9.II.2013
Και να σκεφτείς ότι πήγαμε από τις 9, μιας και είναι γνωστό το τι γίνεται στα live του. Τελικά και πάλι αργά ήταν! Ήδη είχε μαζευτεί κόσμος αρκετός απ' έξω, για να περιμένει τις πόρτες να ανοίξουν κατά τις δέκα τελικά . Μπήκαμε βιαστικά και πήγαμε στο πατάρι για να έχουμε θέα πανοραμική του μαγαζιού και αρκετά καλή για τη σκηνή.
Το μαγαζί μέχρι τις έντεκα παρά, είχε γεμίσει σε βαθμό κονσερβοποίησης σαρδέλας Ισλανδίας, ενώ η κερκίδα που πάντα στήνεται στο πατάρι και συνήθως δεξιά όπως κοιτάς τη σκηνή , αυτή τη φορά είχε πάρει θέση στο κέντρο, έκανε αλκοολογαργάρες για ζέσταμα και ετοιμαζόταν για τη δική της παράσταση μέσα στην παράσταση.
Ο Σωκράτης βγήκε κατά τις 11 περίπου, κλασσικά με μπλουζάκι , τζινάκι και το λαιμό φαινόμενο. Να σημειώσω ότι ο κόσμος πια ήταν τόσο πολύς , που για να πάρουμε μια μπύρα ακόμα, κάναμε ένα δεκάλεπτο μέχρι να φτάσουμε στο μπαρ και πάλι πίσω.
Φέτος, σε αντίθεση με πέρυσι την ίδια σεζόν, είχε μαζί του τυμπανοκρούστη, καθώς επίσης και τον Σιώτα στο βιολί και την φωνή. Και τι φωνή ρε φίλε; το πρώτο τραγούδι που είπε ο Φώτης ήταν το ''Σαν παιδί'' του Θανάση Παπακωνσταντίνου από τον ελάχιστο εαυτό μου, για να γίνει ο καταλύτης που θα πετάξει την ευγένεια της η κερκίδα στ' άδεια μπουκάλια και θα πάρει φωτιά στην κυριολεξία. Καλά, την μεταφορική κυριολεξία , αφού από εκείνη τη στιγμή και ύστερα, πάλευαν ποιος θ'ακούγεται πιο πολύ. Σκέφτομαι ότι στους μόνους που έχω δει τόσο φανατικό κοινό, ώστε κανένα τραγούδι δεν τους πέφτει κάτω και από την άλλη ο καλλιτέχνης δεν κάνει καμιά κίνηση τύπου 'δικό σας', είναι στο Σωκράτη και τον Αγγελάκα.
Και ενώ είχε ζεσταθεί για τα καλά στο πρώτο δεκάλεπτο ο κόσμος, η κερκίδα πέταγε κάρβουνα στο τρένο της νύχτας με μανία, το αλκοόλ στις φλέβες ξεκούμπωνε τις αναστολές της σκέψης, αρχίζει να ακούγεται σαν κάλεσμα στην τελετή κάποιας ξεχασμένης στο δυτικό κόσμο φυλής, αυτής των ανθρώπων που αγάπησαν την υπέρβαση, το όνομα του ''Διάφανου''. Δεν μπορούσες πια να ξεχωρίσεις ποιος τραγουδάει, ποιος πονάει και ποιος ληστεύει το φως που έλιωνε στις πιο μύχιες σκιές μας, ενώ η παραμόρφωση στο βιολί του Σιώτα , στρέβλωνε τις εικόνες , αγιοποιώντας τη στιγμή, εξαγνίζοντας το παρελθόν και ακυρώνοντας το μέλλον , σφράγιζε, όλα όσα η μουσική ως τέχνη των τεχνών μπορεί αβίαστα να προκαλέσει . Σαν το σημείο που όλα μοιάζουν ένα, σ'έναν ορίζοντα αδιόρατο μα κοντινό.
Η Μαρίνα Δακανάλη που τον συνοδεύει καιρό τώρα, ήταν πιο ώριμη από την τελευταία φορά που την είδα -τον Σεπτέμβρη στο Βεάκειο- και πιο σταθερή ακόμα φωνητικά, σεμνή ιδιαίτερα, μας χάρισε όμορφες στιγμές μεταξωτές, αν και θα μου άρεσε η κίνηση της στη σκηνή, να αποκτήσει λίγο ακόμα κίνηση. Δεν νομίζω ότι είναι κάτι που δεν έχει ή έρχεται σε κόντρα με το αυστηρό σκηνικό ύφος που κρατάει ο Μάλαμας.
Πρόγραμμα δεν έχω και ο λόγος είναι ότι από κάποια στιγμή και μετά σταμάτησα να σημειώνω. Όχι γιατί κουράστηκα αλλά σκέφτηκα ότι δεν έχει νόημα πια, αφού και ο ίδιος δεν κρατάει κανένα. Κάθεται, πίνει το ποτό του, καπνίζει το τσιγάρο του και όπου τον βγάλει η κάφτρα. Θα σου πω όμως λακωνικά και ας μην έχω σχέση και συγγένεια, πως τα είπε όλα. Και όταν λέμε όλα, εννοούμε όλα. Όσα ξέρεις και θέλεις να ακούσεις από το Μάλαμα, όσα εύχεσαι να πει για να τραγουδήσεις, όσα αισθάνθηκε ο ίδιος ότι ήθελε να πει και τελικά όσα είχες ανάγκη, δίχως να το ξέρεις όμως, για να σε προλάβει και να πληρώσει (ετυμολογικομεταφορικά) το κενό που κουβαλάμε όλοι σ'ένα βαθμό μέσα μας. Δεν έχει νόημα λοιπόν να σου πω κάποιους τίτλους. Θα χάναμε την ουσία και εσύ και εγώ. Είναι λίγο πιο βαθύ το φαινόμενο Μάλαμας για να οριστεί αυστηρά και μονολεκτικά.
Και τι ώρα τελείωσε αυτή η μουσική κοινωνία; Αργά...πολύ αργά!!
Εμείς δεν πήραμε κάτι αυτή τη φορά. Αφήσαμε όμως! Τα στεγανά μας ανοιχτά.
Θα είναι εκεί Παρασκευές και Σάββατα για όσο υπάρχει λόγος και ανάγκη.
Τηλ. Κρατήσεων: 2109226975, 2109239031 προσέλευσης: 22.30 - Είσοδος: 15€ με ποτό
Και να σκεφτείς ότι πήγαμε από τις 9, μιας και είναι γνωστό το τι γίνεται στα live του. Τελικά και πάλι αργά ήταν! Ήδη είχε μαζευτεί κόσμος αρκετός απ' έξω, για να περιμένει τις πόρτες να ανοίξουν κατά τις δέκα τελικά . Μπήκαμε βιαστικά και πήγαμε στο πατάρι για να έχουμε θέα πανοραμική του μαγαζιού και αρκετά καλή για τη σκηνή.
Το μαγαζί μέχρι τις έντεκα παρά, είχε γεμίσει σε βαθμό κονσερβοποίησης σαρδέλας Ισλανδίας, ενώ η κερκίδα που πάντα στήνεται στο πατάρι και συνήθως δεξιά όπως κοιτάς τη σκηνή , αυτή τη φορά είχε πάρει θέση στο κέντρο, έκανε αλκοολογαργάρες για ζέσταμα και ετοιμαζόταν για τη δική της παράσταση μέσα στην παράσταση.
Ο Σωκράτης βγήκε κατά τις 11 περίπου, κλασσικά με μπλουζάκι , τζινάκι και το λαιμό φαινόμενο. Να σημειώσω ότι ο κόσμος πια ήταν τόσο πολύς , που για να πάρουμε μια μπύρα ακόμα, κάναμε ένα δεκάλεπτο μέχρι να φτάσουμε στο μπαρ και πάλι πίσω.
Φέτος, σε αντίθεση με πέρυσι την ίδια σεζόν, είχε μαζί του τυμπανοκρούστη, καθώς επίσης και τον Σιώτα στο βιολί και την φωνή. Και τι φωνή ρε φίλε; το πρώτο τραγούδι που είπε ο Φώτης ήταν το ''Σαν παιδί'' του Θανάση Παπακωνσταντίνου από τον ελάχιστο εαυτό μου, για να γίνει ο καταλύτης που θα πετάξει την ευγένεια της η κερκίδα στ' άδεια μπουκάλια και θα πάρει φωτιά στην κυριολεξία. Καλά, την μεταφορική κυριολεξία , αφού από εκείνη τη στιγμή και ύστερα, πάλευαν ποιος θ'ακούγεται πιο πολύ. Σκέφτομαι ότι στους μόνους που έχω δει τόσο φανατικό κοινό, ώστε κανένα τραγούδι δεν τους πέφτει κάτω και από την άλλη ο καλλιτέχνης δεν κάνει καμιά κίνηση τύπου 'δικό σας', είναι στο Σωκράτη και τον Αγγελάκα.
Και ενώ είχε ζεσταθεί για τα καλά στο πρώτο δεκάλεπτο ο κόσμος, η κερκίδα πέταγε κάρβουνα στο τρένο της νύχτας με μανία, το αλκοόλ στις φλέβες ξεκούμπωνε τις αναστολές της σκέψης, αρχίζει να ακούγεται σαν κάλεσμα στην τελετή κάποιας ξεχασμένης στο δυτικό κόσμο φυλής, αυτής των ανθρώπων που αγάπησαν την υπέρβαση, το όνομα του ''Διάφανου''. Δεν μπορούσες πια να ξεχωρίσεις ποιος τραγουδάει, ποιος πονάει και ποιος ληστεύει το φως που έλιωνε στις πιο μύχιες σκιές μας, ενώ η παραμόρφωση στο βιολί του Σιώτα , στρέβλωνε τις εικόνες , αγιοποιώντας τη στιγμή, εξαγνίζοντας το παρελθόν και ακυρώνοντας το μέλλον , σφράγιζε, όλα όσα η μουσική ως τέχνη των τεχνών μπορεί αβίαστα να προκαλέσει . Σαν το σημείο που όλα μοιάζουν ένα, σ'έναν ορίζοντα αδιόρατο μα κοντινό.
Η Μαρίνα Δακανάλη που τον συνοδεύει καιρό τώρα, ήταν πιο ώριμη από την τελευταία φορά που την είδα -τον Σεπτέμβρη στο Βεάκειο- και πιο σταθερή ακόμα φωνητικά, σεμνή ιδιαίτερα, μας χάρισε όμορφες στιγμές μεταξωτές, αν και θα μου άρεσε η κίνηση της στη σκηνή, να αποκτήσει λίγο ακόμα κίνηση. Δεν νομίζω ότι είναι κάτι που δεν έχει ή έρχεται σε κόντρα με το αυστηρό σκηνικό ύφος που κρατάει ο Μάλαμας.
Πρόγραμμα δεν έχω και ο λόγος είναι ότι από κάποια στιγμή και μετά σταμάτησα να σημειώνω. Όχι γιατί κουράστηκα αλλά σκέφτηκα ότι δεν έχει νόημα πια, αφού και ο ίδιος δεν κρατάει κανένα. Κάθεται, πίνει το ποτό του, καπνίζει το τσιγάρο του και όπου τον βγάλει η κάφτρα. Θα σου πω όμως λακωνικά και ας μην έχω σχέση και συγγένεια, πως τα είπε όλα. Και όταν λέμε όλα, εννοούμε όλα. Όσα ξέρεις και θέλεις να ακούσεις από το Μάλαμα, όσα εύχεσαι να πει για να τραγουδήσεις, όσα αισθάνθηκε ο ίδιος ότι ήθελε να πει και τελικά όσα είχες ανάγκη, δίχως να το ξέρεις όμως, για να σε προλάβει και να πληρώσει (ετυμολογικομεταφορικά) το κενό που κουβαλάμε όλοι σ'ένα βαθμό μέσα μας. Δεν έχει νόημα λοιπόν να σου πω κάποιους τίτλους. Θα χάναμε την ουσία και εσύ και εγώ. Είναι λίγο πιο βαθύ το φαινόμενο Μάλαμας για να οριστεί αυστηρά και μονολεκτικά.
Και τι ώρα τελείωσε αυτή η μουσική κοινωνία; Αργά...πολύ αργά!!
Εμείς δεν πήραμε κάτι αυτή τη φορά. Αφήσαμε όμως! Τα στεγανά μας ανοιχτά.
Θα είναι εκεί Παρασκευές και Σάββατα για όσο υπάρχει λόγος και ανάγκη.
Τηλ. Κρατήσεων: 2109226975, 2109239031 προσέλευσης: 22.30 - Είσοδος: 15€ με ποτό