1. Τι θα ακούσεις;
Nu soul- R’n’B-mainstream pop
2. Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις;
Pink Matter, Lost, Pyramids, Sweet Life
3. Βαθμολογία;
7/10
Η περίπτωση του Frank Ocean, μοιάζει αρκετά με αυτήν της Jessica Ware, αφού αμφότερες οι δουλειές τους έσκασαν κάπου μέσα στο καλοκαίρι, συνοδευόμενες από διθυραμβικές κριτικές. Η πορεία όμως του “channel Orange” διαφέρει από εκείνη του “Devotion”, αν και τελικά κατάφεραν να συναντηθούν κάπου στη μέση, αφού το 1ο άκουσμα του άλμπουμ του Frank Ocean ήταν απογοητευτικό, σε αντίθεση με το “Devotion”.
Όσο περνούσε όμως ο καιρός, το “channel Orange” γινόταν όλο και καλύτερο, αφού τελικά μεγάλη ευθύνη έχει κι η κατανομή του tracklist, που κρατάει τα καλύτερα από τη μέση και μετά. Μάλιστα στην αρχή, υπάρχουν αρκετά μικρά μη-τραγούδια/ιντερλούδια, που ουσιαστικά αφαιρούν από τη συνοχή του άλμπουμ και δε μπορώ να κατανοήσω την ύπαρξη τους.
Το “channel Orange” είναι ήσυχο κι ήρεμο άλμπουμ (βαρετό σε κάποια σημεία του και με τραγούδια που δεν ανταποκρίνονται στο όλο hype), γεμάτο από nu soul, r’n’b, funk ήχους που άλλοτε βουτάνε στο παρελθόν κι άλλοτε κλείνουν το μάτι στο μέλλον (βλέπε το σχεδόν electro Pyramids). Η στιχουργική του Frank Ocean αποτελεί κι αυτή με τη σειρά της, ένα από τα δυνατά στοιχεία του, αφού μιλάει για πράγματα καθημερινά και για τις ανθρώπινες σχέσεις με ένα καθαρά προσωπικό ύφος. Η φωνή του επίσης θυμίζει πολλούς από τους σύγχρονους ή γηραιότερους προκατόχους του χωρίς όμως να χάνει από τη μοναδικότητα της κι οι ερμηνείες του είναι ξεχωριστές.
Η αλήθεια είναι πως οι δεύτερες και τρίτες ακροάσεις του “channel Orange” οφείλονται στο τραγούδι “Pink Matter” με τη συμμετοχή του Andre 3000, το οποίο θα μπορούσε να αναδειχθεί σε ένα από τα κορυφαία της χρονιάς.
Αυτό που μένει να δούμε και να ακούσουμε πια, είναι το επόμενο βήμα του Frank Ocean, κι αν η απόσταση που το χωρίζει από τα mainstream μονοπάτια μεγαλώσει ή μικρύνει.
Nu soul- R’n’B-mainstream pop
2. Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις;
Pink Matter, Lost, Pyramids, Sweet Life
3. Βαθμολογία;
7/10
Η περίπτωση του Frank Ocean, μοιάζει αρκετά με αυτήν της Jessica Ware, αφού αμφότερες οι δουλειές τους έσκασαν κάπου μέσα στο καλοκαίρι, συνοδευόμενες από διθυραμβικές κριτικές. Η πορεία όμως του “channel Orange” διαφέρει από εκείνη του “Devotion”, αν και τελικά κατάφεραν να συναντηθούν κάπου στη μέση, αφού το 1ο άκουσμα του άλμπουμ του Frank Ocean ήταν απογοητευτικό, σε αντίθεση με το “Devotion”.
Όσο περνούσε όμως ο καιρός, το “channel Orange” γινόταν όλο και καλύτερο, αφού τελικά μεγάλη ευθύνη έχει κι η κατανομή του tracklist, που κρατάει τα καλύτερα από τη μέση και μετά. Μάλιστα στην αρχή, υπάρχουν αρκετά μικρά μη-τραγούδια/ιντερλούδια, που ουσιαστικά αφαιρούν από τη συνοχή του άλμπουμ και δε μπορώ να κατανοήσω την ύπαρξη τους.
Το “channel Orange” είναι ήσυχο κι ήρεμο άλμπουμ (βαρετό σε κάποια σημεία του και με τραγούδια που δεν ανταποκρίνονται στο όλο hype), γεμάτο από nu soul, r’n’b, funk ήχους που άλλοτε βουτάνε στο παρελθόν κι άλλοτε κλείνουν το μάτι στο μέλλον (βλέπε το σχεδόν electro Pyramids). Η στιχουργική του Frank Ocean αποτελεί κι αυτή με τη σειρά της, ένα από τα δυνατά στοιχεία του, αφού μιλάει για πράγματα καθημερινά και για τις ανθρώπινες σχέσεις με ένα καθαρά προσωπικό ύφος. Η φωνή του επίσης θυμίζει πολλούς από τους σύγχρονους ή γηραιότερους προκατόχους του χωρίς όμως να χάνει από τη μοναδικότητα της κι οι ερμηνείες του είναι ξεχωριστές.
Η αλήθεια είναι πως οι δεύτερες και τρίτες ακροάσεις του “channel Orange” οφείλονται στο τραγούδι “Pink Matter” με τη συμμετοχή του Andre 3000, το οποίο θα μπορούσε να αναδειχθεί σε ένα από τα κορυφαία της χρονιάς.
Αυτό που μένει να δούμε και να ακούσουμε πια, είναι το επόμενο βήμα του Frank Ocean, κι αν η απόσταση που το χωρίζει από τα mainstream μονοπάτια μεγαλώσει ή μικρύνει.
Σχετικό θέμα