Είδα αυτές τις μέρες σε DVD μια συμπαθέστατη ταινία που αρχικά δε σου γεμίζει το μάτι αλλά ύστερα από μια ώρα περίπου το γεμίζει και το παραγεμίζει και σε στιγκάρει. Κέρδισε μάλιστα και το βραβείο των κριτικών στις Κάννες πέρυσι, χωρίς απαραίτητα να το αξίζει από καθαρά κινηματογραφική άποψη, αλλά δεν τρέχει και τίποτα. Εγώ κυνηγάω οποιαδήποτε ταινία έχει έστω και την παραμικρή σχέση με τη μουσική. Και το «This Must Be the Place» (ελληνικός τίτλος «Εκεί Που Χτυπά η Καρδιά Μου») έχει σαν κεντρικό χαρακτήρα έναν αμερικάνο γότθο ροκ σταρ που έχει αποσυρθεί. Ο Chayenne έχει παρατήσει τη μουσική και εδώ και είκοσι χρόνια ζει μια ρουτινιάρικη ζωή στην Ιρλανδία σε μια τεράστια έπαυλη (που θυμίζει λίγο το ταπεινό σπιτικό της οικογένειας Osbourne) μαζί με τη γυναίκα του (Frances McDormand) με την οποία έχει σχέση 35 χρόνια.
Ο Sean Penn, ένας από τους δυο-τρείς καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του, παίζει τον Chayenne, τον πρώην μύθο του dark wave, πρώην πρεζάκι, που τώρα έχει εξελιχθεί σε...ένα παιδί που ζει χωρίς να κάνει τίποτα εισπράττοντας τα πνευματικά δικαιώματα της μουσικής που σταμάτησε να γράφει πριν από είκοσι χρόνια. «Έχεις παρατηρήσει ότι κανένας δε δουλεύει πια αλλά όλοι κάνουν κάτι καλλιτεχνικό;» λέει κάποια στιγμή. Εμφανισιακά, ο Cheyenne είναι ο Robert Smith του σήμερα, του χθες και του παραπροχθές. Τα ίδια μαλλιά-φωλιά για σπουργίτια, το ίδιο άσπρο σαν ζόμπι μακιγιάζ, το ίδιο κόκκινο κραγιόν και το μαύρο μολύβι στα μάτια. Μιλάει ψιθυριστά σαν τον Michael Jackson, αφήνει προτάσεις στη μέση, κινείται σαν να είναι κατατονικός.
Και θέλω να σταθώ λίγο στον Robert Smith και την πατενταρισμένη εμφάνισή του που δεν έχει αλλάξει εδώ και 30 χρόνια. Ο mr Cure είναι από εκείνες τις σπάνιες περιπτώσεις ανθρώπων που μένουν προσκολλημένοι στην εμφάνιση και το ντύσιμο της εφηβείας τους, ακούνε τους ίδιους δίσκους, κάνουνε τα ίδια πράγματα, επαναλαμβάνουνε τις ίδιες απόψεις και συνήθως πετάνε και κανένα «ααα, η μουσική τώρα δεν είναι όπως παλιά». Τι συμβαίνει όμως με τον Smith; Το κάνει επειδή συναισθηματικά έχει μείνει κολλημένος στην εφηβεία; Επειδή στυλιστικά έχει παραμείνει στις αρχές των eighties; Επειδή δε θέλει να ξενίσει τις εκατοντάδες χιλιάδες μικρούς και μεγάλους που ντύνονται σαν αυτόν; Μήπως φοβάται ότι αν βάλει κάτι άλλο θα χάσει τα πελατάκια του; Ή μήπως, έτσι απλά, έχει συνηθίσει αυτή τη φορεσιά και δεν ξέρει τι άλλο να φορέσει;
Ό,τι και να ισχύει από τα παραπάνω έχει λιγότερη σημασία από το γεγονός ότι ο Smith, όπως και ο χαρακτήρας του Penn στην ταινία, ανήκει στην κατηγορία των αιώνια έφηβων, των αιώνια νέων που η μουσική, σαν προστατευτικό τείχος, δεν τους αφήνει να μεγαλώσουν, να ζήσουν και να φερθούν σαν ενήλικες. Και αφού ο υπόλοιπος κόσμος δεν έχει κανένα πρόβλημα με την παρατεταμένη εφηβεία τους και μάλιστα τους βοηθάει να τη συντηρήσουν, why the fuck not που λένε και οι τίμιοι αγγλοσάξονες.
Στον αντίποδα όμως υπάρχει και ο David Byrne, αυτή η τεράστια ιδιοφυΐα, που στην ταινία παίζει τον εαυτό του με όλη τη μεγαλοπρέπεια της μουσικής του και της σοφίας που κρύβεται κάτω από τα κάτασπρα πλέον μαλλιά του. Ο Chayenne πηγαίνει σε μια συναυλία του όπου στο κοινό δεν υπάρχει ούτε ένας πιτσιρικάς και αργότερα λέει με θαυμασμό στον Byrne ότι εκείνος είναι ένας πραγματικός καλλιτέχνης ενώ ο ίδιος απλώς έγραψε μερικά σαχλά ποπ κομμάτια πριν από είκοσι χρόνια που έτυχε να γίνουν επιτυχίες.
Εμπνευσμένη από το ομώνυμο κομμάτι των Τalking Heads και με ένα σάουντρακ από τον Byrne και τον Will Oldham (Bonnie Prince Billy για τους φίλους του), θα έβαζα το «Εκεί που Χτυπά η Καρδιά Μου» σε μια από τις πιο ενδιαφέρουσες μουσικές ταινίες των τελευταίων χρόνων.
Ο Sean Penn, ένας από τους δυο-τρείς καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του, παίζει τον Chayenne, τον πρώην μύθο του dark wave, πρώην πρεζάκι, που τώρα έχει εξελιχθεί σε...ένα παιδί που ζει χωρίς να κάνει τίποτα εισπράττοντας τα πνευματικά δικαιώματα της μουσικής που σταμάτησε να γράφει πριν από είκοσι χρόνια. «Έχεις παρατηρήσει ότι κανένας δε δουλεύει πια αλλά όλοι κάνουν κάτι καλλιτεχνικό;» λέει κάποια στιγμή. Εμφανισιακά, ο Cheyenne είναι ο Robert Smith του σήμερα, του χθες και του παραπροχθές. Τα ίδια μαλλιά-φωλιά για σπουργίτια, το ίδιο άσπρο σαν ζόμπι μακιγιάζ, το ίδιο κόκκινο κραγιόν και το μαύρο μολύβι στα μάτια. Μιλάει ψιθυριστά σαν τον Michael Jackson, αφήνει προτάσεις στη μέση, κινείται σαν να είναι κατατονικός.Και θέλω να σταθώ λίγο στον Robert Smith και την πατενταρισμένη εμφάνισή του που δεν έχει αλλάξει εδώ και 30 χρόνια. Ο mr Cure είναι από εκείνες τις σπάνιες περιπτώσεις ανθρώπων που μένουν προσκολλημένοι στην εμφάνιση και το ντύσιμο της εφηβείας τους, ακούνε τους ίδιους δίσκους, κάνουνε τα ίδια πράγματα, επαναλαμβάνουνε τις ίδιες απόψεις και συνήθως πετάνε και κανένα «ααα, η μουσική τώρα δεν είναι όπως παλιά». Τι συμβαίνει όμως με τον Smith; Το κάνει επειδή συναισθηματικά έχει μείνει κολλημένος στην εφηβεία; Επειδή στυλιστικά έχει παραμείνει στις αρχές των eighties; Επειδή δε θέλει να ξενίσει τις εκατοντάδες χιλιάδες μικρούς και μεγάλους που ντύνονται σαν αυτόν; Μήπως φοβάται ότι αν βάλει κάτι άλλο θα χάσει τα πελατάκια του; Ή μήπως, έτσι απλά, έχει συνηθίσει αυτή τη φορεσιά και δεν ξέρει τι άλλο να φορέσει;
Ό,τι και να ισχύει από τα παραπάνω έχει λιγότερη σημασία από το γεγονός ότι ο Smith, όπως και ο χαρακτήρας του Penn στην ταινία, ανήκει στην κατηγορία των αιώνια έφηβων, των αιώνια νέων που η μουσική, σαν προστατευτικό τείχος, δεν τους αφήνει να μεγαλώσουν, να ζήσουν και να φερθούν σαν ενήλικες. Και αφού ο υπόλοιπος κόσμος δεν έχει κανένα πρόβλημα με την παρατεταμένη εφηβεία τους και μάλιστα τους βοηθάει να τη συντηρήσουν, why the fuck not που λένε και οι τίμιοι αγγλοσάξονες. Στον αντίποδα όμως υπάρχει και ο David Byrne, αυτή η τεράστια ιδιοφυΐα, που στην ταινία παίζει τον εαυτό του με όλη τη μεγαλοπρέπεια της μουσικής του και της σοφίας που κρύβεται κάτω από τα κάτασπρα πλέον μαλλιά του. Ο Chayenne πηγαίνει σε μια συναυλία του όπου στο κοινό δεν υπάρχει ούτε ένας πιτσιρικάς και αργότερα λέει με θαυμασμό στον Byrne ότι εκείνος είναι ένας πραγματικός καλλιτέχνης ενώ ο ίδιος απλώς έγραψε μερικά σαχλά ποπ κομμάτια πριν από είκοσι χρόνια που έτυχε να γίνουν επιτυχίες.
Εμπνευσμένη από το ομώνυμο κομμάτι των Τalking Heads και με ένα σάουντρακ από τον Byrne και τον Will Oldham (Bonnie Prince Billy για τους φίλους του), θα έβαζα το «Εκεί που Χτυπά η Καρδιά Μου» σε μια από τις πιο ενδιαφέρουσες μουσικές ταινίες των τελευταίων χρόνων.
Σχετικό θέμα