Δεν γνωρίζω τους Chromatics από πολύ παλιά, μόνο μετά από το Night Drive cd τους του 2007, το οποίο με είχε ενθουσιάσει. Όπως και το Β/Ε/Α/Τ/Β/Ο/Χ των Glass Candy ή εκείνο των Desire.
Πίσω από όλα αυτά κρύβεται ο Johnny Jewel, που για κάποιον περίεργο λόγο κάνει περίπου το ίδιο πράγμα κάτω από διαφορετικό όνομα μπάντας, με κάποιες αλλαγές στα μέλη και στις βασικές τραγουδίστριες, κάτω από την ίδια στέγη (Italians Do It Better). Και κάπου εκεί μπερδεύτηκε ο τύπος και με τη μουσική επένδυση της ταινίας Drive, κι έκανε και ντόρο μεγάλο.
Φέτος λοιπόν κυκλοφορεί το Kill For Love με τους Chromatics (η Ruth Radelet βρίσκεται στα μοναδικά φωνητικά), το οποίο είναι πολύ μεγάλο κι αυτό. Μα πάρα πολύ μεγάλο. Κι από τη μία του βγάζεις το καπέλο του τύπου που κυκλοφορεί ένα τόσο μεγάλης διάρκειας άλμπουμ, από την άλλη όμως δεν καταλαβαίνεις και το λόγο, αφού υπάρχουν «γεμίσματα» που αν έλειπαν τότε θα μιλούσαμε για αριστούργημα.
Το Kill For Love ξεκινά αφοπλιστικά με τη διασκευή στο “Into the black” του Neil Young και συνεχίζει απειλητικά, αφού τα πρώτα τραγούδια είναι το ένα καλύτερο από το άλλο. Synth pop, συνοδευόμενη όμως με κιθάρες που βγήκαν από το Closer ή το Pornography, italo disco υπόβαθρο (είπαμε στην Italians Do It Better είναι), ambient-chill out γεμίσματα (ναι τα «γεμίσματα» που λέγαμε πριν), electro pop.
Πρόκειται όμως για ένα άλμπουμ που ουσιαστικά σε πηγαίνει σε μια κατεύθυνση, το συναίσθημα που σου προκαλεί καθ’ όλη τη διάρκεια του είναι το ίδιο. Η μουσική που κάνει ο Johnny Jewel είναι κινηματογραφική, σε μεταφέρει κάπου αλλά και σε καθηλώνει, σου δημιουργεί εικόνες και στις αφαιρεί. Είναι πολλές οι εξαιρετικές στιγμές σε αυτό το άλμπουμ, που μόνο ενδεικτικά θα αναφέρουμε τα ήδη γνωστά hit “Lady” και το ομώνυμο “Kill For Love”, αλλά και τα “Birds of paradise”, “Candy”, “The Page” & “These Streets Will Never Look the Same”. Υψηλής συναισθηματικής αξίας!
8/10
Πίσω από όλα αυτά κρύβεται ο Johnny Jewel, που για κάποιον περίεργο λόγο κάνει περίπου το ίδιο πράγμα κάτω από διαφορετικό όνομα μπάντας, με κάποιες αλλαγές στα μέλη και στις βασικές τραγουδίστριες, κάτω από την ίδια στέγη (Italians Do It Better). Και κάπου εκεί μπερδεύτηκε ο τύπος και με τη μουσική επένδυση της ταινίας Drive, κι έκανε και ντόρο μεγάλο.
Φέτος λοιπόν κυκλοφορεί το Kill For Love με τους Chromatics (η Ruth Radelet βρίσκεται στα μοναδικά φωνητικά), το οποίο είναι πολύ μεγάλο κι αυτό. Μα πάρα πολύ μεγάλο. Κι από τη μία του βγάζεις το καπέλο του τύπου που κυκλοφορεί ένα τόσο μεγάλης διάρκειας άλμπουμ, από την άλλη όμως δεν καταλαβαίνεις και το λόγο, αφού υπάρχουν «γεμίσματα» που αν έλειπαν τότε θα μιλούσαμε για αριστούργημα.
Το Kill For Love ξεκινά αφοπλιστικά με τη διασκευή στο “Into the black” του Neil Young και συνεχίζει απειλητικά, αφού τα πρώτα τραγούδια είναι το ένα καλύτερο από το άλλο. Synth pop, συνοδευόμενη όμως με κιθάρες που βγήκαν από το Closer ή το Pornography, italo disco υπόβαθρο (είπαμε στην Italians Do It Better είναι), ambient-chill out γεμίσματα (ναι τα «γεμίσματα» που λέγαμε πριν), electro pop.
Πρόκειται όμως για ένα άλμπουμ που ουσιαστικά σε πηγαίνει σε μια κατεύθυνση, το συναίσθημα που σου προκαλεί καθ’ όλη τη διάρκεια του είναι το ίδιο. Η μουσική που κάνει ο Johnny Jewel είναι κινηματογραφική, σε μεταφέρει κάπου αλλά και σε καθηλώνει, σου δημιουργεί εικόνες και στις αφαιρεί. Είναι πολλές οι εξαιρετικές στιγμές σε αυτό το άλμπουμ, που μόνο ενδεικτικά θα αναφέρουμε τα ήδη γνωστά hit “Lady” και το ομώνυμο “Kill For Love”, αλλά και τα “Birds of paradise”, “Candy”, “The Page” & “These Streets Will Never Look the Same”. Υψηλής συναισθηματικής αξίας!
8/10