συνέντευξη, μα είδα τον ΤΡΟΠΟ που σου μιλούσε... Ταξιδεύω μαζί του από πόλη, σε πόλη, Ισπανία, Ιταλία, Ελλάδα τώρα, τον ζω κάθε μέρα... Τον γνωρίζω, ξέρεις... Είσαι τυχερός μικρέ, σε συμπάθησε ξέρεις... . '
Λίγα μένουν. Αυτά που είναι να μείνουν. Αυτά που σε κοιτάζουν 'από μέσα σου' τις ώρες που σωπαίνεις, που σου μιλάνε όταν κοπάζει ο θόρυβος, χωρίς να χρειάζεται καν να τα ψάξεις. Είναι εκεί, πάντα μαζί σου και θα είναι μέχρι να γίνεις αστρόσκονη. Ο Jackie ήταν στην Αθήνα μαζί με τον Michael Weston KIng, έπαιξαν στο 'Μικρό Μουσικό Θέατρο' (γεια σου Αναστάση όπου κι αν βρίσκεσαι... ) και δεν έχασα την ευκαιρία να τους έχω στην εκπομπή μου. Τελικά, περάσαμε μαζί μια ολόκληρη μέρα.
Μια μέρα με ηχογραφήσεις, καθώς έπαιξαν 3 τραγούδια για την εκπομπή μου αν θυμάμαι καλά, μπορεί και 4, μετά η ηχογράφηση της συνέντευξης, ποτήρια με ουϊσκι, κάτι τσιγάρα που καίγονται αργά στο τασάκι όταν η κουβέντα παίρνει φωτιά, συζητήσεις για τον Van Morrison, την Ελλάδα που λάτρευε, τον Θεό, το σεξ, τη ζωή 'στο δρόμο'... Τα ομορφότερα πράγματα λέγονται σε ένα βλέμμα και ο Jackie ΗΤΑΝ από τις σπάνιες περιπτώσεις των ιδιαίτερων ανθρώπων, που ξέρουν να κλέψουν τη στιγμή, να την αιχμαλωτίσουν. Αυτό φαίνεται άλλωστε και στα τραγούδια του και τελικά να την κάνουν αιώνια. Να την κάνουν μια μνήμη ΖΩΝΤΑΝΗ κι αυτό μετράει.
Τον θυμάμαι να με κοιτάζει με αυτά τα σχεδόν παιδικά του μάτια, γεμάτα απορία, όταν με είδε να τρέχω να βοηθήσω τον ηχολήπτη για να στήσουμε σωστά τα μικρόφωνα για την ηχογράφηση του ακουστικού σετ... 'Εσύ ασχολείσαι με αυτά... !" έμοιαζε να μου λέει, τον κοίταξα, χαμογέλασα και του είπα 'Καλώς ήρθες στην Ελλάδα Jackie! Κι εδώ δεν είμαστε στα Ελληνικά νησιά που αγαπάς! Μα στην Αθήνα! Και για να βγει σωστά η εκπομπή μου θα κάνω ΚΑΙ αυτο! Και ότι άλλο χρειαστεί!'Τα σημαντικότερα πράγματα τα είπαμε μετά τη συνέντευξη, που κράτησε σχεδόν 20-25 λεπτα κι εκεί είχα την τύχη να ανακαλύψω μια ζεστή καρδιά, έναν αυθεντικό Σκωτσέζο κι έναν ευαίσθητο άνθρωπο. Μου μίλησε (για τι άλλο... ) για τη γυναίκα, την γυναίκα μέσα στα τραγούδια του, στην ψυχή του πρώτα απ' όλα και για την ομορφιά μα και την πίκρα, τη μοναξιά που έχει η ζωη ταξιδεύοντας στον δρόμο της μουσικής και της δημιουργίας. Θα ήθελα να γράψω ένα καλύτερο κείμενο για αυτόν. Να είχα έμπνευση. Μα δεν έχω. Και γουστάρω που δεν έχω. Εξηγήθηκα από την αρχή. Νιώθω σαν να έχασα ένα φίλο.
Μου έχει τύχει με 5-6 άτομα που συνάντησα μέσα από την εκπομπή μου, να γίνει αυτό το κάτι, αυτό που δένει δυο ανθρώπους για πάντα ακόμη κι αν δε συναντηθούν ποτέ ξανά κι όντως οι δρόμοι μας δεν ξανασυναντήθηκαν ποτέ. Αυτός διάβαζε κάποια από τα κείμενα μου, μάθαινε νέα για την εκπομπή μου, περισσότερο μέσα από την επαφή που κράτησα με τον Michael Weston King, έπαιρνα τα χαιρετίσματα του κι εγώ μάθαινα 'νέα' του μέσα από κάθε νέο του αλμπουμ.
Μα πάντα, όταν μάθαινα πως επέστρεψε, πως είναι εδώ με μια νέα δουλειά, χαμογελούσα με εκείνο το χαμόγελο το ζεστό, το μέσα, της καρδιάς κι αυτό τα λέει όλα. Έτσι απλά. Γιατί χαιρόμουν που ήταν εδώ, που συνέχιζε την ιδιαίτερη πορεία του. Γράφω και πάλι (το βλέπω τώρα) δεν άφησα παραγράφους, πάλι 'λουφάρω', πάλι το ξέχασα και πάλι ο Γιώργος θα λέει μέσα του (δικαίως) 'με τον πούστη που έχω μπλέξει... ' κι εγώ θα σκέφτομαι 'την επόμενη φορά Γιώργο, στο επόμενο κείμενο', ε αυτό είναι, αυτή η πουτάνα η επόμενη φορά που δεν θα υπάρξει ποτέ για τον Jackie, για εμάς, για όσους αγάπησαν την ευαισθησία και το ψυχωμένο και έντιμο και τόσο μα τόσο βαθύ αληθινό και σπάνιο της ερμηνείας του.
Με τους αποχαιρετισμούς δεν τα πάω καλά και γενικότερα τους αποφεύγω, όταν κάτι τελειώνει, τελείωσε. Δεν μπορό όμως να μην θυμηθώ κλείνοντας, τη μέρα που με τον Γιώργο Πατριάρχη συζητούσαμε για το νέο τεύχος του 'UNCUT' και το τραγούδι του Jackie Leven που υπήρχε σ' αυτο, το 'Sexual Loneliness Of Jesus Christ'. 'Εχω κολλήσει φίλε, ρε Δημήτρη ο τύπος είναι απίστευτος'... 'Θα τον έχω σε λίγες μέρες στο στουντιο, έλα να τον γνωρίσεις. Δεν παίζεται σαν τραγουδοποιός, συμφωνώ... ' Ο Γιώργος δεν ήρθε, έπαιζε ο θρύλος με τη Γαλατα το ίδιο βράδυ, με το θεϊκό γκολ του Ζιοβάνι τότε, για όσους το θυμούνται. Όταν τον είδα όμως την επόμενη μέρα, με θυμάμαι να του λέω... 'φίλε, ο τύπος ΔΕΝ παίζεται και σαν άτομο... Απλός, αυθεντικός και γεμάτος από μουσική στην καρδιά του... ' Θα παίξω κάτι από τον Jackie στην εκπομπή μου και θα σκεφτώ ξανά τα λόγια του Michael Weston King όταν αποχαιρετιστήκαμε εκείνο το παγωμένο χειμωνιάτικο βράδυ... '
O Jackie είναι ευγενικός, το είδες... μα μαζί και απόμακρος με τον δικό του τρόπο... Σας έβλεπα στη γωνία να μιλάτε για ώρα, δεν ξέρω τι λέγατε μετά τη συνέντευξη, μα είδα τον ΤΡΟΠΟ που σου μιλούσε... Ταξιδεύω μαζί του από πόλη, σε πόλη, Ισπανία, Ιταλία, Ελλάδα τώρα, τον ζω κάθε μέρα... Τον γνωρίζω, ξέρεις... Είσαι τυχερός μικρέ, σε συμπάθησε ξέρεις... . '