Πολλές καλησπέρες σε όλους.
Χθες βράδυ πήγα στο Θέατρο Badminton για να δω το Fuerza Bruta. Περισσότερα θα σας γράψω σε νέο άρθρο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι πρόκειται για μια διαφορετική παραγωγή, που δεν έχω ξαναδει όμοια της. Κάποια από τα νούμερα είναι εντυπωσιακά, αλλά το πιο σημαντικό για μένα είναι τα συναισθήματα που βγάζουν οι εκφράσεις και οι κινήσεις των ηθοποιών, καθώς και το "δέσιμο" του κοινού με αυτούς.
Αφήνουμε το Fuerza Bruta και προχωράμε στο νέο δίσκο των Bloc Party με τίτλο "Four".
1. Τι θα ακούσεις;
indie-rock με punk στοιχεία + μελωδίες
2. Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις;
Day Four, V.A.L.I.S, Truth, Octopus
3. Βαθμολογία;
7/10
Νομίζω ότι μετά το ντεμπούτο τους, όλα τα επόμενα albums των Bloc Party ("A Weekend in the city", "Intimacy") προσπάθησαν αλλά δεν κατάφεραν να κερδίσουν το "Silent Alarm". Δεν ξέρω αν καταφέρνει αυτή τη "νίκη" το "Four", αλλά σε κάθε περίπτωση αποτελεί μια αρκετά αξιόλογη δουλειά μέσα στη χρονιά που διανύουμε.
Μου αρέσουν οι Bloc Party. Με το δικό τους τρόπο, έχουν καταφέρει να προσφέρουν δικά τους στοιχεία σε κάθε μουσικό όργανο της μπάντας. Ο Kele Okereke διαθέτει μια ξεχωριστή και αναγνωρίσιμη φωνή με soul - "μαύρα" στοιχεία, ο Russell Lissack (κιθάρα) έχει ένα χαρακτηριστικό παίξιμο σε κάποια κομμάτια και σε άλλα σολάρει όπως οποιοσδήποτε καλός ροκ κιθαρίστας, ο Gordon Moakes (μπάσο, synths) μας έχει προσφέρει κομμάτια όπως το "One More Chance", το "Day Four", το "I still remember" κ.α. Τέλος, ο Matt Tong πέρα από το συμβατικό παίξιμο των drums σε κάποια τραγούδια, είναι κάποιες φορές που πειραματίζεται με τέτοιο τρόπο, που μου φέρνει στο μυαλό Αφρικάνικες μουσικές. Βλέπετε ο Okereke έχει ρίζες από τη Νιγηρία.
Τα παραπάνω στοιχεία υπάρχουν και στο "Four". Θα έλεγα ότι ο δίσκος είναι γεμάτος εναλλαγές. Το "So he begins to lie" που ανοίγει το album και τα "3X3", "Kettling", "We are not good people" ροκάρουν πολύ και "τρέχουν σε μεγάλες ταχύτητες". Το "Day Four" συνδυάζει μια καλή μελωδία με ένα σταθερό ρυθμό και είναι δικαίως ένα από τα κομμάτια του 2012. Λίγο πίσω του στέκονται το "V.A.L.I.S." και το "Truth". Κατά τη γνώμη μου αυτά τα 3 είναι τα κορυφαία τραγούδια του δίσκου.
To "Octopus" είναι το πρώτο single του 'Four". Δεν πιστεύω ότι είναι καλύτερο από τα τρία παραπάνω, αλλά διαθέτει ένα γρήγορο riff, που κολλάει στη σκέψη σου... Το "Real Talk" κινείται σε πιο ήρεμα νερά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δε διαθέτει ρυθμό, ενώ τo "Coliseum" έχει ένα folk ξεκίνημα, αλλά "αγριεύει" στη συνέχεια.
Σε γενικές γραμμές θα έλεγα ότι το "Four" είναι καλύτερο από το "Intimacy" και σχεδόν ισάξιο του "A Weekend in the City". Άλλη μια καλή κυκλοφορία για τους Λονδρέζους, τους οποίους θεωρώ ένα από τα συγκροτήματα που ξεχωρίζουν με τον ήχο τους από το 2005 και ύστερα.
Χθες βράδυ πήγα στο Θέατρο Badminton για να δω το Fuerza Bruta. Περισσότερα θα σας γράψω σε νέο άρθρο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι πρόκειται για μια διαφορετική παραγωγή, που δεν έχω ξαναδει όμοια της. Κάποια από τα νούμερα είναι εντυπωσιακά, αλλά το πιο σημαντικό για μένα είναι τα συναισθήματα που βγάζουν οι εκφράσεις και οι κινήσεις των ηθοποιών, καθώς και το "δέσιμο" του κοινού με αυτούς.
Αφήνουμε το Fuerza Bruta και προχωράμε στο νέο δίσκο των Bloc Party με τίτλο "Four".
1. Τι θα ακούσεις;
indie-rock με punk στοιχεία + μελωδίες
2. Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις;
Day Four, V.A.L.I.S, Truth, Octopus
3. Βαθμολογία;
7/10
Νομίζω ότι μετά το ντεμπούτο τους, όλα τα επόμενα albums των Bloc Party ("A Weekend in the city", "Intimacy") προσπάθησαν αλλά δεν κατάφεραν να κερδίσουν το "Silent Alarm". Δεν ξέρω αν καταφέρνει αυτή τη "νίκη" το "Four", αλλά σε κάθε περίπτωση αποτελεί μια αρκετά αξιόλογη δουλειά μέσα στη χρονιά που διανύουμε.
Μου αρέσουν οι Bloc Party. Με το δικό τους τρόπο, έχουν καταφέρει να προσφέρουν δικά τους στοιχεία σε κάθε μουσικό όργανο της μπάντας. Ο Kele Okereke διαθέτει μια ξεχωριστή και αναγνωρίσιμη φωνή με soul - "μαύρα" στοιχεία, ο Russell Lissack (κιθάρα) έχει ένα χαρακτηριστικό παίξιμο σε κάποια κομμάτια και σε άλλα σολάρει όπως οποιοσδήποτε καλός ροκ κιθαρίστας, ο Gordon Moakes (μπάσο, synths) μας έχει προσφέρει κομμάτια όπως το "One More Chance", το "Day Four", το "I still remember" κ.α. Τέλος, ο Matt Tong πέρα από το συμβατικό παίξιμο των drums σε κάποια τραγούδια, είναι κάποιες φορές που πειραματίζεται με τέτοιο τρόπο, που μου φέρνει στο μυαλό Αφρικάνικες μουσικές. Βλέπετε ο Okereke έχει ρίζες από τη Νιγηρία.Τα παραπάνω στοιχεία υπάρχουν και στο "Four". Θα έλεγα ότι ο δίσκος είναι γεμάτος εναλλαγές. Το "So he begins to lie" που ανοίγει το album και τα "3X3", "Kettling", "We are not good people" ροκάρουν πολύ και "τρέχουν σε μεγάλες ταχύτητες". Το "Day Four" συνδυάζει μια καλή μελωδία με ένα σταθερό ρυθμό και είναι δικαίως ένα από τα κομμάτια του 2012. Λίγο πίσω του στέκονται το "V.A.L.I.S." και το "Truth". Κατά τη γνώμη μου αυτά τα 3 είναι τα κορυφαία τραγούδια του δίσκου.
To "Octopus" είναι το πρώτο single του 'Four". Δεν πιστεύω ότι είναι καλύτερο από τα τρία παραπάνω, αλλά διαθέτει ένα γρήγορο riff, που κολλάει στη σκέψη σου... Το "Real Talk" κινείται σε πιο ήρεμα νερά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δε διαθέτει ρυθμό, ενώ τo "Coliseum" έχει ένα folk ξεκίνημα, αλλά "αγριεύει" στη συνέχεια.
Σε γενικές γραμμές θα έλεγα ότι το "Four" είναι καλύτερο από το "Intimacy" και σχεδόν ισάξιο του "A Weekend in the City". Άλλη μια καλή κυκλοφορία για τους Λονδρέζους, τους οποίους θεωρώ ένα από τα συγκροτήματα που ξεχωρίζουν με τον ήχο τους από το 2005 και ύστερα.