Ο πρόσφατος θάνατος του Δημήτρη Μητροπάνου όπου κουτσοί, στραβοί και κάτοικοι του άγιου παντελεήμονα σπεύσανε να γεμίσουνε τους τοίχους του facebook με κομμάτια του τραγουδιστή, ενώ άλλοι μιλάγανε για εθνικό πένθος και τα μοιρολόγια δίνανε και παίρνανε, μου έφερε πάλι στο νου τη θεωρία που έχω περί ανυπαρξίας ελληνικής μουσικής.
Τι εννοώ: αν βγάλεις το στίχο από το 95% των τραγουδιών που περνάνε για ''ελληνική μουσική'' και αφήσεις μόνο τη μουσική, κανένας δε θα αναγνωρίσει το κομμάτι. Με δυο λόγια όταν κάποιοι λένε ''ακούω ελληνικά'', εννοούν ότι ακούν έναν τύπο ή μια τύπισσα που τραγουδάει ένα πράμα με ελληνικά λόγια όπου η μουσική από κάτω δεν έχει καμία σημασία. Είτε παίζει μια υποτυπώδης τούρκικη μπουζουκομελωδία, ή σαράντα αρκουδιάρικα τουμπερλέκια, ή ένα ηλεκτρονικό μπητάκι από casio της συμφοράς, δεν τρέχει μια, αρκεί ο τραγουδιάρης ή η τραγουδιάρα να έχουνε σουξέ. Οι μελωδίες είναι στη συντριπτική τους πλειοψηφία τούρκικες, αραβικές, ανατολίτικες γενικώς και αρκεί να ξεσηκώνουν τα μωρά στην πίστα για κανά τσιφτετέλι.
Κάτι αντίστοιχο ισχύει και με τα πιο ''σοβαρά'' ακούσματα, τα βαριά λαϊκά, τις ζεϊμπεκιές (σαν αυτές που χόρευε ο άντρας Άκης, που είναι και επίκαιρος) και όλες αυτές τις macho παπαριές του δήθεν λαϊκού ελληνάρα. Κι εκεί η μουσική είναι διεκπαιρεωτική, υποτυπώδης, αρκεί να ντύνει το στίχο. Γι' αυτό άλλωστε τα τραγούδια και οι μουσικοί είναι φασόν. Υπάρχουνε δυο-τρείς συνθέτες που γράδουνε τραγούδια με τη ντουζίνα κάθε μέρα και άλλοι τόσοι στιχουργοί που γράφουνε αβέρτα και τα πουλάνε από δω κι από 'κει.
Αυτός είναι και ο κύριος λόγος που η ελληνική μουσική δεν αντέχει να ξεμυτίσει απ' τα σύνορα. Δεν την ακούει κανένας άλλος εκτός από... κάποιους εδώ πέρα τέλος πάντων. Δε λέω εμάς γιατί εγώ δεν. Και ξέρω και πολύ ντόπιο κόσμο που δεν. Δεν την ακούει κανένας εκτός Ελλάδας επειδή δεν έχει τι να ακούσει. Άντε, ''Τα παιδιά του Πειραιά" είναι μια πολύ γνωστή και χαρακτηριστική μελωδία και είμαι σίγουρος ότι πολλοί τουρίστες το έχουν αγοράσει μαζί με τα τσολιαδάκια και τα αγαλματάκια της Αφροδίτης. Τι μουσική μπορούμε να εξάγουμε; Τους ανύπαρκτους μουσικά έντεχνους κλαψομούνηδες; Τις λαϊκές μοιρολογίστρες; Ούτε καν τη βλαχομοντέρνα πόπ του Ρουβά που ήτανε και εμφανίσιμο αγόρι και λες όλο και κάποια μεσήλικη βελγίδα θα τσιμπήσει. Μόνο κάτι τούρκοι ακούνε την Άντζελα στα πλαίσια ανταλλαγής πολιτιστικών αγαθών με τη φίλη γειτονική χώρα. Βγάλτε απ' όλους τους παραπάνω το στίχο, και δεν υπάρχει τίποτα από κάτω που να γαργαλήσει ευχάριστα το αυτί κάποιου.
Το επιχείρημα ότι δεν την ακούνε έξω επειδή δεν ξέρουνε τη γλώσσα δε στέκει καθόλου. Εμείς εδώ για παράδειγμα ακούμε πορτογαλικά fado και βραζιλιάνικες μποσανόβες χωρίς να ομιλούμε την πορτογαλική. Ακούμε βεδουίνους της ερήμου καλαχάρι, τον παπάρα το Manu Chao, γιαλαντζί έθνικ από χώρες που δεν ξέρουμε πού είναι, γαλλικό ραπ (mon dieu!), ή ακόμα και black metal χωρίς να ξέρουμε την κάθε γλώσσα και να καταλαβαίνουμε τους στίχους. Το ίδιο κι άλλοι λαοί. Βρέθηκα σε συναυλία του Springsteen στη Μαδρίτη και κανένας δε μιλούσε αγγλικά. Κι όμως, τον ακόυγανε τον Boss και ήτανε και εκστασιασμένοι. Η γλώσσα δεν ήταν εμπόδιο. Και φωνάζανε και ''Μπρουσέ, Μπρουσέ" ρυθμικά πανάθεμά τους!
Σε όλο τον κόσμο λοιπόν οι μουσικόφιλοι ψάχνονται με διαφορετικά ακούσματα, με εξωτικές μουσικές, με folk από κάθε χώρα κλπ. Το γεγονός ότι κανένας δεν ενδιαφέρεται για τα σύγχρονα ελληνικά δείχνει τη φτώχια της ελληνικής μουσικής.
Έλα, πάμε όλοι μαζί: "Φτωχολογιαααααααα....."
ΝΟΤ!
Τι εννοώ: αν βγάλεις το στίχο από το 95% των τραγουδιών που περνάνε για ''ελληνική μουσική'' και αφήσεις μόνο τη μουσική, κανένας δε θα αναγνωρίσει το κομμάτι. Με δυο λόγια όταν κάποιοι λένε ''ακούω ελληνικά'', εννοούν ότι ακούν έναν τύπο ή μια τύπισσα που τραγουδάει ένα πράμα με ελληνικά λόγια όπου η μουσική από κάτω δεν έχει καμία σημασία. Είτε παίζει μια υποτυπώδης τούρκικη μπουζουκομελωδία, ή σαράντα αρκουδιάρικα τουμπερλέκια, ή ένα ηλεκτρονικό μπητάκι από casio της συμφοράς, δεν τρέχει μια, αρκεί ο τραγουδιάρης ή η τραγουδιάρα να έχουνε σουξέ. Οι μελωδίες είναι στη συντριπτική τους πλειοψηφία τούρκικες, αραβικές, ανατολίτικες γενικώς και αρκεί να ξεσηκώνουν τα μωρά στην πίστα για κανά τσιφτετέλι.
Κάτι αντίστοιχο ισχύει και με τα πιο ''σοβαρά'' ακούσματα, τα βαριά λαϊκά, τις ζεϊμπεκιές (σαν αυτές που χόρευε ο άντρας Άκης, που είναι και επίκαιρος) και όλες αυτές τις macho παπαριές του δήθεν λαϊκού ελληνάρα. Κι εκεί η μουσική είναι διεκπαιρεωτική, υποτυπώδης, αρκεί να ντύνει το στίχο. Γι' αυτό άλλωστε τα τραγούδια και οι μουσικοί είναι φασόν. Υπάρχουνε δυο-τρείς συνθέτες που γράδουνε τραγούδια με τη ντουζίνα κάθε μέρα και άλλοι τόσοι στιχουργοί που γράφουνε αβέρτα και τα πουλάνε από δω κι από 'κει.
Αυτός είναι και ο κύριος λόγος που η ελληνική μουσική δεν αντέχει να ξεμυτίσει απ' τα σύνορα. Δεν την ακούει κανένας άλλος εκτός από... κάποιους εδώ πέρα τέλος πάντων. Δε λέω εμάς γιατί εγώ δεν. Και ξέρω και πολύ ντόπιο κόσμο που δεν. Δεν την ακούει κανένας εκτός Ελλάδας επειδή δεν έχει τι να ακούσει. Άντε, ''Τα παιδιά του Πειραιά" είναι μια πολύ γνωστή και χαρακτηριστική μελωδία και είμαι σίγουρος ότι πολλοί τουρίστες το έχουν αγοράσει μαζί με τα τσολιαδάκια και τα αγαλματάκια της Αφροδίτης. Τι μουσική μπορούμε να εξάγουμε; Τους ανύπαρκτους μουσικά έντεχνους κλαψομούνηδες; Τις λαϊκές μοιρολογίστρες; Ούτε καν τη βλαχομοντέρνα πόπ του Ρουβά που ήτανε και εμφανίσιμο αγόρι και λες όλο και κάποια μεσήλικη βελγίδα θα τσιμπήσει. Μόνο κάτι τούρκοι ακούνε την Άντζελα στα πλαίσια ανταλλαγής πολιτιστικών αγαθών με τη φίλη γειτονική χώρα. Βγάλτε απ' όλους τους παραπάνω το στίχο, και δεν υπάρχει τίποτα από κάτω που να γαργαλήσει ευχάριστα το αυτί κάποιου. Το επιχείρημα ότι δεν την ακούνε έξω επειδή δεν ξέρουνε τη γλώσσα δε στέκει καθόλου. Εμείς εδώ για παράδειγμα ακούμε πορτογαλικά fado και βραζιλιάνικες μποσανόβες χωρίς να ομιλούμε την πορτογαλική. Ακούμε βεδουίνους της ερήμου καλαχάρι, τον παπάρα το Manu Chao, γιαλαντζί έθνικ από χώρες που δεν ξέρουμε πού είναι, γαλλικό ραπ (mon dieu!), ή ακόμα και black metal χωρίς να ξέρουμε την κάθε γλώσσα και να καταλαβαίνουμε τους στίχους. Το ίδιο κι άλλοι λαοί. Βρέθηκα σε συναυλία του Springsteen στη Μαδρίτη και κανένας δε μιλούσε αγγλικά. Κι όμως, τον ακόυγανε τον Boss και ήτανε και εκστασιασμένοι. Η γλώσσα δεν ήταν εμπόδιο. Και φωνάζανε και ''Μπρουσέ, Μπρουσέ" ρυθμικά πανάθεμά τους!
Σε όλο τον κόσμο λοιπόν οι μουσικόφιλοι ψάχνονται με διαφορετικά ακούσματα, με εξωτικές μουσικές, με folk από κάθε χώρα κλπ. Το γεγονός ότι κανένας δεν ενδιαφέρεται για τα σύγχρονα ελληνικά δείχνει τη φτώχια της ελληνικής μουσικής.
Έλα, πάμε όλοι μαζί: "Φτωχολογιαααααααα....."
ΝΟΤ!
Σχετικό θέμα